وجود عوامل مشکلزا، پیشرفت درمان کودکان دارای لکنت را تحت تأثیر قرار می دهد. اگر در جلسه اول ارزیابی، عامل مشکلزا شناسایی گردد، می بایست طرح درمان بر اساس آن پایه ریزی شود. اما گاهی مشکلات حین درمان یا حتی در مراحل پایانی درمان لکنت زبان ظاهر می شوند، که در این صورت وظیفه درمانگر ارزیابی تأثیر این عوامل بر پیشرفت و نتیجه درمان است. مرکز درمان لکنت زبان در زمینه ارزیابی دقیق شدت و علت لکنت و طرح برنامه درمانی مناسب برای هر فرد به صورت تخصصی فعالیت می نماید. یک نکته مهم در درمان لکنت همکاری والدین و درمان خانگی لکنت زبان در کنار تمرینات کلینیک گفتاردرمانی لکنت می باشد. اما در روند این درمان ها ممکن است مشکلاتی ایجاد شود. در ذیل مشکلاتی که ممکن است در اجرای برنامه گفتاردرمانی لکنت در منزل با آن ها مواجه شد، مورد بحث قرار گرفته است.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
مشکلاتی که به طور مستقیم با کاربرد برنامه لیدکامب ، مرتبط است
سنجشهای گفتار در صورتی که درمانگر اهمیت سنجشهای گفتار را به خوبی برای والدین توضیح نداده باشد، یا آموزش کافی
کافی ارائه نداده باشد، ممکن است برخی والدین SR هارا اصلاً جمع آوری نکنند یا به ندرت این کار را انجام دهند.
برای رفع چنین مشکلی پیشنهاد می شود که در هفته های آغازین درمان خانگی لکنت زبان، درمانگر و والد SR نمونه های گفتار کودک (جمع آوری شده در جلسه درمان) را مورد مقایسه قرار دهند. این کار امکان ارزیابی نحوه استفاده والد از معیار SR را فراهم میکند ما و همچنین نشان میدهد که والد تا چه حد قادر به شناسایی صحیح گفتار دارای لکنت کودک می باشد.
اگر در طول چندین هفته در SR کاهشی مشاهده نشود، این لزوماً دال بر وجود مشکل نیست. گفتاردرمانگر می تواند نحوه پیشبرد درمان توسط والدین را در گفتگوهای ساختمند مورد مشاهده قرار دهد، اگر فراوانی پاسخهای بدون لکنت بیشتر و طول گفته های وی نیز در حال افزایش بود، می توان گفت که کودک در حال پیشرفت است.
نظر والد را در مورد دلیل عدم کاهش لکنت جویا شوید. برای مثال ممکن است والد از کاهش لکنت کودک آگاه باشد، اما این وضعیت را در SR گزارش نکرده باشد. احتمالاً این موضوع زمانی رخ می دهد که در کودک هر دو لکنت شدید، و لکنت بسیار خفیف مشاهده می گردد. در این جا علاوه بر بحث و علتیابی درباره عدم تغییر SR ،این امکان برای درمانگر و والد فراهم می شود تا پیرامون درمان و پیشرفت کودک با یکدیگر مشورت نمایند.
تغییر ساختار درمان در مرحله اول در اوایل مرحله اول که معمولاً میزان SR کودک بالاست، از گفتگوهای ساختمند به منظور به صفر یا به حداقل رساندن لکنت استفاده می شود. هنگامی که کودکان در مرحله اول پیشرفت می نمایند، میزان SR آن ها
کاهش می یابد، و درمان در گفتگوهای کمتر ساختمند دنبال می شود. بنابراین با افزایش فراوانی و دیرش پاسخهای بدون لکنت، ساختار درمان را برای کودک مناسب می سازند. مواردی همچون طولانی شدن استفاده از درمان ساختمند، و استفاده زود هنگام و درمان غیر ساختمند در مرحله اول نمونه های معمول نامناسب بودن ساختار درمان برای کودک هستند.
