دسته: اوتیسم

مشکلات ارتباطی کودکان اوتیسم

مشکلات ارتباطی کودکان اوتیسم یکی از مشکلات اساسی این کودکان است که توانایی های یادگیری کودک را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. کودک اوتیسم با مشکل ارتباطی نمی تواند آموزش های لازم را مانند یک کودک عادی، از محیط مدرسه و مهد کودک دریافت نماید. مرکز توانبخشی اوتیسم تهران دکتر صابر، در زمینه ایجاد ارتباط اجتماعی مناسب در کودکان اوتیسم با بهره گیری از خدمات گفتاردرمانی و کاردرمانی اوتیسم، بازی درمانی و رفتاردرمانی به فعالیت مشغول می باشد. اتاق سنسوری روم، اتاق بهبود مهارت های شنیداری و… در جهت بهبود درک گفتاری کودک و چگونگی ایجاد ارتباط صحیح در کودکان اوتیسم و درمان مشکلات اوتیسم بسیار موثر می باشد.

جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.

برخی از مشکلات ارتباطی رایج در اوتیسم

برای کودکان اتیستیک این سخت است که درک کنند؛ ارتباط چگونه عمل می‌کند. این مسئله سخت‌ترین چیزی است که شما باید به کودک اوتیسمی یاد دهید و شما نمی‌توانید صرفاً با استفاده از تصاویر و سمبل‌ها به آن دست یابید. برای مثال، گانز و همکاران (2008) گزارش کردند که کودکان اوتیسمی که در PECS تبحر پیدا کرده‌اند ایجاد لغات قابل فهم را کنترل و مدیریت نمی‌کنند. سیستم ارتباطی مبادله تصویر به آسانی استفاده می‌شود و نیاز به تجهیزات یا اموزش گران ندارد. بعضی وقت‌ها ممکن است کودکانی را ببینید که کتاب مصورشان را با خودشان در مکان‌های عمومی همراه دارند تا خواسته و نیازهایشان را بیان و برآورده کنند اما لازم نیست کاملاً ارتباط برقرار کنند. شما می‌توانید از PECS برای معرفی مفهوم انتخاب استفاده کنید – برای نمونه با غذا. وقتی شما درک ارتباط با سمبل‌ها تا غذا را ایجاد کردید، پس می‌توانید آن‌ها را برای نشان دادن انتخاب‌های موجود به کار ببرید و کودک اوتیسمی را تشویق به ارتباط برای انتخاب دلخواه بکنید. شما می‌توانید جدولی از انتخاب‌ها برای بازی یا فعالیت تفریحی به کار برید و می‌توانید کودک را تشویق نمایید که فعالیت موجود را انتخاب نمایید (به جای آن که صرفاً در یک فعالیت واحد، کم تأثیر و متداوم قرار بگیرد). با این روش شما به کودک نشان می‌دهید که او می‌تواند مقداری تأثیر و کنترل روی محیط داشته باشد، بنابراین احساس اعتماد به نفس و امنیت را در او افزایش می‌دهید. زمانی که یاد می‌دهید چگونه انتخاب کند در درک مفاهیم رد یا تأیید مفید است که باید در مراحل اولیه رشد تبحر پیدا کند. کودکان اوتیسمی چه زبانی یا غیرزبانی ممکن است از سمبل‌های بصری در برنامه‌های فردی که ترتیب امور روتین روزانه را ترسیم می‌کنند سود ببرند. در این روش، شما می‌توانید از کج خلقی پرهیز کنید. به علاوه تکمیل مستقل فعالیت‌های معین مثل لباس پوشیدن را تشویق کنید. می‌توانید نمودارهایی برای استفاده آن‌ها در خانه، مدرسه یا محل کار یا در مکان زندگی مستقل درست کنید. سمبل‌های بصری دنیا را مرتب و قابل پیش‌بینی می‌سازند و رفتار دلخواه را تشویق می‌کنند. همچنین می‌توانید درک را تقویت کنید که بعضی فعالیت‌ها تمام می‌شود و رفتن به فعالیت بعدی اهمیت دارد. زمانی که کودک اوتیسمی فعالیتی که انتخاب کرده است را تکمیل می‌کند، پس می‌تواند یاد بگیرد تا سمبل‌های مربوطه را در یک جعبه قرار دهد و با فعالیت بعدی ادامه دهد در این مرحله باید ذکر شود که بیشتر این ارکان از TEACCH گرفته شده‌اند. پاندی و فراست (1994) اعلام کردند که 60 درصد کودکان با حداکثر سن 5 سال که PECS را به مدت بیشتر از یک سال به کار بردند در نهایت رشد کلامی پیدا کردند. درصد پیش‌دبستانی‌هایی که رشد کلامی مستقلی داشتند قبل از تکمیل اولین سال استفاده از PECS به طور قابل توجه‌ای کمتر بودند (تقریباً 10 درصد). به علاوه، آن‌ها اعلام کردند که در ابتدا برخی از کودکان کلام را فقط در ترکیب با PECS به کار بردند. گانز و سیمسون (2004) ذکر کردند که PECS به کودکان اوتیسمی کمک می‌کند تا تعداد لغاتی را که با ساختاری گرامری پیچیده‌تری به کار می‌برند افزایش دهند. برخی کودکان دیگر کلام‌شان هم در تعداد کلمات و پیچیدگی ارتباطی از طریق PECS بهبود پیدا کرد. باندی و فراست (1994) توصیه کردند که PECS به عنوان یک ابزار ارتباطی حمایتی حفظ می‌شود تا زمانی که کودک قادر باشد به همان اندازه مؤثر بدون آن ارتباط برقرار کند. پیشرفت‌های کودک این تصمیم را تعیین خواهد کرد که آیا PECS مورد استفاده قرار گیرد یا خیر؟
این ادعا کاملاً خودسرانه است، چون مشخص نیست آیا زبان کودکان اوتیسمی به دلیل PECS رشد پیدا کرده یا به دلیل برنامه‌های آموزشی دیگر که هم‌زمان شرکت می‌کردند یا به دلیل این که آن‌ها بزرگ شده‌اند و ارتباط مؤثرتری را شروع کرده‌اند. کار و فلچی (a2007) گزارش کردند که کودکان در گروه PECS رشد پیوسته‌ای در شروع یا واکنش به ارتباطات کارکنان بعد از آموزش فشرده نشان دادند، در حالی که فقط یک کودک در گروه کنترل افزایش حداقل مشابهی را اثبات کرد.

دیگر مشکلات ارتباطی اوتیسم

کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب به نظر می ‌رسد در دنیایی خصوصی زندگی می ‌کنند که در آن توانایی محدودی برای برقراری ارتباط موفق و تعامل با دیگران دارند. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در توسعه مهارت ‌های زبانی و درک آنچه دیگران به آن ها می ‌گویند، مشکل داشته باشند. آن ها همچنین اغلب در برقراری ارتباط غیر کلامی، مانند از طریق حرکات دست، تماس چشمی و حالات چهره، مشکل دارند. توانایی این کودکان در برقراری ارتباط و استفاده از زبان به رشد فکری و اجتماعی آن ها بستگی دارد. برخی از کودکان اوتیسم ممکن است نتوانند با استفاده از گفتار یا زبان ارتباط برقرار کنند و برخی ممکن است مهارت ‌های گفتاری بسیار محدودی داشته باشند. برخی دیگر ممکن است دایره لغات غنی داشته باشند و بتوانند در مورد موضوعات خاص با جزئیات زیاد صحبت کنند. بسیاری از آن ها با معنا و ریتم کلمات و جملات مشکل دارند. آن ها همچنین ممکن است نتوانند زبان بدن و معانی لحن‌ های مختلف صدا را درک کنند. در مجموع، این مشکلات بر توانایی کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم برای تعامل با دیگران، به ویژه افراد هم سن و سال خود، تأثیر می ‌گذارد. اغلب، کودکان مبتلا به اوتیسم که می‌ توانند صحبت کنند، چیزهایی می ‌گویند که بی ‌معنی هستند یا به مکالماتی که با دیگران دارند، ارتباطی ندارند. یک کودک اوتیسم ممکن است کلماتی را که شنیده است به طور مداوم تکرار کند – وضعیتی که اکولالیا نامیده می ‌شود. اکولالیا زمانی رخ می ‌دهد که کودک کلماتی را که کسی تازه گفته است، تکرار می ‌کند. برخی از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با صدای زیر یا آهنگین صحبت می ‌کنند یا از گفتار ربات ‌مانند استفاده می‌ کنند. کودکان دیگر ممکن است از عبارات کلیشه‌ ای برای شروع مکالمه استفاده کنند. به عنوان مثال، یک کودک ممکن است بگوید “اسم من تام است”، حتی زمانی که با دوستان یا خانواده صحبت می ‌کند. برخی دیگر ممکن است آنچه را که در برنامه‌ های تلویزیونی یا تبلیغات می‌ شنوند، تکرار کنند. کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب نمی‌ توانند از حرکات – مانند اشاره به یک شی – برای معنا بخشیدن به گفتار خود استفاده کنند. آن ها اغلب از تماس چشمی نیز اجتناب می ‌کنند، که می‌ تواند باعث شود آن ها ب ی‌ادب، بی ‌علاقه یا بی ‌توجه به نظر برسند. بدون حرکات معنی ‌دار یا سایر مهارت ‌های غیر کلامی برای تقویت مهارت ‌های زبان شفاهی خود، بسیاری از این کودکان در تلاش برای بیان احساسات، افکار و نیازهای خود ناامید می ‌شوند.

رویکرد مشترک در بهبود مشکلات ارتباطی کودکان اوتیسم

کودکان دارای اوتیسم با اختلالات ارتباطی کاربردی اجتماعی، و سایر موارد مرتبط ناتوانی در برخورد با مهارت‌های اجتماعی از رویکرد مشترک بهره می‌برند. گفتاردرمانگرها و کار درمانگرها بینش مشترکی را هم در زمینه ارزیابی و هم درمان ارائه می‌دهند.

هرچند همه اعضاء تیم، می‌توانند با آموزش مهارت‌های اجتماعی کمک کنند، گفتاردرمانگر‌ها و کاردرمانگرهای اوتیسم به طور خاص آموزش دیده‌اند تا مهارت‌های اجتماعی و روانی- اجتماعی را لابه‌لای آموزش‌های روانشناختی، گروه درمانی و مهارت‌های تعامل اجتماعی مرتفع کنند. پیش‌نیاز آموزش مهارت‌های اجتماعی، مهارت‌های زبانی و شناختی بنیادین است. علاوه بر این دانش اجتماعی- فرهنگی نیز لازم است. گفتاردرمانگرها و کاردرمانگرها می‌توانند با کودکان اوتیسم بر روی رشد مهارت‌های زبانشناختی و شناختی ضروری و مورد نیاز از جمله پردازش هیجانی، حافظه فعال و توجه، کارکرد اجرایی و نظریه ذهن کار کنند. افراد باید قادر به اجرای روان و راحت این مهارت‌ها در موقعیت‌های مختلف باشند تا در جهت درمان مشکلات ارتباطی کودکان اوتیسم پیشرفت حاصل گردد.

مشارکت و تعاملات مرتبط اجتماعی را می‌توان از لحظه تماس درمانگر یا مربی با فرد جهت دریافت درمان ملاحظه کرد. مهارت‌های زمان‌بندی و تعامل اجتماعی می‌تواند در طول مسیر به سمت مجموعه درمانی یا کلاس درس در حال آموزش باشد‌. مهارت‌های روزانه زندگی، دنبال کردن روزمره‌ها و دنبال کردن قوانین را نیز می‌توان در حین آماده‌سازی برای جلسات درمانی و طی انتقال به اتاق مرتفع کرد. به عنوان مثال، چنانچه لازم است دانش‌آموزان کفش‌هایشان را هنگام ورود به جلسه درمانی در بیاورند، عمل درآوردن پوشیدن و بستن بند کفش را نیز می‌توان گنجاند. پشتیبانی‌های بینایی تعبیه شده روی دستگاه ممکن است به این کار کمک بیشتری کند، مثلاً اپلیکیشن تحلیل تکالیف که دستورالعمل را به همراه پشتیبانی‌های بینایی یا از طریق استفاده از عکس‌های دیجیتالی از قبل تهیه شده از جزئیات هرمرحله تکلیف مد نظر، که توسط خود دانش‌آموز اجرا شده، فراهم می‌کند. دانش آموز می‌تواند صرفاً با لمس صفحه، یا کشیدن انگشت روی تصاویر در هر بار یکی بعد از دیگری به عکس‌ها دسترسی پیدا کند.

مزایای گروه درمانی در مشکلات ارتباطی کودکان اوتیسم

با همکاری در فعالیت‌ها افراد از فرصت‌های بدست آمده برای پیشبرد مهارت‌های اجتماعی سود می‌برند. از طریق ویژگی‌های عکس و فیلم در دستگاه‌های مورد استفاده، از مدل‌سازی ویدیویی می‌توان برای نشان دادن یک فعالیت استفاده کرد و از فعالیت‌ها یا اپلیکیشن‌های اضافه می‌توان برای ارائه آموزش مهارت‌های اجتماعی استفاده کرد. سپس فرصت تمرین مهارت‌های اجتماعی و تعمیم مهارت‌های آموخته شده قبلی، مانند تعریف یا نوشتن یک داستان با همدیگر، نقش بازی مهارت اجتماعی، یا از طریق بازی گیم؛ یادگیری مفاهیمی مثل نوبت گرفتن یا تداوم مکالمه به افراد داده می‌شود. پس از این فعالیت، درمانگران ممکن است، به افراد اجازه دهند تا خودشان فعالیتی را به عنوان تقویت برای تکمیل فعالیت‌های درمانی تعیین شده، انتخاب کنند. این زمان انتخاب باید در برنامه روزانه یا برنامه جزئی مربوط به جلسه به صورت بینایی، گنجانده شود.

سازماندهی
گفتاردرمانگر و کاردرمانگر به فضاهای درمانی سازماندهی شده نیاز دارند که به افراد کمک می‌کنندتا مغز، بدن و پاسخ‌های حسی‌شان را سازماندهی کنند. یک محیط سازمان‌یافته واکنش احساسی آرامی را ایجاد می‌کند. فضاهای تعیین شده باید مرزهای بینایی واضحی داشته باشند. لوازم و ملزومات باید در مکان‌های خاصی در فضاهای تعیین شده سازماندهی شوند. درمانگران درمان مشترک باید استفاده از وظایف و سیستم‌های ساختاریافته کار را برای سازماندهی کار و فعالیت ‌ها در نظر بگیرند. استفاده از پشتیبانی‌های بینایی در طول جلسه برای آماده‌سازی، اطلاع‌رسانی، آموزش و خود نظارتی در درک و خود مدیریتی کمک خواهد کرد.

نتیجه گیری
ترکیبی از گفتاردرمانی اوتیسم و کاردرمانی، رویکرد درمانی موثری را برای فرد دارای اوتیسم فراهم می‌کند همکاری درمانی بین کاردرمانگر گفتار‌درمانگر که استراتژی‌های حسی را با استراتژی‌های ارتباطی مبتنی بر شواهد تلفیق می‌کنند، به درمانگران امکان می‌دهد تا تعدیل سازی اطلاعات حسی را تحت تاثیر قرار دهند و یادگیری را بهبود بخشند اگر افراد به اندازه کافی اطلاعات حسی را تعدیل و یکپارچه کنند قادر خواهند بود برانگیختگی را حفظ کنند، توجه مطلوب را حفظ کنند، با هیجان مورد انتظار واکنش نشان دهند، و در ارتباط به عنوان یک پاسخ هدفمندانه مشارکت کنند.

منابع:

nicdc.nih.gov

سوالات متداول:

1-چرا کودکم وقتی ناراحت است به جای حرف زدن جیغ می‌زند؟
چون راه‌های ارتباطی جایگزین را بلد نیست. روش‌های ساده بیان احساسات را آموزش دهید

2-چرا فرزندم فقط از عبارات تکراری استفاده می‌کند؟
این “اکولیلیا” است. با مدل‌دهی جملات جدید و پرسش‌های ساده به او کمک کنید

بهترین رفتاردرمان اوتیسم

رفتاردرمانی از تکنیک های مورد استفاده در ایجاد و اصلاح رفتار در کودکان اوتیسم می باشد که در سالهای اخیر پیشرفت بسزایی نموده است. مرکز رفتاردرمانی کودکان اوتیسم زیر نظر دکتر صابر در جهت بهبود رفتار کودکان اوتیسم و ایجاد رفتارهای اجتماعی مناسب در کودکان اوتیسم به صورت کاملا تخصصی فعالیت می نماید. بهترین رفتاردرمان اوتیسم با تاکید بر تکنیک های روز رفتاردرمانی در اوتیسم و استفاده از تکنولوژی های پیشرفته به بهترین نتیجه درمانی در کودکان دست پیدا می کنند. در مرکز توانبخشی اوتیسم استفاده از ابزار های دیجیتالی در کنار تکنیک های رفتاردرمانی این امکان را برای رفتاردرمان اوتیسم فراهم می کند که کودک را در روند درمان اوتیسم فعال نگه داشته و بیشترین همکاری را از کودک دریافت نماید.

جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.

روش های درمانی اوتیسم و رفتاردرمانی

استراتژی‌های رفتاری مکمل که از یادآوری‌های بینایی و حمایت‌های رفتاری مثبت مشابه در کودکان اوتیسم استفاده می‌کنند اغلب در خانه و محیط مدرسه مورد استفاده قرار می‌گیرند. استفاده از تکنولوژی در خلق، اجرا و برقراری ارتباط با این یادآورها بستگی به دستگاه مورد استفاده، برنامه‌های در دسترس و تونایی کودک اوتیسم در دریافت، ادراک و پیگیری فرایند آموزش دارد.

از آنجا که فعالیت‌های مربوط به تکنولوژی اغلب توسط افراد برای اوقات فراغت ترجیح داده می‌شود، این علاقه، طبیعتاً باعث تقویت استفاده از تکنولوژی و انگیزه بخش است. استفاده از تکنولوژی در شیوه‌های مبتنی بر شواهد، مثل مداخلات رفتاری تقویت، باعث افزایش میزان عملکرد در فعالیت‌های غیرارجح می‌شود. اصل پریمک در رفتاردرمانی بر این فرض ساخته شده است که همراه کردن یک فعالیت غیرارجح با یک فعالیت ارجح منجر به افزایش رفتار مطلوب می‌شود. افراد ممکن است این اصل را بر اساس استفاده از روش بینایی «اول، سپس» دنبال کنند که فرد اوتیسم در آن بعد از تکمیل کار می‌تواند فعالیتی را انتخاب کند. اغلب، این انتخاب مربوط به استفاده از یک کامپیوتر یا دستگاه تکنولوژی یا یک فعالیت مرتبط به استفاده از تکنولوژی است. افراد ممکن است همچنین از سیستم اقتصادی ژتونی روی دستگاه استفاده کنند که یک تقویت کننده جایزه نمادین می‌دهد و بعداً با یک پاداش واقعی انتخابی عوض می‌شود.

استراتژی دیگر در مدیریت رفتار آموزش شیوه خود مدیریتی است. با خودمدیریتی افراد می‌آموزند چگونه خودشان بر رفتارهایشان به منظور افزایش رفتارهای مطلوب و یا کاهش رفتارهای مزاحم نظارت کنند. به منظور خودنظارتی بر رفتارهایشان، آن‌ها باید از متد موجود استفاده کنند تا عملکردشان را ثبت کنند و سپس نوعی از تقویت را برای دستیابی به هدف عملکرد دریافت کنند.

مهم است کودک اوتیسم بداند چه انتظاری از وی می‌رود، چه متدهایی آموزش داده می‌شود و سپس تا چه سطحی از استقلال در سیستم آموزش داده می‌شود. اغلب افراد از دستگاه‌های با تکنولوژی پایین استفاده می‌کنند، مثل تابلوی ژتون‌ها، کلیک کننده‌ها یا ابزار و علائم ردیابی تکرار رفتار. آن‌ها همچنین از تایمرها برای اندازه‌گیری فواصل زمانی یا گذران زمان همراه رفتارها استفاده می‌کنند. بسیاری از تایمرها و تابلوهای ژتونی برای کمک به مدیریت رفتار و تشویق مدیریت زمانی و انتقال در دسترس هستند. علاوه‌بر گزینه‌های با تکنولوژی پایین، مثل استفاده از ساعت‌های استاندارد یا تایمر آشپزخانه، تایمرهای الکترونیکی در اپلیکیشن‌ها و کامپیوترها نیز وجود دارد که از آن‌ها می‌توان برای نشان دادن مسیر فاصله زمانی مشخصی استفاده کرد. استفاده از تایمرهایی با تکنولوژی بالا به فرد اجازه می‌دهد تا در حالی که از همان دستگاه برای عملکرد دیگری استفاده می‌کند بر خودش نظارت داشته باشد. دستگاه مورد استفاده گذر زمان را نشان می‌دهد و یا یک هشدار و یادآور را در مورد زمان اختصاص داده شده تنظیم می‌کند. نمونه‌ای از تایمرهای بینایی در دسترس که یک تایمر فیزیکی یا اپلیکیشن هست تایم تایمر نام دارد.
تکنولوژی به طور گسترده‌ای در خانه و کلاس درس برای مدیریت رفتار و جمع آوری داده‌ها استفاده می شود. سیستم‌های جمع آوری داده‌ها و مدیریت رفتار به والدین، معلمان و افراد این امکان را می‌دهد تا به داده‌های رفتاری را در طول روز ردیابی کنند. داداه‌ها روی دستگاه‌های شخصی، تخته‌های تعاملی کلاس و به صورت چاپی نمایش داده می‌شود که می‌تواند به شکل الکترونیکی یا چارت‌های کاغذی باشد. سیستم‌ها اغلب چارت و جدول دارند که می‌تواند به راحتی از داده‌های ذخیره شده ایجاد شود، در حالی که به کارکنان، خود فرد و اعضای خانواده نظارت بر رفتار و نتایج عمل را در قالب بینایی واضح و ممکن می‌کند. قابلیت تصویر سازی عملکرد به کودکان اوتیسم اجازه می‌دهد بر خود نظارت کنند و بر اساس اطلاعات دقیق که از فیدبک بینایی به دست می‌آید تطابقاتی انجام دهند.

