چه لکنت زبان فرد در نتیجه یک پیش زمینه وراثتی ایجاد شده باشد یا یک آسیب مغزی اولیه یا دیگر آسیب ها، به نظر می رسد که احتمالاً ساختار ها و عملکرد ها در سیستم عصبی مرکزی مغز آن دسته از افرادی که لکنت زبان می کنند، متفاوت یا « نابهنجار» است. در واقع، ساختار ها و عملکرد های مغز پلی بین سبب شناسی اختلال و رفتار هستند. به بیان دیگر، یک پیش زمینه ژنتیک، آسیب، ضربه، یا برخی دلایل ناشناخته ممکن است در نتیجه ساختار ها و یا عملکرد های مغز اینجاد شوند که پردازش عصبی طبیعی برای گفتار و زبان را به تأخیر می اندازد یا مختل می کند. این تأخیر یا اختلال ممکن است موجب تکرار ها، یا کشیده گویی ها و یا قفل هایی شود که اختلال را ترسیم می کنند. رضایت مراجعه کنندگان به کلینیک گفتادرمانی دکتر صابر، بهترین مرکز گفتاردرمانی لکنت زبان در تهران، با استفاده از روش های مفید گفتاردرمانی برای درمان لکنت زبان کودکان همچون گفتاردرمانی در منزل، گفتاردرمانی کودکان، گفتاردرمانی انلاین و… به درمان کودکان مبتلا به لکنت زبان می پردازد.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
چگونگی عملکرد مغز در لکنت زبان
جستوجو برای چگونگی تفاوت این ساختار ها و عملکرد های مغز در افرادی که لکنت زبان می کنند، حداقل از زمان آزمایشات لی ادوارد تراویس در دانشگاه آیووا در دهه 1930، در جریان است . در بخش های بعد مطالعات ساختار و عملکرد مغز را در بخش های جداگانه ای مرور خواهم کرد. هرچند بدیهی است که آن ها برهم تأثیر دارند. بحث ساختارها و عملکرد ها را با صحبت کردن در مورد این که چگونه ممکن است ساختار مغز به وسیله لکنت زبان تغییر کرده باشد و چگونه ممکن است درمان عملکرد مغز را تغییر داده باشد، پیگیری خواهم کرد.
تفاوت های ساختار مغز در لکنت زبان
در مقایسه با جستوجو برای عملکرد نابهنجار در مغز افرادی که لکنت زبان می کنند، تقریباً به تازگی تحقیق بر روی تفاوت های ساختاری واقعی در مغز آن ها آغاز شده است. چندین مطالعه بین سال های 2000 تا 2007 با اندازه گیری شکل، اندازه و چگالی مناطق گفتار و زبان، آناتومی مغز بزرگسالانی که لکنت زبان می کردند را بررسی کردند. یافته ها پیشنهاد کردند که مناطق حسی، طرح ریزی و حرکتی در نیمکره چپ این افراد به شکل متفاوتی در مقایسه با افراد غیر لکنتی رشد یافته است. برای مثال نشان داده شده است، مسیر های ماده سفید، که اطلاعات را از مراکز حسی که ممکن است بازنمایی های واج شناختی صدا ها را ذخیره کنند و به مناطق اجرای حرکتی نیمکره چپ منتقل کنند، تراکم کمتری از آنچه در گویندگان طبیعی است دارند، در حالی که مشخص شده است این مسیر ها در نیمکره راست افرادی که لکنت زبان می کنند متراکم تر می باشند. به نظر می رسد که نیمکره راست برخی عملکرد های معمول نیمکره چپ را برعهده گرفته است. در سال 2008 محققان تصویربرداری عصبی، تکنیک هایی را ایجاد کردند که جهت استفاده برای کودکان امنیت کافی را داشتند. در آن سال، دوگروه از محققان ، مطالعاتی از کودکان سن مدرسه که درسال های پیش از مدرسه شان لکنت زبان کرده بودند را منتشر کردند. یک مطالعه در کودکانی که از لکنت زبان بهبود یافته بودند در مقایسه با کودکانی که بهبود