مرکز اوتیسم دکتر صابر در زمینه درمان کودکان اوتیسم با استفاده از تکنیک های روز دنیا فعالیت می نماید. تجهیزات و محیط های درمانی مناسب با نیاز های کودکان اوتیسم از نکات مهم در روند درمان کودکان اوتیسم می باشد. اتاق تاریک بینایی، اتاق تقویت مهارت های شنیداری، سنسوری روم ، ماساژ درمانی، استخر آب درمانی، کاردرمانی اوتیسم از جمله محیط درمان اوتیسم می باشند که در مرکز اوتیسم تهران دکتر صابر زیر نظر متخصصین مجرب برای کودکان اوتیسم مورد استفاده قرار می گیرد. اوتیسم چه با ریشه ژنتیک چه اوتیسم محیطی نیاز به روشهای درمان تخصصی و در زمان مناسب داردند که باید توسظ متخصص اوتیسم انجام گیرد.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
TEACCH تاکید می‌کند که استفاده از محدودیت‌های فیزیکی می‌تواند به بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کند تا استقلال خود را افزایش دهند. همانطور که هنگامی که تحریکات بینایی محدودتر می‌شود و مکان مناسب برای فعالیت تعریف می‌شود، کودکان اوتیسیک در سازماندهی و تکمیل کارهایشان تواناتر هستند. آنها به خاطر اینکه کمک‌های ضروری برای سازماندهی فضا و فعالیت‌هایشان را در اختیار دارند؛ موفق‌تر عمل می‌کنند. وقتی کودکان با محیط اطراف آشنا هستند، مستقل‌تر می‌شوند و فعالیت‌های خاصی را با مناطق خاص مرتبط می‌کنند. بنابراین، آنها می‌توانند با موفقیت از دستورالعمل‌های معلمان و یا تذکرات شفاهی کمتر پیروی کنند.
اوتیسم و محیط درمان
به نظر می‌رسد محدودیت‌های محیط باعث افزایش امنیت کودکان اوتیسم می‌شود. برخی پیشنهادات که ممکن است برای طرح اتاق کمک کننده باشد عبارت است از:
موانعی را که ممکن است توجه را از بین ببرند حذف کنید؛
چهار تا پنج بخش فعالیت ایجاد کنید؛
از صندلی انتظار استفاده کنید طوری که کودک بیخود سرگردان نماند؛
پرده‌ها را بکشید یا پنجره‌ها را با کاغذ بپوشانید تا عوامل حواس پرتی بصری بیرون را جدا کنید؛
از استراحت وسط کلاس پرهیز کنید چون انسجام دوره آموزشی را از بین می‌برد.
برنامه روزانه فردی نشان دهنده فعالیت‌هایی است که برای هر دانش آموز اختصاص داده شده و شامل ترتیبی از برنامه‌هایی است که آنها باید در مدت کلاس اجرا شوند، طوری که احساس شکست نکنند. این برنامه‌ها طراحی شده‌اند تا مشکلاتی را بررسی کنند که هر دانش¬آموز با آن مواجه است و به او در مفهوم¬سازی اصطلاحات “چه”، “کجا” و “چه وقت” کمک می‌کند.
شوپلر و مسیبو (۱۹۹۵) استدلالی برای وجود و استفاده از برنامه روزانه فردی ارائه کرده‌اند؛
آنها مشکلاتی که به دلیل نقص‌های حفظ توجه اتفاق می افتد را به حداقل می‌رسانند.
آنها زمان مورد نیاز برای تکمیل فعالیت را به حداقل می‌رسانند و با مشکلات سازمانی مربوط هستند.
آنها مشکلات درک زبانی را بررسی می‌کنند.
دانش آموزان را مستقل‌تر می‌کنند.
آنها انگیزه دانش آموزان برای یادگیری را افزایش می‌دهند.
شرل بیان کرده است که وقتی کودکان اوتیستیک فعالیت فیزیکی را اجرا می‌کنند، باید تشویق شوند که بفهمند از طریق تصاویر یا لغات در موقعیت‌های مختلف چه کاری را انجام دهند. سیستم عملکردی می‌تواند از ابزارهای بصری مانند اشیاء، عکس‌ها، روزنامه‌ها، برچسب‌ها یا لیست‌ها برای کاهش رفتار ناخوشایند استفاده کند. اگر کودک سرگردانی بی هدف یا تنبلی را متوقف کند، او یاد می‌گیرد که زمان اش را برای انجام تکالیفی که به او اختصاص داده شده صرف کند و برنامه آموزشی فیزیکی‌اش را سریع‌تر تکمیل کند. فهرست فعالیت‌هایی که باید تکمیل شونده بر روی یک صفحه نمایش بزرگ یا با استفاده از یک سری کارت فعالیت‌های چسب با نوار چسبنده قرار داده می‌شود.