بهترین رفتاردرمان اوتیسم چگونه عمل می کند

روش تصویر سازی داده‌ها به والدین و معلمان کمک می‌کند تا بفهمند چه چیزی، چه زمانی و چند مرتبه به صورت رفتاری رخ می‌دهد. نمونه‌ای از برنامه بسیار استفاده شده برای پیگیری رفتار class dojo می‌باشد. در رفتاردرمانی پشتیبانی‌های بینایی شامل ویدیوها، تصاویر و مدل‌های بینایی برای نشان دادن انتظارات است. پشتیبانی‌های بینایی را می‌توان برای بهبود تکمیل تکالیف، به خصوص با عملکرد مستقل استفاده کرد. از آن‌ها می توان برای بازی، کار و فعالیت‌های اجتماعی استفاده کرد. استراتژی‌های تجزیه و تحلیل تکالیف فوق می‌تواند پشتیبانی‌های بینایی به همراه برنامه‌ها و سیستم‌های پیگیری رفتاری باشد.
یک مثال از چگونگی استفاده از این روش مبتنی بر شواهد استفاده از مدل سازی ویدیویی است. برای اجرای مدل سازی ویدیویی، یک ویدیو از رفتار مطلوب ساخته و با فرد دارای اوتیسم مرور می‌شود. ویدیو ممکن است شامل کودک اوتیسم باشد یا ممکن است اجرای مهارت شخص دیگری باشد. مهارت ممکن است کلی انجام شود یا ممکن است به گام‌های کوچک تقسیم شود، مانند شیوه تجزیه و تحلیل تکالیف. مدل سازی ویدویی در ترکیب با آموزش مهارت‌های اجتماعی مؤثر است و می‌تواند با شیوه استفاده از روایت‌های اجتماعی و پشتیبانی‌های بینایی ترکیب شود.

رفتارهای اجتماعی به طور سنتی با استفاده از یک کامپیوتر نوشته و در یک برگه چاپ می‌شوند. آن‌ها را می‌توان با استفاده از مفهوم مدل سازی ویدیویی، استفاده از ویدیو و نرم‌افزار شنوایی و یا از طریق ضبط صدا بر روی یک ویدیو ایجاد کرد. متن روایت‌های اجتماعی ممکن به صورت زیرنویس یا توضیح متن در برنامه‌هایی مثل ویرایشگر ویدیو نیز اضافه شود. با استفاده از تکنولوژی برای خلق این مدل‌های ویدیویی، افراد قادرند تصویر سازی کنند، برنامه بریزند و به انتظارات به طور مؤثرتری پاسخ دهند. گزینه های زیادی از دستورالعمل‌های مهارت‌های اجتماعی مبتنی بر ویدیو وجود دارد.
فناوری برای افراد امروزی به فرهنگ تبدیل شده است، چه آن‌ها به‌عنوان انسان معمولی در نظر گرفته شوند و یا تشخیص اختلال طیف اوتیسم یا سایر اختلالات عصبی. همان طور که این نسل در عصر دیجیتال متولد می‌شوند، افرادی که در استفاده از اطلاعات و تکنولوژی راحت و روان هستند قادرند به اطلاعات و دنیای اطراف دسترسی پیدا کنند. تکنولوژی به کودکان اوتیسم این فرصت را می‌دهد تا از ترکیبی از ابزارهای جهانی طراحی شده یا مستقل و متمرکز برای از بین بردن موانع برای استقلال استفاده کنند و شرکت در فعالیت‌های مربوط به حوزه زندگی روزانه را بهبود بخشند. کاردرمانگران اوتیسم با سهل‌الوصول کردن تکنولوژی به کودکان اوتیسم امکان افزایش دستیابی مشارکت موفق و انجام تکالیف و در نتیجه شغل زندگی روزانه‌شان را می‌دهند، مسائلی که برای خود افراد مهم است.

رفتاردرمانی، شاخه‌ ای از درمان است که بر آموزش کودکان برای اصلاح رفتارهای نامطلوب، ضد اجتماعی یا ناسازگارانه و جایگزینی آن ‌ها با رفتارهای مثبت تمرکز دارد، با هدف نهایی کمک به کودک برای گذراندن زندگی با درجه بالاتری از موفقیت و استقلال. به عنوان مثال، یک رفتاردرمانگر ممکن است با یک کودک، نوجوان یا بزرگسال کار کند تا به آن ‌ها در غلبه بر ترس‌ ها، توسعه مهارت ‌های زندگی روزمره یا مدیریت احساساتی مانند خشم و استرس کمک کند. برای درک اینکه چه چیزی یک رفتاردرمان را استثنایی می ‌کند، ابتدا باید عناصر اساسی که پایه و اساس کار آن‌ ها را تشکیل می‌ دهند، بررسی کنیم. درک قوی از تکنیک‌ های رفتاردرمانی و تعهد به توسعه حرفه‌ ای مستمر، در هسته مجموعه مهارت‌ های آن‌ ها قرار دارد. برای اینکه به عنوان یک رفتاردرمان مؤثر باشید، باید در یک تعادل حرفه ‌ای مهارت پیدا کنید. از یک طرف، بسیار مهم است که نسبت به بیماران خود همدل و حمایت ‌گر باشید؛ اما از طرف دیگر، به یک ذهن تحلیلی قوی با رویکردی سنجیده و علمی برای حل مسئله نیز نیاز خواهید داشت. علاوه بر داشتن ترکیب مناسبی از گرمای عاطفی و مهارت ‌های تحلیلی، باید تجربه کاری و آموزش مناسب را نیز کسب کنید. یک رفتاردرمان استثنایی، سنگ بنای توسعه کودکان و افراد مبتلا به اوتیسم و سایر اختلالات رشدی است. کار آن‌ ها فراتر از به کارگیری اصول اساسی رفتاردرمانی است؛ این کار شامل ایجاد یک محیط امن و حمایتی است که رشد، یادگیری و استقلال را تقویت می ‌کند. صبر و همدلی نیز ویژگی‌ های حیاتی هستند. تعامل با کودکان به روشی سرگرم ‌کننده و انگیزه‌ بخش به تقویت همکاری و اشتیاق کمک می ‌کند و جلسات درمانی را پربار می‌ سازد. خلاقیت و سازگاری به رفتاردرمان ها امکان می ‌دهد برنامه ‌های درمانی شخصی ‌سازی شده و مبتنی بر شواهد را توسعه دهند. آن ‌ها استراتژی‌ های نوآورانه‌ای را طراحی می‌ کنند که متناسب با علایق و پیشرفت هر کودک است و مداخلات را بر اساس جمع‌ آوری داده‌ ها و مشاهدات مداوم تنظیم می ‌کنند. رفتار حرفه ‌ای و کار تیمی نیز ضروری است. آن ‌ها با خانواده ‌ها و سایر متخصصان همکاری می‌ کنند تا حمایت مداوم و جامع را تضمین کنند که توسعه مهارت ‌های دنیای واقعی را ترویج می‌ کند. به طور خلاصه، این ویژگی ‌ها پایه و اساس رفتاردرمانی ماهرانه را تشکیل می ‌دهند که منجر به بهبود های معنا دار و تغییرات مثبت زندگی برای کودکان می ‌شود.

نتیجه‌گیری:

رفتاردرمانی یکی از مؤثرترین روش‌های حمایت از کودکان اوتیسم است، اما موفقیت آن به ویژگی‌های درمانگر، روش‌های به‌کاررفته و همکاری خانواده بستگی دارد. یک رفتاردرمانگر خوب باید تجربه کافی، دانش به‌روز و توانایی برقراری ارتباط مؤثر با کودک را داشته باشد. روش‌هایی مانند ABA، PRT و فلورتایم می‌توانند بسته به نیاز کودک انتخاب شوند، اما نکته کلیدی، شخصی‌سازی برنامه درمانی است. والدین باید در فرآیند درمان فعالانه مشارکت کنند و با آگاهی از اصول رفتاردرمانی، محیط خانه را به فضایی حمایتی تبدیل نمایند. در نهایت، بهترین رفتاردرمان اوتیسم کسی است که همراه با علم، صبر و خلاقیت، مسیر رشد کودک را هموار کند.

منابع:

nu.edu

advancedabatherapy.com

magnetaba.com

سوالات متداول:

1-آیا رفتاردرمانی می‌تواند جایگزین دارودرمانی شود؟
در موارد خفیف تا متوسط، بله. اما در موارد شدید یا همراه با پرخاشگری، ممکن است ترکیب با دارو (تحت نظر روانپزشک) نیاز باشد.

2-چرا مرکز دکتر صابر برای رفتاردرمانی اوتیسم مناسب است؟
مرکز تخصصی دکتر صابر با سال‌ها تجربه در زمینه درمان اوتیسم، ویژگی‌های منحصر به فردی دارد:
-استفاده از جدیدترین روش‌های علمی روز دنیا
-محیطی دوست‌داشتنه و مناسب برای کودکان
-برنامه‌های درمانی کاملاً شخصی‌سازی شده
-همکاری نزدیک با خانواده‌ها و آموزش والدین
-پیگیری مستمر پیشرفت کودک و تنظیم برنامه درمانی

طیف اوتیسم چیست| مرکز اوتیسم تهران| علائم اوتیسم | تشخیص اوتیسم| کاردرمانی اوتیسم دکتر صابر

طیف اوتیسم چیست؟ یک اختلال رشد عصبی می باشد که خود را با مشکلات تعامل اجتماعی، ایجاد ارتباط با دیگران و رفتارهای تکراری نشان می دهد. مرکز اوتیسم دکتر صابر در زمینه تشخیص کودکان اوتیسم و ارزیابی کودکان اوتیسم و اراه درمان های تخصصی در زمینه کودکان طیف اوتیسم فعالیت می نماید. مرکز توانبخشی اوتیسم در حیطه کاردرمانی اوتیسم  و گفتاردرمانی اوتیسم با استفاده از امکانات و تکنولوژی روز دنیا به صورت تخصصی فعالیت می نماید. دو شعبه فعال مرکز اوتیسم تهران در غرب و شرق تهران به ارائه خدمات کاردرمانی ذهنی، حسی ، گفتاردرمانی، رفتاردرمانی، بازی درمانی، سنسوری روم، اتاق توجه بینایی، اتاق مهارت های شنیداری ، تست های تخصصی هوش، آموزش پیش دبستانی می پردازد. کودکان با اختلال طیف اوتیسم در سراسر تهران می توانند از خدمات مرکز اوتیسم دکتر صابر بهرمند شوند.

جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.

اختلال طیف اتیسم چیست؟

• تعریف:
• طیف اتیسم نوعی اختلال عصبی است که در DSM-IV به عنوان زیرمجموعه از اختلالات رشدی فراگیر طبقه­بندیی می­شود. ویژگی­های اصلی اختلال طیف اتیسم شامل :
• اختلالات کیفی در تعاملات اجتماعی
• تماس چشمی ضعیف ، عدم وجود لبخند اجتماعی ، بیزاری از تماس فیزیکی ، ترجیح به تنها بودن
• اختلالات کیفی در ارتباط
• کمبود گفتار ( لالی ) ، اکولالیا ، عدم تحریک و احساس
• رقتار­­­های محدودکننده ، تکراری ، کلیشه­ای، علاقه­ها یا فعالیت­ها
• عدم تحمل در برابر تغییر روتین­ها ، مقاومت در برابر تغییر ، تکرار عمل ، عدم وجود بازی تخیلی ، الگو­های حرکتی انحرفی ( دست و پا زدن ، لرزیدن )

معمولا به این ویژگی­ها مشکلات اصلی سه ­گانه گفته­ می­شود کودکان طیف اوتیسم غالبا عادت غذایی نابجایی را نشان­ می­دهند و این ویژگی قبلا در معیارهای تشخیصی وجود­­ داشت. عقب­ ماندگی ذهنی  اختلالات تشنج با اختلال طیف اتیسم همراه است. هر سه ویژگی اصلی باید وجود داشته ­باشد و کودک برای تشخیص صحیح باید حداقل در 3 سالگی باشد. در تصویر بالینی تغییرات زیادی وجود دارد ، چه در علائم خاص و چه در شدت مشکلات ، که برخی از محققان را بر آن داشته­است تا احتمال زیرگروه­ها را در اختلال طیف اوتیسم پیشنهاد دهند. استفاده از برچسب PDD  یا  PDD-NOS توسط پزشکان رایج شده­است. این برچسب زمانی داده­ می­شود که کودک برخی از خصوصیات تعریف ­کننده اتیسم را داشته ­باشد اما کافی نباشد ، یا علائم آن دارای شدت کافی نباشد. این برچسب همچنین ممکن است برای کودکان زیر 3 سال استفاده شود که تشخیص اتیسم ممکن است برای محاظت از خانواده ­هایی که احتمال ویران شدن با تشخیص اتیسم دارند ، استفاده شود. متاسفانه ، یک برچسب PDD-NOS ممکن است به اندازه یک برچسب اختلال طیف اوتیسم در دریافت خدمات قدرتمند نباشد.

سایر اختلالات رشدی فراگیر شامل اختلال رت ، سندرم هلر ، PDD که مشخص نشده­ و سندرم آسپرگر است.

سندرم آسپرگر با اختلال طیف اوتیسم متفاوت است ، به طور مشخص در قسمت­های ارتباطی و هوش ،

سندرم آسپرگر بدون تاخیر در ربان گفتاری ، مهارت­های شناختی یا تطبیقی ، اختلالات پایدار اجتماعی اما ،

مشخص می­شود همچنین اختلال در ارتباطات غیرکلامی ، حرکات دست­ و­پا چلفتی و رفتار / فعالیت­ها و علایق غیر معمول و محدودکننده از دیگر مشخصات این بیماری است. این اختلال گاه به عنوان “اتیسم با عملکرد بالا” توصیف می­شود.

ارزیابی طیف اوتیسم 

• حیطه­ ها
• پردازش حسی
• مهارت­های ادراکی دیداری
• هماهنگی حرکت درشت
• مهارت­های دیداری حرکتی
• مهارت­های حرکتی ظریف
• ارتباط و تعامل اجتماعی
• مهارت­های بازی
• ابزار ارزیابی
• پروفایل حسی
• تست یکپارچگی دیداری حرکتی
• تست برونینکس
• تست حرکتی ABC
• رژیم حسی

مداخلات درمانی طیف اوتیسم

مداخله طیف اوتیسم اغلب توسط یک تیم میان رشته­ای انجام می­شود و بر ارتباطات ، مهارت­های اجتماعی ، مهارت­های بازی ، اختلالات حسی و اصلاح رفتار متمرکز می­شود. به دلیل تنوع زیاد در درمان بالینی ، مداخله باید کاملا  فردی باشد و مراجع به صورت مداوم ارزیابی مجدد شود ، زیرا رفتار­ها غالبا متناقض هستند. کاردرمانگران معمولا هنگام کار با کودک طیف اتیسم یک رویکرد یکپارچگی / مدولاسیون حسی را اتخاذ می­کند. نمونه ­هایی از مداخله کاردرمانی از رویکرد مبتنی بر حسی ، جلیقه وزین ، حرکت و نشیمنگاه نشستن ، اسباب­ بازی­های متحرک ، پروتکل ویلبارگر.

یک رویکرد رایج دیگر ، مداخله رفتاری فشرده است. عموما کاردرمانگران طیف اوتیسم در این رویکرد درگیر نیستند ، اما ممکن است مشاوره­ای با متخصصین مداخله رفتاری فشرده یا خانواده­های علاقمند به این روش ارائه دهند. این رویکرد از اصول منظمی برای آموزش به کودکان استفاده می­کند و به آن­ها می ­آموزد که چگونه هنگام ارائه کلمات خاص و محرک­های محیطی ، واکنش نشان دهند. روش­های موجود در مداخله رفتاری فشرده مبتنی بر این نظریه است که کودکان مبتلا به اتیسم به طور خود به خود از محیط خود یاد نمی­گیرند و باید درباره همه چیز­هایی که برای

یادگیری احتیاج دارند آموزش دریافت کنند.

سایر مداخلات عبارتند از : گفتار درمانی ، آموزش ویژه ، اصلاح رژیم ، دارو ، موسیقی درمانی ،  بینایی درمانی ، حمایت از خانواده و آموزش

گفتار درمانی اوتیسم

مشکلات زبانی، ارتباط و مهارت‌های اجتماعی هسته اصلی مشکلات ذکر شده در معیار تشخیصی اختلالات طیف اوتیسم می‌باشد. گفتار درمانی اوتیسم با توجه به این مشکلات و اختلالات حسی این کودکان به ارائه برنامه درمانی موثر و همه جانبه در جهت بهبهود مهارت های کلامی و ارتباطی کودکان اوتیسم می پردازد. مرکز توانبخشی اوتیسم دکتر صابر با در اختیار داشتن گفتاردرمان اوتیسم و کاردرمانان مجرب و متخصص در زمینه اوتیسم به صورت تخصصی به درمان کودکان اوتیسم می پردازند. بهترین گفتاردرمانی برای کودکان اوتیسم با همکاری تیم  کاردرمانی اوتیسم می تواند روند بهبود مهارت های گفتاری و ارتباطی کودکان اوتیسم را به صورت چشمگیری تسریع بخشیده و کودک را در جهت ایجاد یک زندگی طبیعی سوق نماید.

معیارهای تشخیصی دیگر برای اوتیسم عبارتند از یکپارچه‌سازی، پردازش و تفاوت‌های تعدیل‌سازی حسی، از جمله واکنش بیش از حد یا کمتر از حد به ورودی حسی افراد دارای این تفاوت‌ها به سختی تلاش می‌کنند تا به جهانی که نمی‌توانند آن را پیش‌بینی کنند نظم ببخشند یا به طور موثر پاسخ داده و معنا ببخشند. رویکرد همسو بین آسیب‌شناس گفتار و زبان (SLP) و کاردرمانگر (OT) استراتژی درمانی بسیار موثری است چرا که ترکیب دو رویکرد درمانی به گفتاردرمان اوتیسم اجازه می‌دهد تا هسته اصلی مشکلات و نواقص مربوط به اختلالات طیف اوتیسم را مورد توجه قرار دهند.
نظریه پشت یکپارچه‌سازی حسی این است که این نظریه پایه برای تمامی رفتارهای انسانی می‌باشد. همانگونه که دکتر آیرسسال ۱۹۹۵ اطلاع‌رسانی کرد یکپارچه‌سازی حسی “فرآیند سازماندهی ورودی‌های حسی است که متعاقب آن، مغز پاسخ بدنی مفید و همچنین ادراکات، احساسات و افکار مفید را تولید می‌کند. یکپارچه‌سازی حسی مرتب می‌کند، دستور می‌دهد و نهایتاً تمام ورودی‌های حسی را برای کل کارکرد مغز کنار یکدیگر قرار می‌دهد هنگامی که کارکرد مغز کلی و متعادل است حرکات‌ بدن سازگاری بالایی دارد، یادگیری آسان می‌شود و نتیجه طبیعی آن یک رفتار خوب است.
بنابراین اگر ورودی حسی یک فرد هدفمند و مفید یکپارچه‌سازی نشود، فرد قادر نیست پاسخ ثابت و سازگارانه بدهد. این مساله مربوط به توانایی کودک برای برقراری ارتباط موفق با استفاده از اطلاعات زمینه‌ای غیر کلامی و کلامی است. فردی که نمی‌تواند آنچه را که می‌بیند و می‌شنود با سایر ورودی‌های حسی که با ورودی‌های بینایی و شنوایی رقابت می‌کنند- یکپارچه کند قادر به تولید پاسخ سازگارانه که پایه ارتباط است نخواهد بود. در نتیجه، افرادی که به اندازه کافی ورودی حسی دریافت نمی‌کنند یا به آن‌ها پاسخ نمی‌دهند حساسیت‌های حسی یا رفتارهای جستجوگر حسی، رفتارها و صداسازی‌های کلیشه‌ای، آگاهی بدنی یا حرکات غیرطبیعی و/ یا الگوها و صداهای گفتاری غیرطبیعی ایجاد می‌کنند. به منظور درمان این تفاوت‌ها گفتاردرمانگران و کاردرمانگرها ممکن است درمان کارآمدی را پیدا کنند که در زمینه یکپارچه‌سازی ورودی‌های حسی برای استراتژی‌های مبتنی بر شواهد و ارتباط قرار بگیرد. این درمان به فرد اجازه می‌دهد تا برانگیختگی را حفظ کند، توجه مطلوب را نگه دارد با هیجان مورد انتظار واکنش دهد و به صورت هدفمند به یک عمل پاسخ دهد.
این چهار مورد هسته تئوری یکپارچه سازی حسی با توجه به تعدیل‌سازی هستند (تحریک، توجه، احساسات و عمل) بدون اینها مداخلات موفق به سختی قابل دستیابی هستند.