نیافته بودند( و یک گروه کنترل) نشان داد که هم لکنتی های بهبود یافته و هم تثبیت شده، حجم ماده خاکستری اطراف ناحیه بروکایشان، و هم چنین نواحی لب گیچگاهی به صورت دوطرفه که ممکن است مربوط به درک شنیداری گفتار باشد، کاهش یافته بود. گروهی که لکنت زبان شان تثبیت شده بود نیز تراکم کمتر مسیر های ماده سفید متصل کننده بازنمایی های واج شناختی صداها به نواحی اجرایی حرکتی گفتار را نشان دادند، همین نقایص در لکنتی های بزرگسال نیز مشخص شده بود که پیشتر توضیح داده شد. دوباره این یافته ها در مطالعه دیگر از کودکانی که کمی بزرگ تر بودند در همان سال گزارش شد که پیشنهاد داد این ناهنجاری ساختاری در نیمکره چپ ممکن است عامل مهمی در لکنت زبان باشد. یافته های سال 2008 از دو گروه ذکر شده در بالا توسط سیکووسکی، فاکس، اینگهام، و روبین تکرار شد که با استفاده از تکنولوژی وسیع تر تصویربرداری مغز بود، آن ها اشاره کردند که اصلی ترین تفاوت بین لکنتی ها و غیرلکنتی ها در مسیر های رشته ای نیمکره چپ است که بین قشر آهیانه تحتانی( یکپارچگی حسی) با قشر پیشانی شکمی( طرح ریزی حرکتی ) ارتباط برقرار می کند. همانطور که در مطالعات قبلی نویسندگان دریافتند، در افرادی که لکنت زبان می کنند در مقایسه با غیرلکنتی ها، فیبر های عصبی مشخص کارآیی لازم برای انتقال تکانه ها در جریان جهت دار گره های عصبی را ندارند. بنابراین، انتقال، سرعتی که باید داشته باشد را ندارد. مسیر فیبری مورد سؤال، فاسیکولوس طولی فوقانی است، عملکرد آن ایجاد یکپارچگی حسی – حرکتی برای گفتار است.
تفاوت های عملکرد مغز در لکنت زبان
تحقیق برروی تفاوت های عملکری تاریخچه طولانی دارد که در دهه 1920 با آن چه امروز تکنولوژی ساده ای به نظر می آید، آغاز شده است. به شکل قابل توجهی، اکثر مطالعات جدید که از تکنولوژی مدرن استفاده می کنند، بسیاری از یافته های قدیمی را تأیید کرده اند. در اصل، مطالعات قدیمی و جدید هر دو نشان داده اند افرادی که لکنت زبان می کنند[ درحین گفتار روان و گفتار با لکنت زبان] در نیمکره راست شان فعالیت بیشتری نسبت به نیمکره چپ شان دارند. این برعکس الگوی نشان داده شده توسط افراد روان گروه کنترل می باشد که فعالیت قابل ملاحظه ای در نیمکره چپ و فعالیت کمتری در نیمکره راست، حین گفتار نشان دادند. فعالیت دیده شده در نیمکره راست لکنتی ها اغلب در همان نواحی ای می باشد که همولوگ( موازی) با نواحی بیشتر فعال در نیمکره چپ گویندگان روان هستند. مطالعات تصویربرداری عصبی همچنین تعداد زیادی از کم کاری های ساختار های نیمکره چپ را مشخص کردند که معمولا ً برای گفتار فعال هستند، مانند مناطق اطراف مسیر های ماده سفید که به نظر می رسد اطلاعات را از مناطق حسی وبازنمایی صدا به مناطق اجرای حرکتی منتقل می کنند. مطالعات لکنت زبانی ها بعد از درمان، به طور گسترده نقض پرکاری نیمکره راست و کم کاری نیمکره چپ را که به تازگی توضیح داده شد، مشخص کردند. نتیجه هردو مطالعات درمانی کوتاه مدت و بلندمدت با استفاده از تصویربرداری مغز پیشنهاد دادند که نواحی از نیمکره چپ که قبلاً کم کار شده بودند اکنون دوباره فعال شده اند و مناطق نیمکره راست اکنون به طور طبیعی کمکار شده اند.