این برنامه روزانه فردی هر کودک طراحی شده است تا نیازهایش را که شامل تصاویر و نامش هست را پوشش دهد. وقتی به محل تمرین می‌رود، یاد می‌گیرد تابلو اعلانات را ببیند و برنامه فردی‌اش را چک کند، به او آموزش داده می‌شود که کارت فعالیتش را نگاه کند و کاری را باید انجام دهد را به خاطر سپرده و تمرین جسمی‌اش را تمرین کند. سپس به برنامه روزانه برمی گردد و به همان شیوه که قبلاً توضیح داده شد، پیروی می‌کند، معلم کنار کودک می‌رود تا مطمئن شود که او رفتارهای مناسب را انجام داده است و برای اثربخشی برنامه این موارد را رعایت می‌کند؛
استفاده از تابلو اعلانات بزرگ که کنار ورودی گذاشته می‌شود طوری که کودک قبل از سرگردانی آن را ببیند.
آموزش به کودک با برنامه روزانه‌اش را بخواند و ترتیب درست فعالیت‌ها را دنبال کند.
مطمئن شوید تصویر یا نام کودک روی برنامه است.
از لغات، تصاویر، رنگ‌ها یا سمبل‌ها برای هر بخش فعالیت تخصصی استفاده شود.
مکانی درست کنیم تا کودک بتواند کارت‌ها را بعد از تمام کردن فعالیت در آنجا قرار دهد.
استفاده از سمبل‌هایی که با سطح رشدی کودک هماهنگ باشد.
سازماندهی وظایف تا کودک را قادر به درک و اجرای آنها طبق برنامه بکند. این سازمان برای استفاده از اشیاء، تصاویر، رنگ‌ها، ارقام و/یا لغات تشکیل شده است.
ارائه برنامه به کودک از قبل تا او با مفاهیم آشنا شود.
استفاده از زمان¬سنج تا به درک کودک کمک کند چه وقت فعالیتی را تکمیل کند، مگر اینکه به صدا حساس باشد، که در این مورد معلم می‌تواند از ساعت استفاده کند و با دست آن را حرکت بدهد.
قرار دادن تجهیزات لازم در اتاق قبل از اینکه کودک برسد، طوری که بتواند هر چیزی را پیدا کند و گیج نشود. اگر کودک ماهرتر باشد، پس معلم می‌تواند به او آموزش دهد تا تجهیزات را خودش بیاورد و وقتی فعالیت تکمیل شد بازگرداند، تلاشی برای مستقل‌تر و مسئولیت پذیر شدن است.
صرفاً وسایلی که هر دفعه برای فعالیت لازم است در اختیار کودک قرار دهید تا موجب حواس پرتی نشود و باعث فراموشی نیز نگردد.
مقدار دقیق وسایل مورد نیاز برای تکمیل هر فعالیت را مشخص کند.
صندلی‌هایی فردی در پایان و آخر کلاس بگذارد (به صورت گرد با تصاویر کودک و یا نام).
نشانه‌های بصری و شفاهی برای هر فعالیت را ایجاد کند که به کودک دوباره یادآوری خواهد کرد چه کاری باید انجام دهد.
از حروف تصویری رنگی چاپ شده که به کف زمین چسبیده¬اند استفاده کند. به این ترتیب مسیر تکمیل فعالیت یا هدف بعدی را، نشان می‌دهند. همچنین این مسئله می‌تواند به توسعه و تمرین تعادل کودک کمک کند.
محیط درمانی اوتیسم
حالا که شما با دقت مراحل مورد نیاز را بررسی می‌کنید تا از موفقیت فعالیت ساختاری مطمئن شوید، درباره چیزی که دوست دارید به کودکان اوتیسمی آموزش دهید فکر کنید. چگونه شما درباره برنامه ریزی فعالیت فکر می‌کنید؟ چه مراحلی را در نظر می‌گیرید؟ چگونه با رویدادهای غیرمنتظره ارتباط برقرار می کنید.
اگرچه این‌ها در مراحل اولیه هم هستند، بعد کودک نیاز به یادگیری دارد تا آنجا برای خودش لازم است را انتخاب کند.
همانطور که مشاهده می‌کنید در روش TEACCH، عنصر اصلی موفقیت یادآوری مداوم این مطلب است که: هر کودک منحصر به فرد است و بنابراین این برنامه باید با نیازهایش سازگار باشد. هدف اصلی روش در مدت آموزش فیزیکی ارائه فرصت‌هایی برای توسعه مهارت‌هایی است که برای کودک برای بازی کردن و شرکت در فعالیت‌ها با همسالان خود ضروری است. هدف نهایی این برنامه باید آزاد کردن کودک از یادآوری‌ها باشد و او را قادر به انجام فعالیت‌های مناسب بدون نیاز به هماهنگ شدن با برنامه در تمام طول زمان سازد و بعلاوه نتایج مطلوب را به محیط‌های دیگر تعمیم دهد تا کودک مستقل گردد.