گفتاردرمانی برای کودکان اوتیسم

اوتیسم یک ناتوانی رشدی مادام ‌العمر است که با تفاوت ‌هایی در ارتباط و تعامل اجتماعی و رفتارهای محدود و تکراری (که ممکن است شامل تفاوت ‌های حسی باشد) مشخص می ‌شود. این ها می‌ توانند بر سبک ارتباطی و اعتماد به نفس اجتماعی کودک تأثیر بگذارند و بر زندگی روزمره آن ها اثر بگذارند. گفتار درمانی اتیسم شامل ارزیابی مهارت‌ های ارتباطی کودک توسط یک آسیب ‌شناس گفتار و زبان برای ایجاد یک برنامه سفارشی است که زبان کلامی، مهارت ‌های غیر کلامی، نشانه‌ های اجتماعی و ارتباط عملکردی را بهبود می ‌بخشد. اهداف گفتار درمانی شخصی ‌سازی شده ‌اند و می‌ توانند شامل گسترش زبان گفتاری، استفاده از دستگاه‌ های ACC یا بهبود مهارت ‌های اجتماعی باشند، که به کودکان کمک می ‌کند تا به روش‌ های معتبر و مفید ارتباط برقرار کنند. گفتاردرمانی به چالش‌ های مربوط به زبان و ارتباط می‌ پردازد. این می‌ تواند به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کند تا ارتباط کلامی، غیر کلامی و اجتماعی خود را بهبود بخشند. هدف کلی از انجام گفتاردرمانی برای کودکان اوتیسم این است که به کودک کمک شود تا به روش‌ های مفیدتر و کاربردی ‌تر ارتباط برقرار کند. گفتاردرمانی برای افراد مبتلا به اوتیسم می ‌تواند به بهبود مهارت‌ های اجتماعی و زبان دریافتی و بیانی نیز کمک کند. همچنین می ‌تواند از استقلال، اعتماد به نفس و رشد کلی حمایت کند. گفتار درمانی با ارائه آموزش صریح برای بهبود ارتباط، به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک می ‌کند. بیشتر کودکان مبتلا به اوتیسم برای یادگیری مهارت‌ های ارتباطی مهم به آموزش مستقیم نیاز دارند. گفتاردرمانگران درمان‌ ها و روش های واضح و متمرکز را برای حمایت از توسعه مهارت ‌های زبانی ارائه می ‌دهند. گفتاردرمانگران می‌ توانند آموزش صریح را برای کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم در درک نشانه ‌های اجتماعی و هنجار های اجتماعی نیز ارائه دهند. این می ‌تواند به افراد مبتلا به اوتیسم در بهبود توانایی خود برای تعامل با دیگران برای برآورده کردن نیازهایشان و بخشی از جامعه بودن کمک کند. این تمرکز درمانی نتایج مثبتی را نشان می ‌دهد و اغلب با جمعیت اوتیسمی استفاده می ‌شود. گفتاردرمانگران همچنین از کودکان مبتلا به اوتیسم برای بهبود مهارت ‌های زبان دریافتی خود حمایت می ‌کنند. آن ها می ‌توانند تشخیص نشانه ‌های غیر کلامی مانند حالات چهره و زبان بدن را آموزش داده و تمرین کنند. آن ها حتی می ‌توانند کتاب‌ ها و فلش‌ کارت‌ هایی را ایجاد کنند که شامل تصاویر این موارد برای بررسی و تمرین کودک باشد.

گفتاردرمانی خوب برای اوتیسم چه می کند؟

ارزیابی مهارت‌های حرکتی دهانی در گفتاردرمانی اوتیسم اغلب موارد هنگام ارزیابی نیازهای درمانی و دانش آموزان دارای اوتیسم نادیده گرفته می‌شود. اغلب برنامه‌های مشوق رشد زبان بیانی بر توانایی کودک در پردازش حسی تمرکز نمی‌کنند.
نتیجه این عملکرد سیستمی است که نمی‌تواند حرکات مورد نیاز برای تقلید کلام یا حتی تولید صدا یا هجا را تولید کند. برای مثال اگر کودکی به هر ورودی حسی در دهانش بیش از حد حساس باشد قادر نخواهد بود صدای /d/ یا /t/ را تولید کند چرا که این صداها نیازمند برخورد زبان با کام است. کودکان دارای اوتیسم اغلب توانایی ثبت و تعدیل اطلاعات حسی در یک یا چندین سیستم حسی را ندارند. ناتوانی در ثبت و تعدیل‌سازی اطلاعات حسی در رشد مهارت های حرکت دهانی دخالت دارد که به نوبت خود در مهارتهای خوردن تولید گفتار و ارتباط ایجاد مزاحمت می‌کند.

گفتار ارتباط صوتی در نظر گرفته می‌شود و مرکب از صداهای زبان است. ارتباط از زمان تولد پیش از رشد گفتار شروع می‌شود نوزادان می‌آموزند با استفاده از حس‌ها ارتباط برقرار کنند. آن‌ها از طریق توجه که می‌شنوند، می‌بینند لمس و حس می‌کنند. از طریق حرکات‌شان و تعاملات‌شان با دنیای اطراف‌شان ارتباط برقرار می‌کنند.
پژوهش‌ها تاکید کردند که نوزادان به چهره انسان بیشتر از سایر محرکات، به گفتار بیش از سایر صداهای محیطی، به صدای زنانه بیش از سایر صداها، به صدای مادرشان بیش از صدای سایر زنان توجه نشان می‌دهند. آنها قادرند از سیستم‌های حسی‌شان برای تسهیل و مشارکت مرتبط ترین چیز و برای مهار کردن یا نادیده گرفتن آن چیزی که ارتباط بسیار کمی دارد، استفاده کنند‌ برای برقراری ارتباط موثر افراد باید قادر به تبادل اطلاعات باشند.
نقص ارتباطی برای تشخیص اختلالات طیف اوتیسم مهم است. با این حال نواقص فقط زبانی نیستند، این نواقص بدون در نظر گرفتن مدالیته اساساً ارتباطی است. در اقلیتی حدود ۲۰ – ۳۰ ٪ کودکان دارای اوتیسم از زبان گفتاری به عنوان ابزار اصلی ارتباط استفاده نمی‌کنند. آنها همچنین برای جبران فقدان و گفتار از جستچر یا سایر ابزار ارتباطی استفاده نمی‌کنند و برخی افراد دارای طیف اوتیسم ممکن است قادر به تکرار صدا و گفتار باشند که اغلب به عنوان آکولالیا شناخته می‌شود، اما ممکن است قادر به تولید گفتار و معنادار و خودانگیخته و مورد نیاز برای ارتباط نباشند. سایر افراد قادرند به ارتباط برقرار کنند اما لازم است استفاده از روش‌های افزوده و جایگزین برقراری ارتباط برای جبران فقدان نه صداهای گفتاری قابل درک به آنها آموزش داده شود. اغلب اوقات افراد برای تلاش برای برقراری ارتباط با استفاده از رفتارها، متوسل می‌شوند.

همکاری گفتاردرمان اوتیسم با کاردرمانگر

با توجه به یکپارچه‌سازی توانایی حسی و حرکتی برای رشد مهارت‌های گفتار و زبان یک ارتباط همکاری طبیعی بین کاردرمانگر و گفتار درمانی اوتیسم وجود دارد کاردرمانگر و گفتاردرمانگر اوتیسم تمرینات پایه‌ای مشترکی دارند. هر دو رشته در زمینه بهداشت و سلامت همگانی آموزش می‌بینند و پیش نیازها و کارآموزی های اصلی مشترک زیادی دارند. هر دو متخصص هدفشان عملکردهای روزانه است و در زمینه آناتومی، فیزیولوژی، نورولوژی، بیماری‌شناسی و مدیریت پزشکی اختلالات به منظور درمان جامعه آموزش می‌بینند. کاردرمانگران اغلب تمرین‌های خود مراقبتی، کار، بازی، کارکردهای روانی- اجتماعی، مهارت‌های حرکتی یکپارچه سازی حسی و مشکلات کارکردی مرتبطی را اولویت‌بندی می‌کنند که بر مشارکت در فعالیت‌های روزانه تاثیر می‌گذارند.

بهترین گفتاردرمانی برای اوتیسم، کارکردهای گفتاری، ارتباط، توانایی شناختی و مهارت‌های حرکتی دهان فرد را قادر می سازد تا در فعالیت‌های روزانه مشارکت کند، اولویت‌بندی می‌کنند. ارتباط پایه بین دو تخصص تاثیر سیستم‌های حسی و حرکتی در زندگی روزانه است. چنانچه فرد نتواند اطلاعات حسی را در محیط اطراف‌اش یکپارچه سازد در تولید ارتباط موثر، گفتار یا پاسخ حرکتی در آن محیط مشکل خواهد بود. هر دو رشته تلاش در شناسایی ریشه‌ای مشکلات حاضر و تشخیص افتراقی، نواقص یا مشکلات مهارتی موجود دارند و سپس از پروسه تحلیل تکالیف برای ایجاد برنامه یا رویکرد درمانی موثر استفاده می‌کنند هردو تخصص متعهد به تسهیل رشد حداکثری پتانسیل کارکرد فرد جهت کسب استقلال و موفقیت در مهارت‌های مورد نیاز زندگی روزانه همچون خودمراقبتی، تحرک و ارتباط هستند. به طور خاص در جمعیت کودکان، اغلب پیشرفت‌های رو به رشد کسب مهارت وجود دارد.

برای مثال به منظور موفقیت در غذا خوردن مستقل، که یک فعالیت روزانه زندگی و در زمینه کاری کاردرمانگر است،‌ فرد باید بتواند مهارت‌های حرکتی دهانی برای باز کردن و بستن دهان استفاده کند و از دهان، زبان و مکانیسم بلع برای خوردن موفقیت‌آمیز استفاده کند که در حیطه کاری گفتاردرمانگر است. این هم‌پوشانی در یک فعالیت روزانه نمونه‌ای از چگونگی وجود همپوشانی طبیعی درمانی که منجر به یک متد توزیع می‌شود که اغلب اشاره به درمان مشترک دارد. در جلسه درمان مشترک مهارت‌های چندگانه را می‌توان به صورت یکپارچه با فعالیت یا هدف یکسان مورد توجه قرارداد.
همکاری بین گفتاردرمان اوتیسم و کاردرمانگر به پزشکان اجازه می‌هد تا به طور همزمان مهارت‌ها و توزیع درمان را برای افزایش تاثیر درمان مورد هدف قرار دهند. اگر فرد قادر به بهبود فرایند حسی تعدیل سازی و پاسخ حرکتی باشد، در ایجاد پاسخ سازگار، موثر و با ثبات به محرک موفق‌تر است.
جلسه همکاری بین دو رشته یا درمان مشترک هر دو درمانگر را قادر می‌سازد تا از مهارت‌های تخصصی‌شان برای آماده‌سازی افراد جهت شرکت در جلسه درمانی استفاده کنند و جزئیات تکمیلی رشد مهارت را نشان دهند. همکاری موفق این امکان را برای افراد فراهم می‌کند تا مهارت‌های آموخته شده در جلسات درمانی را به خانه، کلاس درس یا زندگی روزانه تعمیم دهند. در زمان جلسه همکاری یا درمان مشترک بیشتر احتمال دارد فرد (یا گروه) با استفاده از استراتژی‌های حسی، وارد درمان شود، پس از آن روی یک صندلی مناسب یا نقطه‌ای در اتاق، بر خلاف صندلی‌های سنتی خواهد نشست و درس سیستم‌های حرکتی و حسی چندگانه برای یادگیری شرکت خواهد کرد.

نمونه جلسه درمانی گفتار درمانی برای اوتیسم

جلسات درمانی معمولا به عنوان زمانی برای ارائه خدمت مستقیم متخصص گفتاردرمانی به فرد یا گروه خاصی در نظر گرفته می‌شوند. اغلب این طور پذیرفته می‌شود که جلسه وقتی شروع می‌شود که فرد دریافت‌کننده درمان روی صندلی می‌نشیند، آن طرف میز گفتاردرمانگر می‌نشیند و کار مهارتی را شروع می‌کند. این در حالی است که اثربخشی جلسات درمانی در واقع هنگام انتقال از کلاس درس به اتاق درمان یا از فعالیتی به فعالیت دیگر شروع می‌شود به ویژه در یک محیط آموزشی فرا گیرد.

در حقیقت به لطف تکنولوژی مانند آی‌پد یا تبلت، جدول برنامه روزانه را می‌توان از طریق اپلیکیشن‌ها یا برنامه‌های مبتنی بر تقویم مورد استفاده قرار داد می‌دهد تا توانایی‌اش را جهت نیل به انجام و مستقل تکالیف، ارتقا دهد با استفاده از تکنولوژی برای این برنامه‌های روزانه، دیگر گزینه‌ها و ویژگی‌های سازماندهی هم ممکن می‌شود مانند یادآورهای تکالیف پاپ آپ با آلارم‌های انتخابی، از اپلیکیشن‌های مشابه یا برنامه‌های مبتنی بر تقویم می‌توان برای ایجاد لیستی از تکالیف یا برنامه‌های جزئی استفاده کرد. از برنامه‌های جزئی می‌توان برای نشان دادن اتفاقات جلسه درمانی به فرد استفاده کرد. برقراری ارتباط با اصول اولیه تیچ (به عنوان TEACCHing ساختار یافته شناخته می‌شود به فرد این آگاهی را می‌دهد که چه کاری می‌کند، چه قدر کار می‌کند، چه زمانی کار او تمام شده است و کار بعدی چیست به این ترتیب قابلیت پیش‌بینی را بیشتر می‌کند. بیشتر TEACCHing ساختار یافته اضطراب جنبه‌های ناشناخته جلسه درمانی را کاهش می‌دهد. علاوه بر این، تایمر دیجیتالی نیز ممکن است از طریق عملکرد ساعت روی یک دستگاه یا از طریق کاربرد اپلیکیشنی بر روی آی‌پد یا تبلت استفاده شود تایمر را می‌توان به صورت اختیاری برای شمارش معکوس تکالیف جهت انتقال و یا برای ارتباط بینایی جهت آگاهی از مدت مورد انتظار برای هر فعالیت تنظیم کرد. تایمرها برای افرادی مفید هستند که با یادآور‌های بینایی دچار اضطراب نمی‌شوند چنان‌چه کاربرد تایمرها باعث حواس‌پرتی یا افزایش اضطراب می‌شوند، آن‌ها را می‌توان بدون دیده شدن طی انجام یک تکلیف تنظیم کرد.
با توجه به ماهیت طبیعی همکاری جلسه درمانی با گفتاردرمانگر و کاردرمانگر، مهارت‌های مورد هدف می ‌تواند شامل حرکات درشت و ظریف، حرکات دهانی، حرکات حسی، رشد زبان و تولید گفتار، فعالیت‌های روزمره زندگی، نوشتن و کاربرد ابزار، بازی- تفریحی و فعالیت‌های مهارت اجتماعی باشد استفاده از زبان طی فعالیت‌های کارکردی، تعمیم مهارت‌ها را افزایش می‌دهد و چهارچوبی از درک فعالیت‌های اجرا شده ارائه می‌دهد.

در یک جلسه معمولی درمان مشترک، درمانگران و عموماً با یک تا پنج نفر در هر جلسه بسته به اهداف درمان کار خواهند کرد. هنگام دیدن افراد در جلسه درمانی مشترک، همپوشانی نواحی مورد توجه با اولویت های درمانی طبق اهداف درمان یا تشخیص‌های مربوطه با هم گروه‌بندی می‌شوند. برای مثال هنگام کار با دو فرد دارای اوتیسم با مشکلات حرکتی ظریف، زبان و تولید گفتار برنامه یک جلسه درمانی معمولی ممکن است به شرح زیر باشد:
پس از بررسی اپلیکیشن برنامه بینایی روزانه، عکاسی از اتاق یا محل درمان، یا مختصه برنامه مبتنی بر تقویم، دو نفر برای انتقال به اتاق درمان مشاهده می‌شوند. هنگام رفتن به سمت اتاق درمان دستگاه‌های مشابه برای احوالپرسی یا برای پشتیبانی بینایی جهت یادآوری احوالپرسی از یکدیگر استفاده خواهد شد. با استفاده از خروجی صدا، افراد قادر با بزرگسالان یا همتایان خود طی انتقال احوالپرسی کنند. به هر فرد پشتیبانی و حمایت خاص که لازم است داده می‌شود بنابراین اگر فردی فقط پشتیبانی بینایی لازم دارد سریعاً ارائه می‌شود. اگر فرد دیگر خروجی صدا لازم دارد، تکنولوژی امکان را به او می‌دهد تا با موفقیت با بزرگسالان یا همتایان‌اش احوالپرسی کند.

سایر افراد ممکن است صرفاً قبل از انتقال یادآورهای بینایی لازم داشته باشند. برخی نیز فعالیت‌های بینایی و یا گفتاری و جستچرهای بیشتر برای مشارکت نیاز دارند. هنگام ورود به اتاق درمان هر دو نفر با حمایت‌های بینایی و کلامی به اتاق درمان هدایت می‌شوند. برنامه ساخته شده روزمره به فرد اجازه می‌دهد تا به کمک سرنخ‌ها و حمایت‌های بینایی اتفاقات را و اینکه چه تغییراتی به طور سیستماتیک گنجانده می‌شود پیش‌بینی کند. بسته به تنظیمات درمان، کاردرمانگر ممکن است به طور انتخابی جلسه درمان را با فعالیت‌های حسی و حرکتی ظریف متکی به تکنولوژی‌های پیشرفته یا سطح پایین متنوعی، مثلاً اسپینرهای دستی یا با فعالیت حسی حرکتی درشت؛ مثل استفاده از نرمش‌های درمانی با توپ برای آماده‌سازی جسمانی در جلسه شروع کند. پس از آماده‌سازی مراجعین، ممکن است جداگانه توسط هر کدام از درمانگران دیده شوند و سپس درمانگران یا مراجعین پس از زمان مشخص جای خود را تغییر دهند. گفتار درمانگر از گزینه‌های متنوع تکنولوژی سطح بالا و پایین مانند اپلیکیشنی که مهارت‌های تولید را تمرین می‌کند استفاده می‌کند، در حالی که کاردرمانگر همزمان با فرد دیگر با استفاده از وسیله مشابه مانند آی‌پد و تبلت کار می‌کند، اما ممکن است روی مهارت متفاوتی مانند فعالیت‌های حرکتی بینایی یا ظریف، در حال کار باشد.

استفاده از تکنولوژی در گفتاردرمانی اوتیسم

استفاده از فناوری به درمانگران اجازه می‌دهد تا بر روی گستره‌ای از مهارت‌ها بدون نیاز به تغییر یا مدیریت میزان زیادی از لوازم فیزیکی کار کنند. برای مثال گفتار درمانگر می‌تواند برای مهارت‌های تولیدی که در گذشته از فلش کارت‌ها، کتاب‌ها و برگه‌ها استفاده می‌شد کار کند و کاردرمانگر می‌تواند روی فعالیت‌های حرکتی بینایی و ظریف نیازمند دسترسی به پازل، قطعات، برگه‌ها، مداد و مداد رنگی بود، کار کند. از طریق استفاده از تبلت یا آی‌پد اهداف درمانی مشابهی را می‌توان برطرف کرد و فعالیت‌ها را می‌توان به آسانی تغییر داد یا سازگار کرد. کاردرمانگر می‌توانند ابزارهایی مانند قلم نوری را برای مهارت‌های دست خط بگنجاند.

جمع‌آوری داده‌ها
جمع‌آوری داده‌ها با استفاده از برنامه‌های چند منظوره تشکیل شده است. کار درمانگر و گفتاردرمانگر می‌توانند انتخاب کنند که از یک برنامه مشابه و نوشتن سریع و سپس ضبط صدای جلسه شخص استفاده کنند و داده‌ها را بر اساس پاسخ‌های دانش‌آموز طی همان جلسه جمع کنند. این فعالیت کامل شده روی اپلیکیشن کامل و ذخیره می‌شود تا داده‌ها را بر اساس اهداف چندگانه درمان مربوط به برنامه فرد جمع‌آوری کند. کاردرمانگر بعداً می‌تواند نمونه نوشتاری دانش‌آموز را از طریق دستیابی به اپلیکیشن یا گرفتن اسکرین شات سریع از نمونه نوشتاری مرور کند و آن را ایمیل کنند یا در یک فایل دیجیتالی ذخیره نماید پس از تکمیل هر فعالیت مراجعه می توانند جابجا شوند یا به صورت همکاری تیمی با درمانگران ادامه می‌دهند مجدد هم گفتار درمانگر هر کار درمانگر قادر خواهند بود داده‌های مربوط به اهداف مشترک یا مستقل شان را جمع‌آوری کنند و نمونه کار افراد را ذخیره کنند.