در هفته های آغازین گفتاردرمانی در منزل لکنت، برای اطمینان از بالا بودن میزان گفتار بدون لکنت، و اطمینان از مهارت والد در اجرای برنامه، از درمان در گفتگوهای ساختن استفاده می شود. پیشنهاد می شود زمانی درمان به گفتگوی غیر ساختمند زندگی روزمره وارد شود که درمانگر از این دو مورد اطمینان یابد. در این هنگام والدین می توانند در مواجهه با گفتار دارای لکنت و گفتار بدون لکنت کودک در گفتگوها و موقعیت های مختلف، بازخوردهای کلامی را مکرراً و در طول روز به کار گیرند. اگر چه بازخوردهای کلامی والدین کمتر میشود اما بازخوردهای مذکور همچنان باید به با نسبت پنج به یک ارائه شوند.
بازخورد کلامی در درمان خانگی لکنت با کمک گفتاردرمان
بازخوردهای کلامی برای گفتار بدون لکنت یکی از مشکلات، ارائه ناکافی بازخوردهای والدین به گفتار بدون لکنت کودک است. برای مثال بازخورد به گفتار بدون لکنت یا به ندرت ارائه می شود، یا میزان آن برابر با بازخوردهای ارائه شده برای گفتار دارای لکنت است. دیگر مشکل مربوط به بازخوردهای گفتار بدون لکنت، این است که تنها در گفتگوهای ساختمند ارائه می شوند و در گفتگوهای غیر ساختمند خبری از آن ها نیست. این امر باعث عدم تمایل کودک به مشارکت در درمان می شود. همان طور که پیش تر ذکر شد، توصیه می شود که بازخوردهای کلامی برای گفتار بدون لکنت حداقل پنج برابر بازخوردها برای گفتار دارای لکنت باشد. بازخوردهای کلامی مربوط به گفتار دارای لکنت در صورتی که والدین برای لکنت از بازخوردهای فراوان استفاده کنند، یا بازخوردها را به شیوه ای نادرست ارائه نمایند، درمان بی تأثیر خواهد بود. زیرا ممکن است کودک نسبت به بازخوردها بی توجه شود و با واکنش منفی نسبت به آن ها نشان دهد.
گاهی اوقات ممکن است کودک نسبت به روش والدین برای درخواست خود اصلاحی حساس شوند. در این موارد باید بازخوردها را قابل پذیرش ساخت. برای مثال، والدین از صدای آرام جهت درخواست خود اصلاحی استفاده نمایند و به محض دریافت پاسخ از کودک گفتگو را ادامه دهند.
بسامد درمان لکنت زبان
کم بودن بسامد درمان در گفتگوهای ساختمند و غیر ساختمند باعث عدم پیشرفت درمان می شود. از عوامل کم بسامد بودن درمان؛ منحصر شدن درمان به جلسات کلینیکی، و یا انجام درمان ساختمند توسط والدین تنها یک یا دو بار در هفته است. توصیه می شود که درمان ساختمند، به طور روزانه (حداقل روزی یک مرتبه)، و درمان غیر ساختمند به طور روزانه و در چندین گفتگوی مجزا انجام شود.
در صورتی که درمانگر در جلسات کلینیکی به تنهایی نقش مجری درمان را بر عهده بگیرد و والدین تنها یک مشاهده گر منفعل باشند، ممکن است چنین مشکلی روی دهد. اگر چنین مشکلی وجود داشته باشد، چندین هفته زمان می برد تا والدین مجدد نسبت به نقش خود در ارائه درمان، جمع آوری روزانه SR ،و مشورت با درمانگر در جلسات کلینیک آگاه گردند.
مشکلات مربوط به مرحله دوم
زمانی که کودک هنوز شاخص گفتار مورد نظر برنامه را کسب نکرده باشد و وارد مرحله دوم شود، به دلیل کاهش بازخوردهای کلامی میزان وی افزایش می یابد. البته گاهی کودک به شاخص گفتاری لازم برای ورود به مرحله دوم دست یافت، اما چون بازخوردهای کلامی والدین کاملاً متفاوت شده، میزان SR افزایش می یابد. توصیه می شود تا در جلسات اولیه مرحله دوم بر لزوم کنارگذاری تدریجی بازخوردهای کلامی تأکید شود. با افزایش فاصله میان جلسات کلینیک، والدین می توانند ارزیابی مستمر گفتار کودک را کنار بگذارند و در صورت افزایش لکنت فوراً پاسخ مناسب را ارائه دهند.