ایده‌های حسی برای گفتاردرمانی برای اوتیسم بصورت مشترک

فضاها
درمانگران درمان مشترک می‌توانند فضاهای آرام را با لوازم نرم، نور کم و محیط‌های بسته در حوزه‌های درمانی ایجاد کنند که کوک اوتیسم زمانی که غرق کار هستند وقت سازماندهی سیستم‌هایشان را داشته باشند. آن‌ها همچنین می‌تواند به معلمان کلاس درس و کارمندان در مورد چگونگی ترکیب این استراتژی در تمام محیط آموزشی مشاوره بدهند. در فضای درمانی، درمانگران همچنین می‌توانند فرصت‌هایی را برای حرکاتی که سازماندهی می‌کنند مانند تکان دادن صندلی گهواره‌ای یا نشستن روی توپ درمان طی جلسات درمانی فراهم کنند. درمانگران درمان مشترک باید حرکات را با یادگیری همراه کنند.

تعدیل سازی و تحریک
هنگام برنامه‌ریزی فعالیت در یک جلسه درمانی، توجه به سطح برانگیختگی مهم است. سطح برانگیختگی بر عملکرد فرد تاثیر می‌گذارد. اگر سطح برانگیختگی بسیار زیاد باشد عملکرد، به دلیل ناتوانی در حفظ توجه به افزایش اضطراب نسبت به سایر فاکتورها، کاهش می‌یابد. چنانچه سطح برانگیختگی بسیار پایین باشد عملکرد به دلیل ناتوانی در مشارکت هدفمند و پایداری توجه یا انگیزه، در جهت تکلیف ارائه شده کاهش می‌یابد. برای افزایش برانگیختگی فعالیت‌های هشدار‌دهنده ترکیبی را امتحان کنید مانند ایستادن طی برخی فعالیت‌ها، نوشتن روی سطح عمودی، استفاده از صندلی‌های جایگزین و از طریق گنجاندن وقفه‌های کوتاه حرکتی. درمانگر می‌تواند از حرکات تغییریافته مانند حرکات حیوانات یا ربات‌ها و … برای کاهش دانش‌آموزان بزرگتر استفاده کند. برای ایجاد درون‌داد سازماندهی شده، از دانش‌آموزان بزرگتر بخواهید وسایل درمان را با خود به جلسه بیاورد. افراد را وارد عمل کنید. مانند پاک کردن تخته قبل از شروع جلسه، حرکت دهانی و ورودی لمسی در ابتدای جلسه می تواند ورودی‌های حسی لازم برای سازماندهی و مشارکت دانش‌آموزان را فراهم کند. هنگامی که فرد برانگیختگی مطلوب دارد توجه پایدار می‌شود و پاسخ یا عمل هدفمند نتیجه این اقدام است.

دفاع حسی
برای برخی افراد ورودی حسی ممکن است باعث پریشانی شود. برای گفتاردرمانگر و کاردرمانگر در رفع مشکلات حرکت ظریف یا حرکات دهان هنگام مواجهه با دفاع شخصی به خصوص حساسیت‌های شنیداری، دهانی یا لامسه چالش‌برانگیز است. افراد دارای دفاع شخصی بساوایی، مشکلاتی در تحمل لمس شدن، بافت‌های لباس، شانه زدن و فعالیت‌های خودمراقبتی دارند. تامین ورودی‌ای که باعث افزایش اضطراب نشود و فراهم کردن فرصت‌هایی برای فرد جهت کشف ورودی حسی با روشی به سیستم‌هایشان اجازه می‌دهد تا تجربه حسی را برای پردازش و یکپارچه کنند و پاسخ کاربردی و سازگار تولید کنند.
برای حساسیت‌زدایی بساوایی و حس دهانی درمانگران باید، هنگام فشار آوردن به هر ورودی حسی، جانب احتیاط را نگه دارند. مهم است که به فضای خصوصی اشخاص احترام بگذاریم و تعادل بین ملایم بودن و محکم بودن هنگام نزدیک شدن به حساسیت‌ها پیدا کنیم. به هم ریختگی یا علائم اضطراب و ترس توانایی فرد را برای پاسخگویی و سازگاری کاهش می‌دهد. درمانگران باید از مهارت‌های بالینی و قضاوت هنگام انتقال به ورودی قوی‌تر استفاده کنند و سریعاً تشخیص دهند آیا فرد توانایی تحمل ورودی‌های داده شده را دارد یا خیر. استفاده از ورودی‌های مهاری مانند ورودی‌های حس عمقی، به درمانگران اجازه رفع تدافع می‌دهد. نمونه‌ای از این کار استفاده از الیاف مصنوعی کشسان برای ایجاد فشار عمیق استفاده از دندانگیر و لثه‌گیرها، تمرینات فوت کردن، یا انواع اسنک‌های خوردنی مثل چوب شور و … در طی روز می‌باشد.

پراکسس کلامی و دهانی
وقتی که افراد اوتیسم با مشکلات عملکرد دهانی مواجه می‌شوند ممکن است با حرکات زبان، کنترل لب، قورت دادن، مکیدن و خوردن نیز مشکل داشته باشند. آن‌ها ممکن است در تقلید حرکات دهانی مشکل داشته باشند. چنانچه تفاوت‌هایی در پراکسی کلامی دارند احتمالاً برای تولید گفتار و برنامه ریزی و اجرای مکالمه (جمله) تقلا می‌کنند. باز هم تلفیق برنامه‌های سرگرم‌کننده و فعالیت‌های تعاملی و بازی‌ها برای بهبود ایده‌پردازی، آگاهی و برنامه‌ریزی مهارت‌های حرکتی در حالی به درمانگر امکان می‌دهد مشکلات پروکسی دهانی را در یک جلسه درمان برطرف کند. فعالیت‌هایی را بگنجانید که نیازمند تقلید صورت، زبان، لب و گونه می‌باشد و محرک حرکات مستقل باشد.

گفتاردرمانی برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تنها به بهبود توانایی گفتار محدود نمی‌شود، بلکه به ارتقای درک نشانه‌های اجتماعی، حرکات غیرکلامی و بیان مؤثر احساسات نیز کمک می‌کند. بسیاری از این کودکان ممکن است در تلفظ کلمات یا فهم زبان بدن و مکالمات اجتماعی دچار مشکل باشند و برخی دیگر که کلاً غیرکلامی هستند، به روش‌های جایگزین ارتباطی نیاز دارند. گفتاردرمانی با ارائه‌ی راهکارهای متناسب با نیازهای فردی هر کودک، این فاصله‌ها را پر کرده و زمینه را برای رشد مهارت‌های کلیدی مانند بیان افکار، آغاز مکالمه و ایجاد ارتباط مؤثر با خانواده و همسالان فراهم می‌کند. این دستاوردها فراتر از بهبود ارتباطات است و به کودکان کمک می‌کند تا در زندگی روزمره اعتمادبه‌نفس بیشتری داشته و بهتر شکوفا شوند.

تمرینات گفتاردرمانی شامل فعالیت‌ها و تکنیک‌هایی هستند که رشد گفتار، زبان و مهارت‌های ارتباطی کودک را تقویت می‌کنند. وقتی این تمرینات به شکل بازی‌ها و فعالیت‌های جذاب ارائه شوند، برای کودکان سرگرم‌کننده و در عین حال بسیار مؤثر هستند. خلاقیت و تنوع در جلسات گفتاردرمانی باعث حفظ انگیزه و مشارکت کودک و درمانگر می‌شود و جلسات هم سرگرم‌کننده و هم هدفمند باقی می‌مانند. استفاده از بازی‌ها و تمرینات جدید، کودکان پیش‌دبستانی و مدرسه‌ای را هیجان‌زده و مشتاق برای جلسات بعدی نگه می‌دارد.

منابع:

autismspeaks.org

forbrain.com

autism.org.uk

childrens-aba.org

سوالات متداول:

1-آیا گفتاردرمانی در اوتیسم نیاز به مشارکت خانواده دارد؟
بله، مشارکت خانواده در روند گفتاردرمانی کودکان مبتلا به اوتیسم بسیار حیاتی است. گفتاردرمانگران معمولاً به خانواده‌ها آموزش می‌دهند که چگونه در خانه از تکنیک‌های گفتاردرمانی استفاده کنند و محیطی حمایتی برای بهبود ارتباط کودک فراهم کنند. این مشارکت باعث می‌شود پیشرفت کودک سریع‌تر و پایدارتر باشد.

2-آیا گفتاردرمانی برای کودکان غیرکلامی مبتلا به اوتیسم هم موثر است؟
بله، گفتاردرمانی برای کودکان غیرکلامی نیز بسیار موثر است. در این موارد، گفتاردرمانگران از روش‌های ارتباطی جایگزین و تقویتی (AAC) مانند استفاده از تصاویر، تابلوهای ارتباطی یا نرم‌افزارهای ویژه کمک می‌گیرند. هدف اصلی، ایجاد یک سیستم ارتباطی است که کودک بتواند نیازها، خواسته‌ها و احساسات خود را بیان کند.

جدیدترین روش درمان اوتیسم

مرکز توانبخشی اوتیسم دکتر صابر در زمینه درمان های جدید و پیشرفته دنیا پیشرو بوده و با طراحی اتاق شنیداری، اتاق تاریک بینایی، سنسوری روم و دیگر بخش های تخصصی کاردرمانی اوتیسم  و گفتاردرمانی اوتیسم در زمینه تشخیص اوتیسم و درمان آن فعالیت می نماید. دکتر اوتیسم با ارزیابی دقیق و مستمر برنامه درمانی و تجویز به موقع جدیدترین روش درمان اوتیسم به روند درمان کودکان نظارت می کند. تیم با تجربه مرکز شامل کاردرمان، گفتاردرمان، روانشناس کودک ، ماساژ درمان، بازی درمان و رفتاردرمان موجب بهرمندی کودکان از همه راه های درمان موجود می گردند.

چندین رویکرد نوآورانه برای درمان اختلال طیف اوتیسم در حال ظهور است، از جمله تکنیک‌ های تحریک غیر تهاجمی مغز مانند تحریک مغناطیسی ترانس ‌کرانیال، درمان های شخصی ‌سازی شده با استفاده از هوش مصنوعی و واقعیت مجازی و تحقیقات در مورد عوامل بیولوژیکی و ژنتیکی. علاوه بر این، درمان با کمک حیوانات و بررسی جهش ‌های ژنی خاص نیز نوید بخش هستند. این تکنیک ‌ها شامل استفاده از میدان‌ های مغناطیسی برای تحریک مناطق خاصی از مغز است که به طور بالقوه می ‌تواند مهارت ‌های اجتماعی، ارتباطات را بهبود بخشد و رفتار های تکراری را کاهش دهد. فناوری به نیروی اصلی در آینده درمان اوتیسم تبدیل شده است. هوش مصنوعی، یادگیری ماشین و پلتفرم ‌های مجازی اکنون برای بهبود تشخیص و درمان به روش ‌های عمیقی استفاده می ‌شوند.

سال 2025 چندین روش جدید درمان اوتیسم معرفی شده است که فراتر از درمان رفتاری سنتی هستند. این موارد شامل:

-ابزار های درمانی مبتنی بر هوش مصنوعی که یادگیری را شخصی ‌سازی می‌ کنند.

-برنامه ‌های واقعیت مجازی طراحی شده برای آموزش مهارت ‌های اجتماعی.

-پلتفرم‌ های درمانی از راه دور که دسترسی گسترده ‌تری را ارائه می ‌دهند.

-دستگاه‌ های پوشیدنی برای نظارت بر رفتار و احساسات.

-برنامه‌ های آموزشی نورودایورز که محتوا را در زمان واقعی تنظیم می‌ کنند.

درمان‌ های اوتیسم شامل طیف گسترده‌ ای از درمان ‌ها است که به افراد مبتلا به اوتیسم یا خانواده‌ های آن ها کمک می ‌کند. چنین روش ‌های درمانی به دنبال کمک به افراد اوتیستیک در مقابله با مشکلات و افزایش استقلال عملکردی آن ها هستند. درمان‌ های روان ‌اجتماعی و دارویی مؤثری برای مشکلات مرتبط با تعامل اجتماعی، عملکرد اجرایی و رفتار های محدود یا تکراری وجود دارد. درمان معمولا متناسب با نیاز های فرد است. درمان ‌ها به دو دسته اصلی تقسیم می ‌شوند: مداخلات آموزشی و مدیریت پزشکی. آموزش و حمایت نیز به خانواده‌ های افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ارائه می ‌شود. در حالی که درمان‌ های نوین معرفی شده برای درمان اوتیسم ممکن است استفاده شوند، درمان هایی مانند رفتاردرمانی، گفتاردرمانی، کاردرمانی، بازی درمانی، آب درمانی و… ضروری باقی می ‌مانند. درمان‌ های اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم متناسب با نیاز های فردی هستند و هدف شان بهبود مهارت ‌ها و کاهش چالش ‌ها است، نه درمان این اختلال. آموزش‌ های تحصیلی و مهارت‌ های اجتماعی می ‌توانند استقلال را تقویت کنند، در حالی که داروها می ‌توانند به مدیریت علائم همزمان مانند اضطراب، بیش ‌فعالی یا پرخاشگری کمک کنند.

جدیدترین راه درمان اوتیسم چیست؟

اکثر متخصصان کاردرمان که با اختلال طیف اوتیسم کار کرده اند یک یا دو خانواده را می توانند معرفی کنند که اینطور دریافته اند که یک آی پد ممکن است “پنجره ای به صدای کودکشان” و امیدی برای “باز کردن در به سوی ارتباط” باشد. اغلب این طور به نظر رسیده است که اگر آن ها فقط این وسیله پیشرفته را داشته باشند، همه چیز سر جای خودش قرار خواهد گرفت. متأسفانه، خواه این وسیله یک iPAD، Vanguard یا یک Go Talk باشد، چنانچه ارزیابی جامعی در رابطه با رفتارهای پیش زبانی و شکل غیر متعارف ارتباطی مشاهده شده، انجام نشود، نتایج ارتباط عملکردی و یا گفتار شفاهی مبتنی بر استفاده از این گزینه های تکنولوژی پیشرفته یا سطح بالا ممکن است محدود شود.

هنگامی که یک ارزشیابی جامع و کامل توسط دکتر اوتیسم با توجه به مهارت های پیش زبانی ضروی انجام شود، تکنولوژی AAC حقیقتاً دنیای کاملاً جدیدی را بر روی کودک اوتیسم می گشاید. همان طور که بحث در مورد ارزیابی به پیش می رود، خواننده قدرت تصمیم گیری جامعتری به مراتب فراتر از علائم تجاری یا دستگاه های شناخته شده در رابطه با انتخاب و استفاده از گزینه های AAC پیشرفته خواهد داشت. برقرار کردن مشاهدات اولیه در استفاده از سیستم AAC انتخابی، برای تعیین اهداف درمانی و ظرفیت های رشدی کودک مترادف با دستگاه انتخابی و همچنین تطبيق قابلیت های دستگاه برای رفع نیازهای کودک در طولانی مدت، بسیار مهم است. با در نظر گرفتن این مسیر ارزیابی پویا به عنوان فرایندی در جهت پیشبرد استفاده AAC کاربردی، در ابتدا بهتر است برخی سیستم های با تکنولوژی سطح پایین (Low-Teeh) را به عنوان راهی برای سنجش میزان پتانسیل موفقیت در نظر بگیریم، تا از برخی حمایت های بینایی برای کنترل رفتارها و شروع به هنگام فرایند آموزش متمرکز در جای خود استفاده کنیم. گزینه های تکنولوژی سطح پایین شامل استفاده از تخته تصاویر، دکمه های “big mac” که با سؤال یا پیشنهاد شروع می شوند و نیز سیستم ارتباطی تبادل تصاویر می باشد (PECS, Frost and Bondy 2002).

برخی از این سیستم ها برای ایجاد ارتباط اولیه و تکمیل مشاهدات غیر رسمی حین ارزیابی مهارت های ارتباطی پیش زیانی مانند درک روابط علی و معلولی، تقلید، توجه مشترک، تمیز بینایی و آغاز کردن ها مؤثر است. هنگام توصیه تیم به استفاده از تکنولوژی سطح پایین چنانچه پیشرفت کودک در برنامه درمانی به موقع پیگیری نشود تکنولوژی-های سطح پائین قادر نیستند کودک دارای اتیسم را فراتر از اشکال ساده ارتباطی به پیش ببرند. در صورت عدم ارتقاء و سازگاری AAC پیشرفتی رخ نخواهد داد و کودک از مهارت های نوظهور زبان استفاده نخواهد کرد. گزینه های با تکنولوژی پایین در راستای تثبیت رفتارهای ارتباطی پایه می توانند مؤثر باشند، بخصوص زمانی که به عنوان بخشی از پروسه ارزیابی اولیه و مراحل اولیه مداخلات جهت آموزش مهارت های پایه استفاده گردند. چرا که این گزینه ها، حواس پرتی گزینه های با تکنولوژی بالا را ندارند که اغلب حواس پرتی بیشتری برای کودکان از نظر بینایی، صدا، ونور ایجاد می کنند که ماحصل آن رفتارهای متضاد و مضر خواهد بود.

روش AAC جدیدترین روش درمان اوتیسم

توجه دستگاه های با تکنولوژی بالا انگیزه بیشتری از لحاظ ارتباطی در کودکان طیف اوتیسم ایجاد می کند ولی در صورت استفاده زودرس از آن ها بدون ایجاد رفتارهای پایه ارتباطی مذکور، استفاده از AAC بعضی اوقات بیشتر تبدیل به یک چالش مداخله رفتاری می شود تا مداخله سیستم زبانی، این رویکرد اغلب زمان زیادی را صرف نمی کند و چنانچه همراه با حمایت شدید رفتاری باشد طی ۸ تا ۱۰ جلسه یا چند هفته قابل دستیابی است.
قبل از بررسی فرآیند ارزیابی دقیق تر، به منظور انجام تصمیم گیری های دشوار در مورد انتخاب دستگاه، باید شخص درک درستی از انواع گزینه های تکنولوژی موجود در دستگاه های مختلف داشته باشد. با توجه به میزان تغییرات بوجود آمده در تکنولوژی در دهه گذشته، تعدادی از آسیب شناسان گفتار و زبان و مداخله گران رفتار به منظور همجواری با تکنولوژی حاضر تخصص در زمینه AAC را انتخاب کرده اند. قرن بیست و یکم شاهد رشد چشمگیر در گزینه های تکنولوژی در دسترس در AAC اعم از دستگاه های سنتی مختص تولید کننده گفتار تا گزینه های کاربردی ارزان قیمت اخیر روی اکثر سیستم عامل ها و قابل دسترس برای عموم بوده است. با توجه به این دنیای تکنولوژی که ما در آن زندگی می کنیم، برای نوجوانان و کودکان عموماً در حال رشد در مدارس معمولی بسیار عادی است که در مقایسه با استفاده از AAC تا قبل از سال ۲۰۰۰ با این دستگاه ها آشنا باشند و آن ها را در دست همکلاسی های خود ببینند. بنابراین، استفاده از دستگاه-های AAC در جمعیت معمولی رو به افزایش است و به طور گسترده ای در میان جامعه همانند زبان اشاره پذیرفته شده است. درست مثل سایر اشکال تکنولوژی، توسعه گزینه های تکنولوژی نوآورانه AAC برای افراد با نیازهای ارتباطی نشانه ای از رشد اقتصادی است، در همین حال کیفیت زندگی و استقلال افراد دارای اختلالات ارتباطی نیز رو به بهبود است.

انواع گزینه هایAAC با تکنولوژی بالا

انواع مختلفی از گزینه ها درمان اوتیسم در اکثر دستگاه های پیشرفته در دسترس هستند و عموماً برای توصیف قابلیت های سیستم AAC از این اصطلاحات استفاده می شود: صفحه نمایش ثابت، صفحه نمایش پویا، صفحه نمایش صحنه بینایی و دستگاه مولد صدا. در گزینه صفحه نمایش ثابت، نمادها و پیام ها پس از انتخاب نماد ثابت باقی می مانند، بنابراین چیزی تغییر نمی کند و تصاویر صرف نظر از اینکه آیا نماد انتخاب شده است یا نه همیشه در همان موقعیت باقی می مانند. استفاده از صفحه نمایش ثابت در مراحل آموزش استفاده از AAC مخصوصاً در کودکان دارای اتیسم بسیار مفید است، زیرا یک تمرین اولیه در خصوص روابط على و معلولی و تمایز بینایی ارائه می دهد. نمایش ثابت اجازه می دهد فرد به راحتی اشتباهات خود را تصحیح کند و استفاده از آن نسبتاً راحت است، زیرا چالش های جستجوگری محدودی در آن و همچنین در دستگاه های صفحه نمایش متحرک وجود دارد. علاوه بر این، قابلیت پیش بینی و امور روزمره به طور در هم تنیده ای به استفاده از صفحه نمایش ثابت مرتبط می شوند، زیرا همه نمادها همیشه دقیقاً در یک مکان مشابه یافت می شوند؛ قابلیت پیش بینی برای فرد دارای اتیسم درگیر با قواعد عاطفی می تواند بسیار مفید باشد، زیرا تقاضای شناختی کمتری در بیان خواسته¬ها و نیازها هنگام تلاش برای برقراری ارتباط در آن لحظه و همانجا وجود دارد.
در مقابل، گزینه نمایش پویا دارای انعطاف پذیری قابل توجهی از لحاظ دسترسی به دایره لغوی و مفهوم سازی لغات می باشد و تمایل به ارائه خصوصیات سیستم زبانی پیچیده تر برای توسعه متغیرهای نحوی و مهارت های معنایی قوی تر دارد و هر دوی این مهارت ها برای رشد زبان پیشرفته و سوادآموزی لازم است. گزینه نمایش پویا صفحه نمایش را هنگام انتخاب یک نماد تغییر می دهد، برای مثال، با انتخاب نمادی شبیه سیب، صفحه نمایش ممکن است صفحه جدیدی با گزینه های مختلف غذا باز کند بنابراین نماد سیب، نماینده دسته “غذاها” می شود. می توانیم ببینیم که نیاز های شناختی چقدر سریع از گزینه نمایشگر ثابت به گزینه نمایشگر متحرک تغییر می کند. شخصی که از AAC همراه گزینه نمایش پویا استفاده می کند (از روی مثال بالا) در حال حاضر، در مقایسه با فرایند ساده تر انتخاب عکس که حاوی تناظر یک به یک با اشیاء یا مفاهیم همانند گزینه صفحه نمایش ثابت می باشد، باید به درکی از مقوله ها، مراحل متعدد مربوط به روابط علی و معلولی و مهارت های استدلال برای شروع کنار هم گذاشتن ایده ها رسیده باشد.

صفحه نمایش های پویا گزینه های بسیار بیشتری را برای تکمیل شدن دستگاه هنگام تکامل رشد زبانی کودک ارائه می دهند، و بنابراین آن ها اغلب برای کودکانی مورد استفاده قرار می گیرند که توانائی زبان دریافتی بالاتر و نیاز به استفاده از زبان پیچیده-تری دارند. در حالی که هر دو گزینه صفحه نمایش ثابت و صفحه نمایش پویا بر استفاده از سلول های نماد (جعبه هایی در صفحه نمایش با یک نماد تعبیه شده داخل هر جعبه) تمرکز می کنند، که برای برقراری ارتباط انتخاب می شوند، گزینه VSD تصاویر اشیاء دلخواه، نیازها و ایده ها را در بافت بینائی فراهم می کند. پیام با انتخاب تصویری از یک صحنه بینایی منتقل می شود. پیام عکسی را به تصویر می کشد که شامل “نماد” یا تصویر ارتباط در میان یک صحنه دارای بافت یا معنای مرتبط برای استفاده از آن می باشد. به عنوان مثال، به جای انتخاب یک آیکون برای “غذا” مثل آیکون سیب، یک ظرف میوه روی میز در صحنه ای از تصویر آشپزخانه نماد انتخاب پیام های غذا به خصوص میوه ها و سبزیجات می شود. مطالعات جدید در زمینه پژوهش اتیسم بر استفاده از VSD ها و پردازش بصری تمرکز کرده اند (2012.Wilkinson et al). دسترسی به گزینه های تکنولوژی AAC در دسترس جهت بررسی داده های ردیابی بینائی ذکر شده در مطالعات اختلال طیف اتیسم برای اندازه گیری توجه به محرک های بینائی و انتخاب نمادها برای برقراری ارتباط دارای اهمیت حیاتی می باشد. در مطالعه تحلیل تثبیت بینایی، Wilkinsonو Light (2014) دریافتند کودکان دارای اتیسم در سن مدرسه از لحاظ بینایی به چهره اشخاص داخل تصاویر حتی در حضور سایر موارد حواس پرت کن توجه می کنند. این پژوهش از استفاده از VSDها در افراد دارای اتیسم حمایت می کند. با توجه به چالش های مشخص در تماس چشمی، و اولویت افراد دارای اتیسم در توجه به اشياء بیش از چهره ها (Hadjikhani et al. 2004)، تمرکز بر اشیاء در محیط از لحاظ بافتی غنی و شامل “نقاط ویژه”، یا زمینه های خاص تصویر، به خوبی به حمایت از افراد دارای اتیسم در فراگیری زبان کمک می کند. VSDها واقعی تر از آیکون های مجزا هستند و بافتی را برای استفاده و درک زبان همراه با واژگان گنجانده شده در صحنه فراهم می کنند (Beukelman and Mirenda 2013). استفاده از VSD ها فرمت جدیدی را برای استفاده از ACC در افراد دارای اتیسم پیشنهاد می دهد و برخی چالش های مرتبط با تعمیم دهی مهارت های ارتباطی سایر بافت ها را رفع می کند، از آنجا که واژگان مورد نظر در بافت خاصی یا محيط خاصی استفاده می شود، در اکثر مواقع لازم اغلب قابل پیش بینی خواهند بود. صرف نظر از اینکه نمایشگر ثابت، نمایشگر پویا یا گزینه VSD(صفحه نمایش صحنه بینائی) انتخاب شده باشد یا خیر، تمام این گزینه ها را می توان در SGD (صفحه مولد صدا) یافت، زمانی که کودک تصویر یا نمادی را برای برقراری ارتباط انتخاب می کند SGD خروجی صدا را فراهم می کند. زمانی که کودک از SGD برای بیان خواسته ها و نیازها استفاده می کند SGD ها مدل کلامی به فرد ارائه می دهند که استفاده از کلمه را همراه نماد تقویت می کند. علاوه بر این، به دلیل اینکه دستگاه به جای کودک “صحبت می کند” نیازی به شریک ارتباطی برای درک یک سیستم زبانی متفاوت نیست و تلاش های ارتباطی کودک تقویت می شود که از الگوی گرامری معمول برای استفاده از زبان شفاهی پیروی می کند. SGD ها همچنین در قالب اپلیکیشن در دستگاه های موبایل و تبلت در دسترس هستند و به همین دلیل گزینه های مقرون به صرفه ای برای رفع نیازهای ارتباطی اولیه در جامعه و خانه با شرکای ارتباطی آشنا هستند. در مورد کودکان دارای اتیسم که احتمالاً از قبل دارای توانائی های کلامی باشند، استفاده از SGD ممکن است افزایش ابتکارات اجتماعی را بهبود دهد و شکست های ارتباطی کمتری با شرکای ارتباطی ناآشنا داشته باشند و در این پژوهش به عنوان یک روش ترجیحی ارتباطی در میان کودکان دارای اتیسم پدیدار می شود (Van der Meer at al. 2012 Vav der)، علاوه بر این ضروری است متخصصین رابطه بین رشد زبان کلامی و استفاده از AAC را، هنگام در نظر گرفتن AAC به عنوان بخشی از برنامه مداخله فرزندشان، به خانواده ها توضیح دهند. گاهی والدین فکر می کنند که استفاده از PECS یا انواع SGD ممکن است از رشد زبان شفاهی کودک ممانعت به عمل آورد. با این حال مطالعات تجربی اخیر در زمینه ASD و استفاده از ACC نشان می دهد که استفاده از AAC نه تنها مانع رشد گفتار و زبان نمی شود بلکه ممکن است فراگیری گفتار کلامی را نیز بهبود ببخشد، در صورتیکه مداخله در مقیاس شدید و در اوایل رشد اعمال شود(Mirenda 2013).
والدین می توانند اطمینان حاصل کنند که استفاده از AAC ابزاری برای ارتباط اولیه و آموزش زبان کودک فراهم می کند، اگر کودک شروع به نشان دادن توانائی های کلامی خود کند، AAC مکمل استفاده از گفتار کلامی می شود و ممکن است به تقویت رشد زبان کلامی پیشرفته تر کمک کند. تمایز در AAC، به عنوان “ابزاری برای ارتباط در تضاد با سیستم زبان برای ارتباط”، جهت درک نقاط قوت و محدودیت های AAC در جمعیت اختلال طیف اتیسم ضروری است. AAC، به تنهایی به کودک آموزش زبان نمی دهد و استفاده از آن نیز کودک بدون کلام را ناگهان دارای گفتار و رفتار اجتماعی نمی کند. AAC داربستی است که به وسیله آن آسیب شناس گفتار و زبان و سایر متخصصین از ارتباط برای رفع نیازهای روزانه و کمک به کودک جهت بهره مندی از مداخله با هدف کاربرد زبان پیچیده تر، حمایت می کنند. استفاده از AAC، که بر ارتباط پایه در غیاب صراحت تمرکز می کند و همچنین مداخله زبانی را برای ارتقاء سیستم زبانی پیچیده تر ساختار بندی می کند، منجر به نتایج بلند مدت و تا حدودی مثبت در رابطه با مهارت های علمی و شناختی می شود که اغلب منتج به پیشرفت یکنواختی می شود. به دلیل شباهت به طیف گسترده ای از پتانسیل یک سیستم کامپیوتری پیچیده، بدون دانش پایه ای از زبان زیر بنائی مورد نیاز برای استفاده از AAC کاربر استفاده بهینه آن را به طور کامل درک نمی کند.

منابع:

mastermindbehavior.com

en.wikipedia.org

abspectrum.org

pmc.ncbi.nlm.nih.gov

سوالات متداول:

1-آیا داروهای جدیدی برای کنترل علائم اوتیسم تأیید شده است؟
تاکنون هیچ داروی اختصاصی برای درمان اوتیسم تأیید نشده، اما داروهایی مانند ریسپریدون و آریپیپرازول برای کاهش مشکلات رفتاری تجویز می‌شوند. تحقیقات روی داروهای مؤثر بر انتقال عصبی همچنان ادامه دارد.

2- آیا روش های جایگزین مانند طب سوزنی یا CBD oil برای اوتیسم مفیدند؟
شواهد علمی کافی برای تأیید قطعی طب سوزنی یا CBD oil وجود ندارد، اما برخی خانواده‌ها گزارش بهبود در اضطراب و مشکلات خواب داده‌اند. توصیه می‌شود قبل از استفاده با پزشک مشورت شود.

کاردرمانی در منزل اوتیسم

معمولاً کاردرمانگر با افراد دارای مشکلات رشدی، ذهنی و یا جسمی کار می کند که بر تواناییهایشان در انجام مهارت ها و کسب استقلال تأثیر می گذارد. مداخلات کاردرمانی متمرکز بر افراد و انجام فعالیت های آن ها در زندگی روزانه است. کاردرمانگرها با افراد دارای اختلالات طیف اوتیسم در تمام مراحل زندگی کار می کنند و از تکنولوژی به عنوان وسیله ای برای رسیدن به انواع فعالیت های کاربردی و معنادار استفاده می کنند؛ که شامل استفاده از تکنولوژی به عنوان یک وسیله ارتباطی، یک دستگاه کمکی، یک سازگار کننده و اصلاح کننده مشکلات مهارت های حرکتی، جهت آموزش مهارت های شغلی و آکادمیک، همچنین آموزش و کمک به مهارت های سازمانی، و پیگیری فعالیت های اوقات فراغت در درمان کودکان اوتیسم در خانه می باشد. علاوه بر این،کاردرمانی در منزل اوتیسم در زمینه مداخله رفتاری، به عنوان یک فعالیت تقویتی، یک مدل بینایی، یک تسریع کننده و ابزاری برای ارتقاء رفتارهای مطلوب استفاده می شود. مرکز توانبخشی اوتیسم در حیطه گفتاردرمانی اوتیسم و کاردرمانی اوتیسم در تهران فعالیت می نماید.

کاردرمانی در منزل برای کودکان اوتیسم

کاردرمانگر تکالیف و نیازهای تکلیف را تجزیه و تحلیل می کند و سپس تکلیف، ابزار یا محیط را سازگار می کند به طوریکه کودک اوتیسم بتواند مشارکت موفقیت آمیزی در انجام تکالیف داشته باشد، این تکالیف معنادار برای فرد به عنوان شغل روزانه شان در نظر گرفته میشود.

تکنولوژی توانایی استفاده از ترکیبی از ابزارهای متمرکز بر استقلال و جهان شمول را برای حذف موانع استقلال و بهبود شرکت در فعالیت های مربوط به حوزه زندگی روزمره پیشنهاد می دهد. کاردرمانی اوتیسم احتمالاً به این دلیل یک حرفه ی متنوع است که از لحاظ تاریخی بوسیله گروهی پایه گذاری شد که در زمینه های مختلف شغلی فعالیت می کردند. کاردرمانی در منزل برای اوتیسم شیوه ای است که بر توانایی کودک اوتیسم بر مشارکت یا اجرای مهارت ها یا وظایف مربوط به زندگی روزمره، کار، تفریح و بازی تمرکز می کند.

هنگام کار با افرادی دارای اختلال طیف اوتیسم در سرتاسر زندگیشان، کاردرمانگر تفاوت و نواقص اصلی را نشانه می روند. با استفاده از رویکردهای تئوریک جسمی و روانی- اجتماعی، کاردرمانگرها درگیر تجزیه و تحلیل فعالیتهایی هستند که مستلزم یکپارچه سازی یا استفاده از مهارت های حرکتی، مهارت های حسی- حرکتی، شناخت، ارتباط، مهارت های اجتماعی، رفتار و زندگی روزانه یا مهارتهای عملکردی توسط فرد است. چیزی که برای یک کودک اوتیسم معنادار و کاربردی است ممکن است برای دیگری اینگونه نباشد. معنا و عملکرد به دلیل شرایط و تفاوتهای فرهنگی و اجتماعی، تفاوت های جنسیتی و سایر فاکتورها می باشد.

تعیین اینکه یک فعالیت معنادار است و برای کودک اوتیسم کاربردی است طی رویکرد درمانی کاردرمانی در منزل است. مدلهای درمانی و آموزشی امروزه در کاردرمانی در منزل اوتیسم تنوع زیادی دارد اشخاص؛ نیازهای فیزیکی، شخصیتهای گذشته، فرهنگ، ویژگی نیازهای عاطفی، تواناییهای شناختی، تجارب، سبکهای یادگیری، علائق، مهارت های اجتماعی، تواناییهای فیزیکی، حمایتهای اجتماع و خانوادگی و تاریخچه پزشکی متفاوتی دارند. بنابراین رویکرد یکسان مناسب همه از جمله افراد طیف اوتیسم نیست .
این مدل در آموزش به عنوان دستورالعمل متمایز شناخته می شود. دستورالعمل متمایز تئوری آموزشی مبتنی بر این ایده است که آموزش باید متفاوت و سازگار با یادگیرندگان مختلف باشد، که این کار نیازمند انعطاف در آموزش است و آموزش دهندگان را تشویق می کند تا برنامه ها با نحوه آموزش را اصلاح کنند. هدف از این رویکرد افزایش موفقیت کودک اوتیسم است. عناصر سه گانه دستورالعمل متمایز نه تنها در محیط آموزشی بلکه در محیطهای درمانی و خانه هنگام اجرای آن ها در فعالیت های روزانه زندگی نیز قابل اجرا هستند. اطلاعات و موارد ارائه شده به فرد باید قابل دسترس و با اهداف درمانی، آموزشی، و زندگی آن ها هماهنگ باشد. فرایند اجرای هرگونه یادگیری جدید باید به خوبی توسط درمانگر یا دستیار آموزشی مدیریت شود و قابل انعطاف باشد. چالش هر آنچه که آموخته می شود باید در سطح درستی به منظور ارتقاء یادگیری تعیین شود. چنانچه فرد بر تکلیف یا اطلاعات در حال حاضر مسلط است یا اینکه برایش بسیار دشوار باشد، یعنی چالش دقیقا با آن سازگار نشده است. ارزیابی مجدد و مداوم هر آنچه فرد یادگرفته بسیار مهم است زیرا این کار فرایند و رشد اتفاق افتاده را هدایت می کند. هنگام تعیین اینکه مداخله موفق چیست، مهم است که کاردرمانگر افراد را مشارکت دهد، تشویق کند و درگیر انتخاب کند.

کاردرمانی در منزل

کاردرمانی نوعی حمایت است که به افراد، به ویژه کودکان، کمک می ‌کند تا مهارت ‌های اساسی زندگی را فرا بگیرند. این درمان به ویژه برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم حیاتی است، وضعیتی که بر نحوه برقراری ارتباط و تعامل فرد با دنیای اطرافش تأثیر می ‌گذارد. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در تعاملات اجتماعی، پردازش حسی و مهارت ‌های حرکتی با چالش‌ هایی روبرو شوند. کاردرمانی برای رسیدگی به این زمینه ‌ها وارد عمل می ‌شود و به آن ها کمک می‌ کند تا زندگی روزمره را به طور مؤثرتری مدیریت کنند. برای کودکان در طیف اوتیسم، کاردرمانی بر تقویت توانایی آن ها در انجام کارهای روزمره تمرکز دارد. این می ‌تواند به معنای بهبود مهارت ‌های حرکتی ظریف (مانند نگه داشتن مداد یا استفاده از قیچی)، تقویت مهارت‌ های حرکتی درشت (مانند دویدن و پریدن) یا توسعه مهارت‌ های اجتماعی (مانند نوبت گرفتن در یک بازی) باشد. این درمان همچنین از یکپارچگی حسی حمایت می‌ کند، که برای کودکانی که ممکن است نسبت به محرک‌ های حسی مانند نور، صدا یا لمس، بیش از حد حساس یا کم‌ حساس باشند، بسیار مهم است. اگر بیماری، آسیب یا وضعیتی دارید که انجام فعالیت ‌های روزمره را دشوار می ‌کند – به خصوص اگر ترک خانه یک چالش باشد – کاردرمانی در منزل ممکن است کمک کننده باشد. کاردرمانگران یا کاردرمانان معتبر می ‌توانند به شما کمک کنند تا حرکت و عملکرد را برای غلبه بر محدودیت ‌های فیزیکی و بازیابی توانایی انجام کارهایی که قبلاً آسان بودند، مانند لباس پوشیدن، تهیه غذا یا مسواک زدن، یاد بگیرید. در اولین ویزیت شما، کاردرمانگر سابقه پزشکی، داروها و ایمنی خانه شما را بررسی خواهد کرد. به دلیل این ارزیابی عمیق، اولین ویزیت ممکن است طولانی ‌تر از ویزیت ‌های بعدی باشد. سپس کاردرمانگر یک برنامه مراقبت خانگی شخصی ‌سازی شده را با سایر اعضای خانواده تدوین کرده و برنامه‌ ای برای ویزیت ‌های آینده تنظیم خواهد کرد. در طول بهبودی شما، کاردرمانگر به دفعات لازم از شما بازدید خواهد کرد تا به شما در بهبود وضعیت و رسیدن به اهداف سلامتی‌ تان کمک کند. کاردرمانی معمولاً شامل جلسات نیم ساعته تا یک ساعته است. تعداد جلسات در هفته بر اساس نیاز های فردی تعیین می ‌شود. فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است این استراتژی ‌ها و مهارت‌ ها را خارج از جلسات کاردرمانی در منزل و در محیط‌ های دیگر از جمله مدرسه، مهد کودک یا پیش دبستانی نیز تمرین کند.

کاردرمانی در کودکان اوتیسم

اهمیت دستریس برای همه در زمینه کاردرمانی در اوتیسم به یک اندازه مهم است. طراحی محیط و اجزای درون آن، قابلیت دسترسی، علیرغم موانع شناختی، عاطفی و فیزیکی به افراد این اجازه را می دهد تا به مشکلات غلبه کنند و در فعالیتهای روزمره موفق شوند. طرح جهانی برای یادگیری از قانون آمریکایی با نام/کم توانی ها (ADA) الهام گرفته شده است. این مسأله را در ایجاد همسطح سازی پیاده روها بهتر می توان دید، این طرح به همه افراد در جومع اجازه می دهد بطور مساوی به پیاده رو و محدوده های شهری دسترسی داشته باشند. هم سطح سازی پیاده روها نه تنها قابلیت دسترسی را برای صندلی های چرخ دار را فراهم می-کرد، بلکه برای دسترسی همهگانی نیز بهینه شد. طراحی جهانی از اصول ارائه متدهای چندگانه و انعطاف پذیر در ارائه روش های یادگیری حمایت می کند، متدهای چندگانه و قابل انعطافی از ابراز و تمرین در یادگیری ارائه می دهد، و گزینه های چندگانه و منعطفی برای مشارکت در یادگیری فراهم می کند. تهیه گزینه های تکنولوژی به کاردرمانگرها اجازه می دهد تا در فرایند یادگیری درمانی تمایز قائل شوند و سازگاریهای اشخاص را به طور جهانی طراحی کنند.

کاردرمانگر از تکنولوژی استفاده می کند تا گزینه ها را راحت تر در بافت درمان ارائه دهد و درمان را به راحتی بر اساس اولویتها و پیشرفت تطیق دهد. تکنولوژی چنانچه متفکرانه طراحی و برنامه ریزی شود قابلیت دسترسی را افزایش می دهد.
هنگام استفاده از طرح جهانی در انتخاب سازگاری، مهم است کاردرمانگر به ورودی استراتژیهای و مواد استفاده شده؛ خروجی یا راههای نشان دادن مهارت و دانش؛ طول زمان مطلوب نمایش یا اجرا؛ سختی اجرای مهارتها؛ انتظارات؛ و میزان حمایتی که برای موفقیت لازم است توجه کند.

هنگام انتخاب انواع سازگاریها یا تکنولوژی ضروری است سبک یادگیری کودک اوتیسم را تعیین کنیم. کاردرمانگر می تواند پروفایل یادگیری را بر اساس ارزیابی های مبتنی بر فرصت ، غیررسمی و رسمی تهیه کند. مرور ثبتها و تاریخچه به درمانگر اجازه می دهد تا اطلاعاتی از زندگی فرد شامل خدمات از پیش فراهم شده بدست آورد. کودک اوتیسم ممکن است انواعی از سبکهای یادگیری حسی مثل شنوایی، بینایی، لمسی، عمقی یا تلفیقی از اینها داشته باشند. آن ها ممکن است انواع مختلفی از هوش یا مهارت را نشان دهند که به آن ها در استفاده موفق از دستگاههای با تکنولوژی بالا یا پایین و سازگاری کمک میکند. افراد طیف اوتیسم اغلب یادگیرندگان بینایی هستند و در نتیجه از فرصتهای یادگیری لمسی، بینایی و عمقی بهره  می گیرند. ارائه اطلاعات بصورت بینایی به روش ثابت و قابل پیش بینی به فرد اجازه می دهد تا اطلاعات را بطور خاص پردازش کند و روزمرگیها را هم برای یادگیری و هم پاسخ توسعه دهند.

منابع:

mywellnesshub.com

autismspeaks.org

centerwellhomehealth.com

سوالات متداول:

1-آیا کاردرمانی در منزل می‌تواند جایگزین جلسات کلینیکی شود؟
در برخی موارد بله، اما بهتر است ترکیبی از هر دو باشد. جلسات حضوری با متخصص برای ارزیابی دقیق‌تر ضروری است، اما تمرینات در منزل باعث تداوم درمان می‌شود.

2-چگونه فضای خانه را برای کاردرمانی اوتیسم آماده کنیم؟
یک محیط آرام، کم‌تحریک و ایمن ایجاد کنید. از نور مناسب، وسایل مرتب و فضای بدون شلوغی استفاده کنید تا کودک تمرکز بهتری داشته باشد.

چگونگی برقراری ارتباط با کودکان اوتیسم

یکی از مشکلات اصلی والدین کودکان اوتیسم، چگونگی برقراری ارتباط با کودکان اوتیسم است. مرکز تشخیص و درمان اوتیسم دکتر صابر با در اختیار داشتن متخصصین گفتاردرمانی، کاردرمانی اوتیسم و روانشناسی کودک در زمینه اوتیسم و روش ارتباط با کودک به والدین آموزش های لازم را می دهد. همچنین مرکز توانبخشی اوتیسم از طریق خدمات بازی درمانی و رفتاردرمانی مرکز در جهت ایجاد ارتباط با اوتیسم و آموزش رفتارهای اجتماعی مناسب به کودکان اوتیسم در جهت درمان این کودکان فعالیت می نماید.

جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.

ارتباط با کودکان اوتیسم

همانطور که فناوری دائم در حال تغییر است رویکردهای جدید ، جهت کاربرد در کودکان دارای اوتیسم، نیز رو به رشد است. پیشرفت در این زمینه کاملاً امکان پذیر است. بنابراین مروری مختصر بر ابزارهای پیشرفته موجود برای تشریح تکنولوژی جاری در ایجاد ارتباط با کودکان اوتیسم انجام خواهد شد. زمینه ای نوظهور در حوزه ارتباط های افزوده و جایگزین، و تکنولوژی کمکی شامل برنامه های نرم افزاری و اپلیکیشن ها وجود دارد که بر روی پژوهش های اخیر در مورد طیف اوتیسم مربوط به توجه بینایی و ردیابی چشم تمرکز می کنند. تکنولوژیهای جدیدی برای افزایش پاسخ کودک اوتیسم به تحریکات بینایی با وعده بهبود افزایش توجه به گفتار شفاهی و افزایش مشاهده رفتارهای اجتماعی مناسب پدید آمده اند. طراحی این برنامه بسیار شبیه سایر دستگاه های ارتباطی سنتی است و به خوبی می تواند به انتقال از یک سیستم مبتدی ACC یا سیستم با تکنولوژی پایین مثل PECS، کمک کند.

نمونه ای از اپلیکیشن های موجود که بر اساس استفاده از VSD ها ساخته شده Autism Mate© میباشد، این دستگاه جهت ترکیب واژگان درون بافت صحنه های تصویر طراحی شده است، و دارای گزینه طرح بندی صفحه مبتنی بر سلول سنتی است. درست همانند Inner Voice©، Autism Mate© در پژوهش پردازش تصویری جدید و داده های خیره شدن و متمرکز شدن برای حمایت از مبنای استفاده از ارتباط مبتنی بر تکنولوژی و افراد دارای اوتیسم سرمایه گذاری می کند. برای سه مثال ارائه شده، تعداد بسیاری از این فرمتها وجود دارد ک به وسیله سایر شرکتها ایجاد شده است. علاوه بر اپلیکیشن ها، هنوز وسایل ارتباطی سنتی تر وجود دارد که شامل Dynavox©، VanguardPlus©، و وسیله ی از لحاظ تکنولوژی پایین تر اما از لحاظ عملی مفیدتر می باشد. آشنایی با این دستگاه ها هنگام بحث درباره گزینه های دستگاه مفید است. همچنین در نظر گرفتن نیازهای فیزیکی کودک به دلیل پتانسیل هر نوع آسیب زدن به نوع تجهیزات به اندازه در نظر گرفتن هزینه دستگاه، بسیار مهم است.

تفاوت ‌های ارتباط اجتماعی و تعامل اجتماعی (در مقایسه با افراد غیر اوتیستیک) یک ویژگی اصلی اختلال طیف اوتیسم است. برای تشخیص اوتیسم، این تفاوت‌ ها بای: از بدو تولد وجود داشته باشند و تأثیر بالینی قابل توجهی بر زندگی روزمره فرد داشته باشند. با این حال، وجود و قابل توجه بودن این ویژگی‌ ها می ‌تواند در بین افراد اوتیستیک بسیار متفاوت باشد. کودکان اوتیستیک، مانند کودکان غیر اوتیستیک، با سرعت‌ های متفاوتی گفتار را توسعه می ‌دهند. برخی رشد گفتاری معمولی دارند و برخی استفاده پیشرفته از زبان را نشان می ‌دهند؛ برخی دیگر رشد گفتاری تأخیری با جبران بعدی دارند. برخی از افراد اوتیستیک در طول زندگی خود گفتار را توسعه نمی ‌دهند یا از گفتار بسیار محدودی استفاده می‌ کنند (چند کلمه اما نه جملات). این معمولاً زمانی است که آن ها دارای ناتوانی یادگیری همزمان هستند. درمان‌ های گفتاری درمان هایی هستند که در آن افراد اوتیستیک استراتژی ‌هایی را برای مقابله با اضطراب در طول تعاملات اجتماعی یاد می ‌گیرند. ارتباط جایگزین (AAC) برای افرادی که نمی ‌توانند صحبت کنند، یا گفتار بسیار محدودی دارند، چه به طور موقت و چه در بلند مدت موثر است. هدف هرگونه حمایت یا مداخله ارتباطی باید کاهش موانع و افزایش توانایی فرد برای برقراری ارتباط و مشارکت برابر در جامعه باشد. نتایج برنامه ‌ریزی شده باید بر اساس دیدگاه‌ ها و اهداف فرد، چه کودک، نوجوان یا بزرگسال باشد، تعیین شود. هنگام در نظر گرفتن یک درمان یا مداخله، مهم است که:

– متخصصان دانش خوبی در مورد اوتیسم داشته باشند و درمان باید برای رفع نیازهای خاص فرد تطبیق داده شود.

– فرد اوتیستیک در مرکز تمام تصمیمات باشد.

– اثرات منفی احتمالی در نظر گرفته شود.

– تأثیر باید به دقت نظارت و به طور منظم بررسی شود.

حساسیت پس از تشخیص اوتیسم، ارزیابی دقیق ‌تر زبان و ارتباط اجتماعی را می‌ توان در هر مقطعی از زندگی فرد از یک گفتاردرمانگر و زبان ‌درمانگر درخواست کرد. این امر به احتمال زیاد در صورتی اتفاق می ‌افتد که موانع ارتباطی بر دسترسی کودک یا نوجوان به آموزش تأثیر بگذارد. برخلاف ارزیابی اوتیسم، این ارزیابی می‌ تواند زمینه‌ های خاصی از ارتباط را که نیاز به حمایت دارند، برجسته کند. هنگام انجام ارزیابی ‌ها، متخصصان باید آگاه باشند که عادات اجتماعی فرد (مانند استفاده از تماس چشمی) ممکن است از نظر فرهنگی خاص باشد. زبان ارزیابی (و درمان) نیز باید برای افراد خانواده ‌های دوزبانه با دقت در نظر گرفته شود.

چگونگی برقراری ارتباط با کودکان اوتیسم

اگرچه تمام این برنامه ها و گزینه های ایجاد ارتباط توسط تکنولوژی به کودکان دارای اوتیسم وعده هایی را می دهند، اما تکنولوژی به تنهایی جایگزین نیاز به مهارت و آموزش تخصصی در زمینه ACC و نیاز به ارزیابی جامع رفتارهای ارتباط نمی شود. همانطور که بحث شد، ارزیابی تشخیص بینایی، توانایی ترکیب نمادها، اشاره، استفاده از آغازگرهای ارتباطی همراه با فعالیتها و آیتمهای به شدت انگیزشی قبل از معرفی هر شکلی از ارتباط ضروری است. با توجه به سرعت تکامل تکنولوژی، جستجوی یک برنامه واحد یا دستگاه ACC به تنهایی نباید چیزی معادل توجه به فرایند ارزیابی برای کودک اوتیسم باشد. تا از انتقال موفق و استفاده از دستگاه انتخابی اطمینان حاصل کنیم. علاوه بر این، پژوهش های موجود در زمینه مداخله بهنگام و اجزای ضروری برای برنامه های مداخله بهنگام از نظر نتایج بلند مدت نباید نادیده گرفته شود. در مروری کلی از پژوهش ها که شامل ایجاد اجزای ضروری برنامه های مداخله بهنگام و مؤثر برای اوتیسم است، داوسن و اوسترلینگ (1997) دریافتند ترکیب قابلیت پیش بینی و روزمرگی، همراه با حمایت قوی بینایی و همکاری والدین همگی نتایج مثبت بیشتری بر کودکان پیش دبستانی دارای اوتیسم زمان دریافت مداخله بهنگام دارد.

این اجزای مشابه باید زمانی مورد توجه قرار داده شوند که ACC به کودک دارای اوتیسم معرفی می شود و باید شامل آموزش به والدین با توجه به اهداف درمانی و استدلال برای اهداف، و همچنین راههایی باشد که بر اساس آن هریک از والدین بتوانند استفاده از ACC را در خانه از طریق کاربرد مداخله رفتاری و تقویت تلاشهای ارتباطی، هم پیش زبانی و هم زبان مدار ارتقاء دهند.

ارتباط بدون کلام: چگونه با کودکان اوتیسم ارتباط عمیق‌تری برقرار کنیم؟
کودکان اوتیسم اغلب در برقراری ارتباط کلامی با چالش‌هایی روبه‌رو هستند، اما این به معنای ناتوانی آن‌ها در ارتباط نیست. در واقع، ارتباط غیرکلامی می‌تواند پلی قدرتمند برای ایجاد تعامل معنادار با این کودکان باشد. در این مقاله، راهکارهای مؤثر برای تقویت این نوع ارتباط را بررسی می‌کنیم.

چرا ارتباط غیرکلامی برای کودکان اوتیسم مهم است؟

بسیاری از کودکان طیف اوتیسم در پردازش گفتار و بیان کلامی خود دچار مشکل هستند، اما از طریق زبان بدن، تماس چشمی، حالات صورت و ابزارهای بصری بهتر ارتباط برقرار می‌کنند. درک این روش‌های جایگزین می‌تواند به والدین، مربیان و اطرافیان کمک کند تا تعامل بهتری با کودک داشته باشند.

راهکارهای تقویت ارتباط غیرکلامی

1. استفاده از تصاویر و نمادهای بصری
بسیاری از کودکان اوتیسم تفکر تصویری دارند. کارت‌های ارتباطی، پیکتوگرام‌ها و برنامه‌های تصویری (مانند PECS) می‌توانند به آن‌ها کمک کنند تا خواسته‌ها و احساسات خود را بیان کنند.

2. توجه به زبان بدن و حرکات کودک
کودکان اوتیسم گاهی از طریق اشاره، حرکات دست یا تغییر حالت بدن پیام می‌فرستند. با دقت به این نشانه‌ها، می‌توانید نیازهای آن‌ها را بهتر درک کنید.

3. ایجاد ارتباط از طریق بازی‌های تعاملی
بازی‌هایی مثل پازل، لگو و فعالیت‌های حسی می‌توانند فضایی امن برای ارتباط غیرکلامی ایجاد کنند. همراهی در بازی، بدون فشار برای صحبت کردن، اعتماد کودک را جلب می‌کند.

4. استفاده از موسیقی و ریتم
موسیقی تأثیر شگفت‌انگیزی بر کودکان اوتیسم دارد. آهنگ‌های ساده، حرکات موزون و ابزارهای موسیقی می‌توانند به عنوان ابزار ارتباطی مؤثر عمل کنند.

5. تقویت تماس چشمی و لبخند زدن
برخی کودکان اوتیسم از تماس چشمی اجتناب می‌کنند، اما لبخند گرم و نگاه مهربان می‌تواند به تدریج حس امنیت را در آن‌ها تقویت کند.

ارتباط با کودکان اوتیسم نیازمند صبر، خلاقیت و درک عمیق از دنیای آن‌هاست. با تمرکز بر روش‌های غیرکلامی، می‌توانید رابطه‌ای عمیق‌تر و معنادارتر با آن‌ها بسازید. اگر به دنبال راه‌حل‌های بیشتر برای مشکلات ارتباط کودکان اوتیسم هستید، مقالات مرتبط در این زمینه را مطالعه کنید.

منابع:

autism.org.uk

سوالات متداول:

1-چقدر طول می‌کشد تا کودک اوتیسم به یک فرد جدید عادت کند؟
این زمان از چند روز تا چند ماه متغیر است. ثبات در رفتار، ملاقات‌های کوتاه اما منظم و احترام به حریم کودک می‌تواند این فرایند را تسریع کند.

2-آیا ارتباط فیزیکی (مثل در آغوش گرفتن) برای کودکان اوتیسم مناسب است؟
این موضوع کاملاً فردی است. برخی کودکان تماس فیزیکی را دوست دارند، در حالی که برخی دیگر به دلیل حساسیت حسی از آن اجتناب می‌کنند. همیشه ابتدا از طریق نشانه‌های غیرکلامی اجازه بگیرید.

اوتیسم و تست غربالگری| تست تشخیص اوتیسم | مرکز اوتیسم کودکان تهران دکتر صابر

مرکز توانبخشی اوتیسم در زمینه تشخیص دقیق اوتیسم و انجام تست های غربالگری اوتیسم و تست تشخیص اوتیسم، همچنین در حیطه استفاده از درمان های تخصصی و پیشرفته فعالیت می نماید. مرکز اوتیسم تهران دکتر صابر پس از تشخیص اوتیسم و شدت آن به طرح برنامه درمانی پرداخته می شود. تست تشخیص بیماری اوتیسم بیشتر برای تشخیص اوتیسم کودکان طراحی شده است و  برای تست غربالگری اوتیسم در بارداری امکانات مفیدی در دسترس نیست. مرکز اوتیسم دکتر صابر با استفاده از کادر مجرب روانشناس، گفتاردرمان اوتیسم و کاردرمان اوتیسم در حیطه درمان کودکان اوتیسم بسیار موفق عمل کرده و رضایت مراجعین نشانه تبحر ما در این امر می باشد.

جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.

نظر به اینکه در جمعیت اختلال طیف اوتیسم، ناهمگونی وجود دارد بهترین رویکرد برای ارزیابی مهارت-های پیش-زبانی چیست؟ عموماً تعدادی تست استاندارد زبانی وجود دارد، مقیاسهای سازگاری/ اجتماعی و ابزارهای شناختی به کار گرفته شده که ممکن است تشخیص اوتیسم را تأیید کنند، اما این ابزارها در باره رشد اهداف خاص زبانی و محل شروع فرایند درمان مربوط به کاربرد ACC اطلاعات ارزشمند بسیار کمی در اختیار ما میگذارند. اکثر کودکان با تشخیص اوتیسم عموماً از ابزارهایی همانند ADOS استفاده کرده اند، که به عنوان استاندارد طلایی، برای تست اوتیسم با حساسیت و ویژگی در نظر گرفته می شوند.

ADI-R نیز ممکن است ارائه شود، این ارزیابی تصویری از تاریخچه رشد کودک در سراسر حوزه های رشدی کلیدی و رفتارهای خاص و همچنین اطلاعات مفیدی از اکتساب مهارت ها و هرگونه پسرفت در مهارت ها را به ما ارائه می دهد.
CARS نیز یک ابزار غربالگری معمولی است و در اوایل فرایند تشخیص استفاده می شود، این ابزار اطلاعات مرتبط به شرکای ارتباطی و سبک ارتباط از لحاظ گفتار کلامی و ژست را تهیه می کند. این ابزارها همگی برای تشخیص اوتیسم ضروری است و این اختلال را از سایر تأخیر های رشدی افتراق میدهد؛ اما، ابزار مفید برای آسیب شناس گفتار و زبان جهت اندازه گیری رفتارهای ارتباطی در کودک بدون کلام با تشخیص اختلال طیف اوتیسم، ابزار ماتریکس ارتباطی می باشد.

این ابزار معیار- محور مهارت های بسیار اولیه ارتباطی از پیش زبانی گرفته تا استفاده از زبان انتزاعی را به چهار حوزه تقسیم می کند که به عنوان دلایل اولیه برقراری ارتباط شناخته می شوند، و شامل تعامل اجتماعی، به دست آوردن چیزی، رد کردن چیزی، جستجو و به اشتراک گذاری اطلاعات است. این ابزار ارتباط را به هفت مرحله رشد زبانی بر اساس پیچیدگی از رفتارهای پیش زبانی تا استفاده از زبان انتزاعی و بعلاوه گفتار شفاهی تقسیم می کند که از سطوح غیر قراردادی ارتباط در غیاب زبان نمادین شروع می-کند. رفتارها باید در بیش از یک موقعیت و طی چندین بررسی و با بیش از یک شریک ارتباطی به منظور تشخیص متداولترین فرمهای ارتباطی استفاده شده مورد مشاهده قرار گیرند. تعیین این سطوح اساسی توانائی ارتباطی به آسیب شناس گفتار و زبان، خانواده و سایر اعضای تیم اجازه می دهد تا مراحلی را تعیین کنند که در آن استفاده از ACC شروع شود و مسیری را ایجاد کنند که با آن سیستم ارتباطی مورد استفاده فرد از رفتارهای پیش زبانی موجود رشد خواهد یافت. به حای نگاه اولیه به زمینه های ارتباطی و شریک های ارتباطی طی برنامه های روزمره فرد، همانگونه که اغلب ابزارهای ارزیابی ACC اینطور عمل می کنند، این تحلیل بر مهارت های پیش نیاز لازم برای برقراری ارتباط با شرکا در بافتهای مختلف تمرکز می کند و منجر به اهداف درمانی می شود که الحاق ابزار ACC را با استفاده از درمان های مداخله ای مبتنی بر شواهد مانند PRT، ESDM، و یا مدل SCERS برای آموزش مهارت ها پیش زبانی ضروری تسهیل می-کنند.

همانطور که قبلاً ذکر شد AAC یک ابزار است و مداخله زبانی مبتنی بر شواهد لازم است همراه آن باشد تا نتایج مربوط به کاربرد آن درست عمل کند. فرایند ارزیابی در مراحل اولیه ارزیابی پایه ای را ایجاد می کند که بر اساس آن اهدف درمانی برای تعیین تعامل اجتماعی با استفاده از رفتارهای پیش زبانی بنیان نهاده می شود و این مسأله کاربرد مؤثر AAC را برای استفاده از قراردادی ارتباط و پیشرفت به سمت رشد پیچیده تر زبان برمی انگیزاند. گرچه ماتریکس ارتباطی معیاری است برای توصیف صریح سطوح ارتباط و زبان، به این معنا که مکان دقیق شروع اهداف درمانی AAC را تعیین می کند، ارزیابی جامع AAC همچنین باید شامل معیارهای دیگری از ابزارهای شناختی و سازگاری باشد. جهت بررسی جامع ابزارهای شناختی در دسترس برای تکمیل فرایند ارزیابی ACC و همچنین سایر ویژگیهای کلیدی ارزیابی جامع ACC صرف نظر از کم توانی، میتوان به beukelman و mirenda (2013) مراجعه کرد.

نمادهای انتزاعی نمادین؛ از لحاظ فیزیکی ممکن است شبیه شییء یا ایده ای که نمایش میدهد نباشد مثال: علامت ایست برای ایستادن یا تمام شدن
نمادها هرلحظه یکبار برای بیان ایده استفاده می شوند
کلمات نوشتاری،علائم، خط بریل، طراحی خطوط

7
زبان
قوانین گرامری که بدنبال آن مفاهیم انتزاعی نمایش دهنده می-آید
در دو یا سه ترکیب نمادی استفاده می شود من آبمیوه
میخواهم «ماشین برو»: ممکن است کلامی یا غیر کلامی باشد
فاز 4 و 5 و 6

برگرفته از: رولند (2004)- انتقال به AAC بهینه در مرحله هفت و فاز 4 از PECS

همانطور که قبلاً هم اشاره شد، اغلب افراد دارای اوتیسم به خاطر بهره مندی از مداخله بهنگام و فشرده با ACC شروع می کنند، و همانطور که آسیب شناس گفتار و زبان با کودک کار می کند، زبان نوظهور پدیدار می شود و اغلب منجر به استفاده از گفتار شفاهی می شود. فرم دوم ارزیابی پویا برای ACC که ممکن است در درون رویکرد مداخله اولیه جای بگیرد استفاده از PECS است، و میتوان از آن برای مشاهده رفتارهای پیش زبانی و مهارت های در حال ظهور اولیه مربوط به کاربرد توانمند ACC استفاده کرد مانند روابط علی و معلولی، تشخیص بینایی، رعایت اصول نحو اولیه که به دنبال آن توالی رشد زبان بیانی و چینش چپ به راست تصاویر برای تطابق با ظهور سوادآموزی است. همانطور که اهداف درمانی پایه گذاری می شود، سیستم PECS ممکن است برای معرفی مفهوم ACC به کودک به منظور به دست آوردن موارد و رفتارهای دلخواه و تعامل اجتماعی با دیگران استفاده شود.
Bondy و Frost(2002) گزارش می دهند که هدف از طراحی PECS برون داد گفتار نبوده است؛ اما اغلب مواردی وجود دارد که گفتار شفاهی بدنبال استفاده از سیستم PECS پدیدار می شود. سیستم PECS به شدت متکی بر تحلیل رفتار کاربردی است و یک شیوه مبتنی بر شواهد نوظهور در مداخلات طیف اوتیسم در نظر گرفته میشود. هنگام استفاده درست از سیستم ACC، اغلب متخصص یکی از این دو تصمیم را انتخاب میکنند: (1) ادامه رشد زبان با استفاده از مدالیته گفتار شفاهی (در صورت ظهور گفتار) یا (2) ادامه رشد زبان با استفاده از یک دستگاه ACC پیشرفته تر هنگام مشاهده رفتارهای اولیه همانند آغاز کردن، درخواست، نظر دادن، تمیز بینایی، و نمادهای ترکیبی همراه سیستم ACC.
PECS یک ابزار AAC با تکتولوژی سطح پایین است که انتقال به گزینه های ACC پیشرفته  تر را تسهیل می کند زیرا این سیستم مهارت های پیش زبانی لازم برای کاربرد ACC و ظرفیت ارتباطی از طریق یک رویکرد آموزش ساختاریافته، سلسله مراتبی و صریح را دارا می باشد.

علاوه بر این، مؤلفه اصلی PECS تأکید بر آغاز تلاشهای ارتباطی با دیگران است که خود به انتقال مهارت ها به کاربرد ACC کمک می کند. بدون مهارت ارتباطی ضروری، ابزار ACC استفاده کمی برای کودک دارای اوتیسم دارد. اغلب والدین یا متخصصین ممکن است اشاره کنند که PECS در گذشته امتحان شده و موفقیتی نداشته است، اما بررسی مجدد استفاده کودک از PECS با به کار گرفتن رویکرد زنجیره ای دقیق و عملیاتی مشخص شده در سیستم ضروری است، تا اطمینان حاصل کنیم دستگاه درست به کار گرفته شده است یا نه. قبل از اینکه فرض کنیم «سیستم پکس جواب نداده است». این فرایند در مدت زمانی کوتاه قابل اجراست و برای پیشبرد کودک به همراه ACC به سمت جلو یک کار زمینه ای است که به دنبال یادگیری الگوی مشابه ارتباطی کودک معنادار و قابل پیش بینی است. کودک هنگام اجرای فاز 4 سیستم PECS و آغاز مبادله با شریک ارتباطی دارد، باید با تقلای کمی قادر به انتقال به صفحه مولد گفتار (SGD) باشد. زمانیکه شریک پیام را با صدار بلند می خواند آیا کودک به طور فیزیکی به هر نماد در یک نوار PECS اشاره خواهد کرد؟ چنانچه کودک هنوز اشاره نمی کند، این رفتار را میتوان از طریق تشویق فیزیکی و تقویت مثبت با استفاده از موارد و فعالیت های ترجیحی به همراه مدل سازی کلامی تشویق کرد(2014Frost and Silverman- McGowan).

در تلاش در جهت ایجاد ACC برای نیازهای ارتباطی پایه روزانه کودک، همانطور که کودک پیشرفت با هر نوع ACC را نشان می دهد، اهمیت فوق العاده ای دارد که متخصصان رشد شکلهای پیچیده تر زبان را تصادفاً نادیده نگیرند. خیلی مهم است که، تیم حرفه ای کار با کودک به این نکته توجه کنند که کودک مورد نظر چگونه از زبان مرتبط با زنجیره رشد زبانی مشاهده شده در کودکان در حال رشد عادی، در حال استفاده است با توجه به مرحله مهم برای رشد زبان، از خوانندگان این مطالب می خواهیم مراحل رشد صرفی براون (1973) را به منظور درک پیچیدگی سیستم رشد اولیه زبان مرور کنند (چه به کمک شفاهی چه به کمک AAC).

این ویژگیهای صرفی- نحوی زبان در ساخت و توسعه بیان و درک زبان ضروری هستند. استفاده از ویژگیهای صرفی- نحوی باید به عنوان بخشی از طراحی ACC گنجانده شود و دارای قابلیت انعطاف در توسعه سیستم طبق سطح رشد زبانی کودک باشد. باید به آسیب شناس گفتار و زبان در مورد تکامل سیستم ACC به منظور تطبیق با سطح زبانی کودک هنگام شکوفایی این مهارت ها اطلاع داده شود.

روش AAC در درمان اوتیسم

روش های متعددی در درمان اوتیسم وجود دارد که هریک به گونه ای خاص و از نظر خاصی به درمان این کودکان نگاه می کنند. روش AAC در درمان اوتیسم یا همان روش ارتباطی جایگزین در درمان اوتیسم از روش های نوین در درمان اوتیسم است. مرکز توانبخشی اوتیسم در حیطه کاردرمانی اوتیسم  و گفتاردرمانی اوتیسم زیر نظر دکتر صابر فعالیت می نماید. روند کار مرکز با یک ارزیابی تشخیص اوتیسم توسط  دکتر اوتیسم  آغاز می گردد و پس از انجام تست های تخصصی برنامه درمانی بسته به مشکلات کودک و نقاط قوت آن طراحی می شود. بازی درمانی، رفتاردرمانی، گفتاردرمانی و … از روش های درمانی مهم در مرکز اوتیسم می باشد.

معرفی روش ACC در درمان اوتیسم

حوزه ای از علاقه زیاد متخصصان بالینی، در حالی که وعده حمایت از افراد دارای اوتیسم را با تکنولوژی جدید می دهد؛ میل به ارتباط افزوده و جایگزین (AAC) به عنوان بخشی از رویکرد درمانی جامع و فشرده برای رفع نیازهای ارتباطی می باشد. گرچه گام های بزرگی در زمینه تکنولوژی برای حمایت از استفاده از روش AAC در افراد دارای اختلال ارتباطی برداشته شده است، استفاده از  روش AAC در درمان اوتیسم از لحاظ کارایی و چگونگی ایجاد زیربنا برای توسعه یک سیستم ارتباطی و زبانی مؤثر که در طول زمان حفظ شود کمتر توسط متخصصین شناخته شده است. به دلیل چالش های رفتاری زیاد و شناخته شده در افراد دارای اتیسم، رفتارهای پیش زبانی لازم برای بهره مندی از AAC اغلب در مراحل اولیه ارزیابی و درمان نادیده گرفته می شود، و سیستم های ارتباطی جایگزین پیشرفته که دائماً در حال تولید هستند به خاطر عدم هماهنگی با تکنولوژی در بخش افراد دارای اوتیسم کنار گذاشته می شوند که منجر به بهبودی كمی در ارتباط عملکردی می شود. علی رغم چالش های موجود هنگام معرفی AAC به کودکان یا بزرگسالان دارای اوتیسم ، چنانچه ارزیابی جامعی از رفتار و زبان قبل از معرفی هر نوع وسیله AAC (روش ارتباطی جایگزین) انجام شود، ایجاد زیر بنایی برای نقطه شروع، ارتقاء تعامل موفق با دستگاه به عنوان یک وسیله ارتباطی، و توسعه یک سیستم زیانی درست برای کودک همگی اهداف قابل دستیابی هستند. ادامه این مطلب بر ارزیابی و توسعه مهارت های ارتباطی و زبانی لازم برای حمایت از معرفی AAC با تأکید بر معرفی تکنولوژی به کودکان اوتیسم تمرکز می کند، گرچه رویکرد مشابهی را نیز می توان برای بزرگسالان به کار برد.

مزایای ACC برای درمان کودکان اوتیسم

اصطلاح روش ACC در درمان اوتیسم معمولا به ارتباطات تقویتی و جایگزین اشاره دارد، مجموعه ‌ای از استراتژی ‌ها برای کمک به افراد غیر کلامی برای بیان افکار و نیازها. روش‌ های AAC برای افراد مبتلا به اوتیسم که با گفتار کلامی مشکل دارند، صدا فراهم می ‌کند و می ‌تواند توانایی آن ها را در برقراری ارتباط، ایجاد روال‌ ها و حتی انتخاب ‌ها به طور قابل توجهی بهبود بخشد. نمونه ‌هایی از AAC شامل برنامه ‌های بصری و دستگاه ‌های ارتباطی است که ابزاری حیاتی برای توسعه مهارت ‌های اجتماعی و عملکردی ارائه می ‌دهد. مداخلات ارتباطی تقویتی و جایگزین (AAC) برای کودکان مبتلا به اوتیسم استفاده می‌ شود، اغلب به عنوان مداخلات ارتباطی مستقل برای کسانی که حداقل کلامی هستند. هدف ما ایجاد شواهد برای مداخلات AAC برای کودکان (تا 21 سال) و سپس بررسی نقش AAC در مداخلات اوتیسم تثبیت شده و مبتنی بر شواهد با هدف یادگیری در چندین حوزه رشدی بود. در دهه ‌های اخیر تحقیقات بسیاری انجام شده است که حمایت تجربی از استفاده از ارتباطات تقویتی و جایگزین (AAC) توسط کودکان مبتلا به اوتیسم را فراهم کرده است. این کودکان نقص‌ های فراگیر در ارتباطات اجتماعی و همچنین رفتارهای تکراری و محدود را نشان می‌ دهند. AAC شامل روش ‌های مختلفی است که می ‌تواند گفتار و سایر مهارت ‌های ارتباطی موجود یک فرد را جایگزین یا تقویت کند. این روش ‌ها یا بدون کمک هستند، معمولا به شکل علائم دستی، یا با کمک، با سیستم‌ هایی شامل نماد های گرافیکی نمایش داده شده در تابلو های ارتباطی و در کتاب‌ ها، یا دستگاه‌ هایی که به فناوری متکی هستند، مانند دستگاه‌های تولید گفتار. حدود 30% از کودکان مبتلا به اوتیسم که در توسعه مهارت ‌های گفتاری کافی برای عملکرد های ارتباطی روزانه شکست می‌ خورند و شدید ترین ناتوانی را دارند، بیشترین سود را از AAC می‌ برند. برای افراد اوتیسمی، AAC:

-به ارتباط کمک می ‌کند: یکی از مزایای اصلی اتخاذ تکنیک‌ های AAC برای کودکان اوتیسمی این است که به آن ها در برقراری ارتباط کمک می ‌کند.

-مهارت‌ ها را بهبود می ‌بخشد: برنامه‌ های بصری و داستان‌ های بصری نیز می ‌توانند برای بهبود مهارت ‌ها استفاده شوند.

-تصمیم‌ گیری را تقویت می‌ کند: افراد غیر کلامی اغلب در بیان نظرات خود مشکل دارند و این امر تصمیم‌ گیری را دشوار می ‌کند. با این حال، با روش های  AAC، به ویژه آن هایی که ارتباطات را بهبود می ‌بخشند، افراد می ‌توانند نظرات خود را بیان کرده و بدون صحبت کردن، تصمیمات خود را بگیرند.

روش ارتباطی جایگزین در درمان اوتیسم

با توجه به آنچه که درباره انعطاف پذیری مغز در مراحل اولیه رشد شناخته می شود و به علاوه داده های فعلی مرتبط با مداخله به هنگام و فشرده با تمرکز بر تحلیل عملکردی رشد زبان و رفتار، اطلاعات داده شده این مطلب مرتبط با ارزیابی و ایجاد اهداف درمانی است که از ذره بین مداخله به هنگام برای حمایت از پاسخ بهینه برای معرفی AAC استفاده می کنند. خواننده باید بخاطر بسپارد که اصول استفاده از AAC برای کودکان اوتیسم بر اساس سن فرد تغییری نمی کند، اما در مراحل اولیه رشد بهترین استفاده را دارد به طوری که با هدف قرار دادن ویژگی های کلیدی رفتاری و ارتباطی ناشی از نواقص عصبی شناخته شده در مغز افراد دارای اوتیسم بر روی توسعه یک سیستم زبانی مناسب سرمایه گذاری می کند. چنین نواقصی شامل مشکلاتی در برنامه ریزی حرکتی و هماهنگی عضلات دهان در تولید گفتار، مشکل در درک شنیداری زبان، پردازش کند فعالیت سیناپسی بین نواحی مغز که منجر به تأخیر در پاسخ دهی یا فقدان کامل پاسخ می شود، و مشکلاتی در مهار رفتار تکانشی به دلیل تفاوت در پاسخ آمیگدالی و فعالیت لب پیشانی است.
توجه به این رفتارها هنگام به کار گیری AAC ( روش ارتباطی جایگزین) جهت افزایش پاسخ به مداخله به وسیله ادغام مداخله رفتاری با مداخله زبانی و شناختی مهم است و این مسأله منجر به افزایش راه های سیناپسی می شود که باعث تسهیل زبان بیانی و به دنبال آن گفتار خواهد شد.
نظر به ناهمگونی فنوتیپ افراد دارای اختلال طیف اوتیسم، در این مطلب ، تکنولوژی جدید با توجه به گزینه های در دسترس برای نیازهای ارتباطی سطح پایین بررسی می شود و گزینه های با تکنولوژی بالا و در دسترس را برای نشان دادن مهارت های سواد آموزی ابتدایی و نیازهای اجتماعی- عملی برای افراد دارای اوتیسم، با مهارت های زبانی کمتر آسیب دیده مورد ارزیابی قرار می گیرد، البته به جز کسانی که نواقص عملی اجتماعی آن ها مشکلاتی را در استفاده پیشرفته تر و درک زبان انتزاعی و رفتارهای مناسب اجتماعی نشان می دهد. تغییرات اخیر در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری روان شناختی اختلالات، نسخه پنجم.

افراد دارای اوتیسم را از لحاظ سطح حمایت مورد نیاز در یک عملکرد به زیر مجموعه ای از درجات مختلف شدت، شناسایی می کند. همان طور که مهارت های فرد دارای اوتیسم گسترش می یابد، تشخیص به صورت اولیه باقی می ماند اما سطح حمایتی در گذر زمان تغییر می کند. تفسير “سطح حمایت” آن طور که تحت شاخص تشخیص اوتیسم در ۵-DSM توصیف شده است ممکن است به اشکال حمایت فیزیکی، دارویی، و AAC بالقوه، در میان سایر مداخلات تفسیر شود. همان طور که پراکندگی رفتارها و نیازها در اختلال طیف اوتیسم متفاوت است، گزینه های AAC، علیرغم سطح شدت طيف، برای حمایت از زبان و ارتباط نیز متفاوت است.

پیامدهای کاربرد AAC در درمان اختلال طیف اوتیسم

برای درک کامل انواع مختلف AAC در دسترس و این که بهترین نوع تکنولوژی برای حمایت از افراد دارای اوتیسم چیست، داشتن دانش زمینه ای درباره انواع AAC و اصطلاحات پرکاربرد می تواند در تعیین گزینه های احتمالی در دسترس و همچنین گزینه هایی که موفقیت بیشتری را از لحاظ کاربرد در اختلال طیف اوتیسم نشان داده اند به ما کمک کند. انجمن گفتار، زبان و شنوائی آمریکا (۲۰۱۴ )AAC را این طور تعریف می کند:” همه شکل های ارتباطی (به جز شفاهی) که برای بیان افکار، نیازها، خواسته ها و ایده ها استفاده می-شوند. ما همگی از AAC استفاده می کنیم مثل زمانی که حالات چهره یا بدنی داریم، از نمادها یا تصاویر استفاده می کنیم، و یا می نویسیم”. معنی ضمنی این تعریف استفاده از اشکال قراردادی ارتباط و زبان انتزاعی است که برای کودکان دارای اوتیسم بزرگترین چالش به نظر می رسد. با توجه به پیچیدگی چالش های رفتاری و نیازها هنگام استفاده از AAC در افراد دارای اوتیسم، فرایند ارزیابی باید شامل تیم متخصص حرفه ای با دانش و مهارت های تخصصی مربوط به AAC باشد. برای ارائه پتانسیل کامل جهت معرفی موفقیت تکنولوژی AAC، به علاوه داشتن تجربه کار با AAC، هر عضو تیم همچنین باید درجاتی از تخصص را در درمان اتیسم داشته باشد، چرا که طبیعت منحصر به فرد رفتارهای مرتبط نیازمند درکی است از چگونگی نشان دادن رفتارهای چالش برانگیز، الگوهای معمول دشواری مربوط به یادگیری گفتار کلامی و زبانی، و چگونگی ترکیب مداخله AAC با برنامه های رفتاری وسیع تر که سایر حوزه های رشد مثل مهارت-های سازگاری، مهارت های شناختی، تعامل اجتماعی و بازی را نشان می دهد. درمان مؤثر برای مداخله گفتار و زبان هنگام همراهی با AAC نیاز به آموزش مداوم و پیشرونده و آموزش کلینیکی از لحاظ دانش و کاربرد مهارت ها شامل استفاده از تجربیات مبتنی بر شواهد است (آشا ۲۰۰۴). عموما تیم AAC که با اختلال طیف اوتیسم کار می کند متشکل است از روان شناس بالینی یا روان شناس مدرسه، آسیب شناس گفتار و زبان، تحلیل-گر معتبر رفتاری، کاردرمانگر، والدین یا پرستار، و سایر مربیان آموزش های خاص و افرادی که روزانه با کودک در تعامل هستند.

آسيب شناس گفتار و زبان اغلب توسعه اهداف درمانی را با توجه به تخصص در زمینه رشد زبان هدایت می کند. همکاری و مشورت بین اعضای تیم برای دستیابی به اهداف ارتباطی ضروری است . پیچیدگی برنامه مداخله AAC همانند افراد دارای اوتیسم منحصر به فرد و متنوع است و باید با تغییر مهارت ها و نیازهای فرد تغییر کند و سازگار شود. بنابراین، همکاری و ارزیابی دائمی و پویا در سراسر برنامه مداخله ضروری است. داشتن شناخت اولیه بین اعضای تیم با توجه به گزینه های AAC، اصطلاحات AAC، و پژوهش های جدید مرتبط با اوتیسم و AAC زمانی که تیم این جنبه از برنامه درمانی فرد را شروع می کند، کمک کننده است.

انواع AAC: بی وسیله و با وسیله

دو شکل اولیه از AAC برای افراد دارای مشکل ارتباطی استفاده می شود:
بی وسیله و با وسیله، در حالی که AAC با وسیله نیاز به استفاده از تجهیزات و ابزار متناسب دارد، AAC بی وسیله نیازی به تجهیزات اضافی برای پشتیبانی از استفاده از ارتباطات جایگزین در غیاب گفتار کلامی ندارد. فرد از بدنش برای انتقال پیام، ایده ها، و نیازهای اش استفاده می کند و این نوع AAC شامل علائم و حرکات می باشد. متداول ترین شکل ارتباط جایگزین بی وسیله شامل استفاده از زبان اشاره است. گرچه زبان اشاره در سراسر جهان به عنوان یک ابزار ارتباطی مؤثر برای افراد ناشنوای دارای سیستم زبانی پایه پذیرفته شده است، استفاده از زبان اشاره برای ساخت زبان در افراد اوتیسم به دلیل چالش های ذاتی در تقلید، مشکل در شروع ارتباط، و عدم درک علائم به وسیله افرادی که طی روز با آن ها مواجه می شوند تأثیر کمتری دارد. (Forest and Bondy 2002,National Autism Center 2015) اغلب اوقات در مورد اوتیسم آسیب شناس گفتار و زبان AAC را به عنوان مکمل و همراه با استفاده از علائم ساده برای انتقال پیام به علاوه مداخلات رفتاری مثل ارائه علائمی برای “ایست”، “بیشتر”، ” کمک” و “تمام شد” به افراد معرفی می کند. اما توجه به این نکته اهمیت دارد که استفاده از این علائم کاربردی اغلب تحت عنوان AAC بی وسیله به شکل جستچر، بر عکس زبان اشاره، در نظر گرفته می شوند، زیرا این علائم اغلب به عنوان راهی برای ارائه پشتیبانی بینایی برای تلاش های ارتباطی و درک اشکال اولیه زبانی آموزش داده می شوند و برای ساخت سیستم زبان بیانی استفاده نمی شوند.همان طور که می دانیم مدالیته های بینایی اغلب نقطه قوتی برای کودک دارای اوتیسم است، این حرکات بدنی ساده ممکن است مکرراً استفاده شوند و وقتی که با تقویت کننده کلامی همراه شوند به کودک دارای اوتیسم کمک می کند تا بین صدای كلمات و معنای آن ها ارتباط برقرار کند. بنابراین، علائم ساده ممکن است به عنوان مکمل درمراحل آغازین آموزش تقلید و درک مفاهیم زبان انتزاعی استفاده شود. تأکید بر جنبه حرکتی این علائم، همراه با تقویت کننده رفتاری و مدل های گفتار کلامی از اجزای کلیدی پشتیبانی از اولیه ترین مراحل تعاملات ارتباطی برای فرد دارای اوتیسم است و از رشد واژگان اشاره ای بلند مدت یا سیستم زبان اشاره پشتیبانی نمی کند. استفاده از AAC بی وسیله به شکل زبان اشاره دارای حمایت کمی در افراد طیف است زیرا کودکان دارای اوتیسم مسیر خاصی را در رشد شناختی و زبانی دنبال نمی کنند، واین مسیر به شدت مبتنی بر رفتارهای پیش زبانی ایجاد شده مثل تقلید، اشاره، توجه مشترک، برقرای ارتباط با مراقبان و درک روابط على و معلولی است، چالش های مرتبط با استفاده از رفتارهای پیش زبانی اغلب همراه با مشکلات فراوانی در بیان خواسته ها و نیازها است که منجر به استفاده از اشکال قراردادی ارتباط برای رسیدن به خواسته ها می شود مثل جيغ زدن، دراز کشیدن روی زمین، زدن دیگران، یا قاپیدن اشیاء، از آنجایی که کودک دارای اوتیسم عموماً مهارت های تقلیدی، مهارت های حرکات بدنی، یا یک سیستم زبانی نوظهور کاربردی را در غیاب گفتار نشان نمی دهد و بر عکس نوزادان و کودکان با تأخیر در زبان بیانی یا همانند کودکان ناشنوا یا سخت شنوا، هنگامی که یک بزرگسال به کودک دارای اوتیسم علامتی می دهد، تعمیم کمی در کاربرد زیان وجود دارد.

مؤثرترین نوع AAC برای کودکان درای اوتیسم استفاده از AAC با وسیله است که مبتنی بر پشتیبانی بینایی به شکل اشیاء، تصاویر، و فیلم می باشد. بر اساس مروری از ۳۸۹ مطالعه با در نظر گرفتن کارآیی درمان، گزارش استاندارد ملی، که در میان محققان اختلال طیف اوتیسم و متخصصان به عنوان سند راهنما برای استفاده از شیوه های مبتنی بر شواهد مورد توجه قرار می گیرد، استفاده از AAC به عنوان یک درمان نو ظهور شناخته شده است و برای همه کودکان در همه سنین و سطوح شدت طیف دارای نتایج مثبت در نظر گرفته شد. پژوهش های بیشتر با توجه به اجزاء خاصی که از اثربخشی مداخله AAC بر افراد دارای اوتیسم حمایت می کند همچنان نیاز به درک کامل عناصر بحرانی استفاده از آن در مداخله زبانی دارد که بر نتایج بلند مدت تأثیر می گذارد. پژوهش های فعلی در زمینه AAC و اوتیسم به دلیل حجم نمونه های کوچک و ناهمگونی نمونه ها بسیار کلی است. اما هنگام همراهی با مداخلات فشرده و استفاده از اصول آنالیز رفتار، تکرار نتایج AAC را به عنوان مداخله ای با وعده بهبودی در مهارت های زبان بیاتی و ارتباط عملکردی نشان می دهد (Dawson et al. 2010, National Autism Center 2015) متخصصانی که در زمینه اوتیسم کار می کنند همگی می دانند که اغلب نیاز به ارائه پشتیبانی بینایی برای بهبود پاسخ کودک به مداخله وجود دارد، و اینکه مؤثرترین برنامه های مداخله شامل برخی از اشکال آموزش های بینایی آشکار است Research Council 2001; Dawson and Osterling 1997 Mesibove et al. 2004, National اما، پژوهش ها اخیراً به این مسأله می پردازند که افراد دارای اوتیسم از لحاظ پردازش بینایی به چه چیزی توجه می کنند استفاده از تکنولوژی ردیابی چشم، درک ما را از این جنبه رفتاری که اثر مستقیمی بر نتایج مرتبط با مداخله AAC دارد بالا می برد.

(Gillespie- Smith and Fletcher-Watson 2014). هرناندز و همکارانش در مطالعه ای (۲۰۰۹) تفاوت های مهمی را در توجه بینایی و خیره شدن در افراد دارای اوتیسم در مقایسه با گروه کنترل پیدا کردند، گروه اختلال طیف اوتیسم در مقایسه با اشیاء به صورت افراد توجه نمی کردند و مدت زمان کمتری به چشم افراد نگاه می کردند. همچنین هنگام نگاه به صورت افراد مدت زمان بیشتری را صرف نگاه به دهان آن ها می کردند. تکرار نتایج (پلفری و همکاران ۲۰۰۲؛ ریبی و هنکاک ۲۰۰۹) يافته های این پژوهش جهت استفاده از AAC، با فرض اتکاء شدید به سیستم بینایی برای بهره مندی از این تکنولوژی، حمایت می کند. هنگامی که کودکان دارای اوتیسم زبان را فرا می گیرند، اغلب به صدا، لمس، و بو بیش از حد حساس می شوند که بر توانائی آنها در پردازش اطلاعات کلامی ورودی تأثیر می گذارد. بررسی با fMRI در زمینه یکپارچه سازی بینایی- شنوایی در مغز اوتیسم، مشکلاتی را در محرک های یکسان نشان می دهد، در عین حال در اتصال و فعال سازی قشر مغز هنگام آموزش فرد دارای اوتیسم در زمینه شنیدن و دیدن همزمان افزایش دیده می شود و بدین ترتیب زمینه را برای استفاده از حمایت بینائی در آموزش مفاهیم مبتنی بر زبان و گفتار کلامی فراهم می کند(2004 .Williams et al ).

سرمایه گذاری در استفاده از پشتیبانی بینایی به همراه AAC با وسیله به افزایش توجه و تمرکز فرد دارای اتیسم بر محرک های بینایی کمک می کند که ممکن است همراه با ورودی کلامی باشد تا ارتباط بین زبان انتزاعی و گفتار شفاهی را افزایش دهد. فایده دیگر AAC با وسیله این است که محرک های بینایی می توانند با نیازهای فرد از لحاظ ارائه مانند استفاده از نمادهای سیاه و سفید، طراحی خطوط، عکس ها و حتی اشیاء در صورت الزوم ، تطابق داشته باشند. AAC با وسیله بخاطر تأکیدش بر حمایت بینایی هنگام کار آسیب شناس گفتار و زبان با کودکان اوتیسم همواره در خط مقدم مداخلات اولیه است. اما لازم است مشخص کنیم از کجا با AAC شروع کنیم و از لحاظ رشد زبانی تا کجا پیش برویم، زمانی که AAC برای کودک دارای اتیسم بکار گرفته می شود ممکن است گفتار شفاهی هنگام مداخله به همراه نوعی از حمایت بینایی شروع به پدیدار شدن کند. Mirenda و همکارانش (۲۰۱۳) نتایج درمانی را در یک مطالعه کوهورت ۱۹۱ کودک با تشخیص اوتیسم تحلیل کردند، این کودکان مداخله فشرده و به هنگام و همچنین پشتیبانیAAC را دریافت کرده بودند، که نتایج جالبی با توجه به دستیابی به گفتار کلامی تا سن ۶ سالگی حاصل شد. در زمان تشخیص اولیه 38,2% کودکان خزانه واژگانی حداقل ۵ کلمه یا کمتر داشتند که تنها ۱۰٫۵% کودکان در سن ۶ سالگی همچنان نیاز به AAC داشتند. ۳۱٫۴% کودکان تک کلمه و بدون عبارت بودند که ۱۴٫۱% گروه را با گفتار سطح پائین در سن ۶ سالگی تشکیل می دادند. این تغییرات یک کاهش جمعی از ۶۹٫۴% به 24,6% در کودکان نیازمند به پشتیبانی AAC نشان می داد که حاکی از تمایل به فراگیری گفتار شفاهی هنگام ارائه مداخله بهنگام و فشرده بود. این تغییرات متناسب با یافته های اخیر مربوط به نتایج درمان مداخله به هنگام برای برنامه هایی است که بر مداخله رفتاری و زبانی تأکید می کنند (2010 Dawson et.al) بنابراین، AAC ممکن است به عنوان یک کاتالیزور اولیه برای آموزش انتزاعی عمل کند و در فرآیند مداخله هنگام کسب گفتار و رشد سیستم زیاتی نو ظهور دیگر استفاده نشود. در سایر موارد، AAC، بخصوص هنگام تؤام بودن با آپراکسی گفتاری یا سایر مشکلات در برنامه ریزی حرکتی در تولید گفتار و نواقص شناختی، یک نیاز برای تمام طول عمر خواهد شد. در مورد آپراکسی، توجه به استفاده از AAC به عنوان یک سیستم زبان پیشرفته و توسعه سوادآموزی در همان ابتدای ایجاد اهداف درمان باید نشان داده شود.

منابع:

pmc.ncbi.nlm.nih.gov

webmd.com

سوالات متداول:

1-اگر کودکم به ابزار AAC علاقه نشان ندهد چه کار کنم؟
ابتدا باید دلیل این مقاومت را پیدا کنیم. شاید ابزار برایش پیچیده است یا محرک‌های حسی نامناسبی دارد. ما با اصلاح سیستم، معرفی تدریجی و استفاده از تقویت‌کننده‌های مثبت، این چالش را حل می‌کنیم.

2-چه تفاوتی بین AAC و گفتاردرمانی معمولی وجود دارد؟
گفتاردرمانی روی تولید گفتار تمرکز دارد، درحالی که AAC روی برقراری ارتباط از هر راه ممکن (تصویر، اشاره، تکنولوژی) تأکید می‌کند. این دو روش مکمل هم هستند و اغلب به صورت ترکیبی استفاده می‌شوند.

درمان اوتیسم در منزل بزرگسالی و کودکان| درمان خانگی اوتیسم در کودکان| مرکز اوتیسم دکتر صابر

آمار منتشر شده اخیر از مرکز کنترل بیماری (CDC) نشان می دهد در ایالات متحده، از هر 68 کودک یک کودک اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده می شود. مطالعات اوتیسم نشان می دهد 10 تا 20 درصد این کودکان قادر به بیان خواسته ها، نیازها و افکار به صورت کلامی نخواهند بود. درمان اوتیسم در منزل در کودکان و بزرگسالان یکی از راه های درمان مناسب برای این افراد می باشد. درمان خانگی اوتیسم در کودکان با استفاده از ابزار های تکنولوژیک از درمان های نوین در چند سال اخیر می باشد. مرکز توانبخشی اوتیسم  دکتر صابر در حیطه کاردرمانی در منزل و گفتاردرمانی در منزل برای کودکان اوتیسم به صورت تخصصی فعالیت می نماید. 45 نیروی متخصص با تجربه مرکز  با مراجعه به منزل کودک و بررسی وضعیت کودک اوتیسم و ارتباط والدین به ارائه درمان های مفید و مناسب برای کودکان اوتیسم می پردازند.

جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.

طبق آمار گزارش شده توسط CDC، هرسال بیش از بیست هزار کودک با تشخیص اوتیسم متولد می شوند و از لحاظ عملکرد در سطح غیرکلامی باقی می مانند. وقتی افراد اختلالات شدید گفتار و زبان دارند، استراتژیهای ارتباطی افزوده و جایگزین می تواند برای آن ها فرصتی ایجاد کند تا خودشان را ابراز کنند و صدایی داشته باشند. ناتوانی در برقراری ارتباط تأثیر قابل توجهی در کیفیت زندگی، دسترسی آموزشی، و رشد روابط و مهارت های اجتماعی دارد. سرخوردگی از ناتوانی در برقراری ارتباط می تواند منجر به چالشهای رفتاری نیز شود. خدمات گفتاردرمانی ارتباطی از ابتدایی ترین تمایل به کمک افرادی که قادر به تکلم یا بیان احساسات با مردم اطراف خود نبودند ایجاد شد.

درمان خانگی اوتیسم در کودکان

در فرمهای اولیه درمان اوتیسم در خانه، تماس چشمی، نمایشهای تصویری و حروف، تحت عنوان ACC گنجانده شدند. به منظور استفاده از این فرمهای اولیه، نیاز به تعامل رو در رو بود و تعامل معمولاً آهسته صورت می گرفت. همانطور که تکنولوژی پردازشگرهای حساس توسعه یافت، سیستم های ACC اختصاصی به وسیله کمپانیهای کوچک مختص ACC سفارشی ساخته می شدند و از تحلیل گفتار استفاده می کردند. این سیستم ها اغلب سنگین، حجیم و گران قیمت بودند. رایانه های شخصی (PC) و سیستم عاملهای استاندارد گزینه دیگر AAC شدند و دنیای جدیدی را برای توسعه دهندگان باز کردند. نه تنها مصرف کنندگان می توانستند از تکنولوژی برای تعامل رو در رو استفاده کنند، بلکه آن ها همچنین می توانستند از تکنولوژی برای نوشتن، خلق و ارائه سخنرانی و بسیار راحت تر در خانه های اشان، مدارس، سر کار، و جوامع استفاده کنند. دستگاههای رایانه ای قابل حملتر شدند و کمی ارزانتر از دستگاههای ACC اختصاص قبلی بودند.

سپس موبایل آمد، تکنولوژی های چندکاره که فرصتهایی را در اختیار مصرف کنندگان ACC و یا یادگیرندگانی می گذاشت که بسیار فراتر از ظرفیت فعلی دستگاه های ACC پیشرفت کرده بودند و از نظر قیمت بطور قابل ملاحظه ای ارزانتر بودند. تکنولوژی کامپیوتر دیجیتال یک مختصه همگانی در زندگی روزمره شد و در جوامع امروزی به یک وسیله محبوب ارتباطی تبدیل شده است. گسترش فناوری ارزان قیمت تلفن همراه بطور چشمگیری چگونگی ارائه خدمات آموزشی و رفتاری به افراد اوتیسم توسط تهیه کنندگان خدمات را تغییر داده است. از گوشیهای صفحه لمسی تا تبلتها، دستگاههای رایانه ای قابل حمل چیزی هرگز کاربرپسندتر، ارزانتر یا بطورعمومی در دسترستر نبوده اند. یافته های پژوهش نشان می دهد که توسعه تکنولوژی جدید ارتباطی هر ساله با سرعت زیادی پیشرفت می کند، ظرفیت کودکان و اگاهی از چنین تکنولوژی نیز ناگزیر افزایش می یابد به طوری که اغلب از والدینشان پیشی می گیرند. استفاده روزافزون کودکان از تکنولوژی هم در زمینه آموزشی و هم در زمینه ارتباطی کاربرد داشته است، و هم اکنون یک فاکتور محیطی شایع در زندگی آن هاست.

امروزه به کودکان به عنوان «سخنگویان بومی» تکنولوژی اشاره می شود و این اغلب برای دانش آموزان دارای اوتیسم نیز صحیح می باشد. بسیاری از کودکان اوتیسم راحتتر با اشیاء غیرمتحرک مانند کامپیوتر یا iPAD تعامل می کنند. بعلاوه، بسیاری از کودکان اوتیسم از طریق دیدن یاد می گیرند و مهارت های تکنولوژی قویتری دارند. در دو سال گذشته، نظرات بسیاری در برنامه ها «ساخته شده برای تلویزیون» اعلام شد که استفاده از تکنولوژی را برای افراد اوتیسم مهم جلوه می داد. معمولاً این نظرات متمرکز بر کودکی بوده است که توانایی ارتباط گیری نداشت و اغلب دچار مسائل رفتاری به علت ناامیدی از عدم توانایی در برقراری ارتباط بود. زمانیکه اپلیکیشن ارتباطی در آی پد معرفی شد، کودک قادر بود افکار خود را صریح در میان بگذارد و رفتارهای نامناسب ناپدید شدند.

بنابراین به دلیل تبعات رسانه ای بسیاری از مصرف کنندگان شروع به خرید یک iDevice و یک برنامه ارتباطی خاص تا سطح بالایی کردند. زیرا مطمئن بودند که آی پد یک نوش دارو برای فرد دارای اوتیسم بود. مانند تمام تکنیکها و تکنولوژیها، جیزهای خاص برای افراد خاص کار می کند. همه افراد دارای اوتیسم برای سیستم ارتباطی به آی پد نیازی ندارند، بلکه می توانند از این تکنولوژی برای افزایش مهارت دیگری استفاده کنند. با این حال، شخصی که آی پد خریده بود، نمی دانست که چگونه برنامه را ارزیابی کند. چه برنامه ای را باید بخرد، چه برنامه ای مناسب بود و غیره. بنابراین، اکثر آی پدها برای سرگرمی و بازی مورد استفاده قرار گرفتند. حالا ما می دانیم که تکنولوژی موبایل را می توان به طور مؤثرتری نه تنها برای سرگرمی و به عنوان دستگاه ACC استفاده کرد، بکه همچنین در آموزش علمی، مهارتهای اجتماعی، مدلسازی ویدیویی، تشویق، ABA، گفتار- زبان درمانی، مهارت های حرکتی ظریف، حمایتهای بینایی، مهارت های کاربردی زندگی، مهارت های سازماندهی و افزایش استقلال به کار برد. کودک دارای اوتیسم نیاز و حقی برای گزینه های ارتباطی مشابه و در دسترس با هر فردی را دارند. امروزه اغلب مردم از دستگاه های چندکاره برای پاسخ گویی به نیازهای ارتباطی خود استفاده می کنند. این ایده که فقط یک دستگاه ارتباطی می تواند همه نیازهای کودک اوتیسم را برطرف کند دیگر معنی ندارد. برخی نیازها ممکن است به وسیله دستگاه اصلی برطرف شود، در حالیکه برخی ممکن است نیاز به لوازم جانبی و تکنیکهای خاص طراحی شده برای آن ها داشته باشد (مثل: خیره شدن و تماس چشمی، اسکن کردن متن، سازگار کردن صفحه کلید).

تکنولوژی های چندمنظوره، از تکنولوژی ACC فعلی ما پیشرفته تر و کم هزینه تر است. نگرانی روزافزون در خصوص افراد دارای اوتیسم، اشتغال و داشتن مهارت های زندگی مستقل است. داده ها نشان می دهد اکثر بزرگسالات دارای اوتیسم یا بیکارند یا کار سطح پایینی دارند. استخدام عنصری حیاتی برای داشتن زندگی سودمند در بزرگسالی است. افراد دارای اوتیسم لایق فرصتهایی برای شراکت به عنوان کارگران بهره ور در گروههای شغلی مناسب، پرداخت مالیات و بهیه کردن کیفیت زندگی اشان هستند. از موانع اشتغال موفق برای افراد دارای اوتیسم می تواند مهارت های ارتباطی ضعیف؛ مهارت های ظریف اجتماعی مانند شروع بحث، سیاستهای اداری، و خواسته های ناگفته؛ توانایی تکمیل مستقل کار بدون حضور کارفرما، یا مشکلات حسی مرتبط با محیط کار باشد. استفاده از تکنولوژی تلفن همراه می تواند برخی از این موانع را حل کند.