TEACH یک برنامه آموزشی برای کودکان در حال رشد طبیعی با توجه به گوناگونی و همدردی با کودکان اوتیستیک تبیین کرده است. این برنامه برای درمان کودکان اوتیسم طراحی شده است. مرکز اوتیسم تهران دکتر صابر در حیطه تشخیص علائم اوتیسم توسط دکتر اوتیسم و درمان های مختلف آن نظیر گفتاردرمانی اوتیسم و کاردرمانی اوتیسم فعالیت می نماید.گفتاردرمانان این مرکز با تجربه بالا در حیطه درمان کودکان اوتیسم و استفاده از تکنیک های درمانی روز دنیا نظیر روش تیچ به تسهیل شکلگیری گفتار در کودکان اوتیسم کمک می کنند.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
در روش تیچ ،برنامه مقدماتی با توجیه درباره کلاس‌های ویژه و عمومی و کودکانی که در آن شرکت می‌کنند شروع می‌شود. در غیاب کودک اوتیسم نیز بحث گسترده‌ای در رابطه با کودک هدف با گفتاردرمان وجود دارد. معلم باید موافقت و اجازه‌ی والدین و نیز خود کودکان اوتیستیک را جلب کند، البته اگر او بتواند رضایت بگیرد تا این برنامه را اجرا نماید.
پانرای و همکاران گزارش کردند که بسیاری از مطالعات تأثیر پذیری TEACCH برای کودکان اوتیسمی را شرح داده‌اند و امتیازاتی برای کاهش رفتارهای خود ایذایی کودکان اوتیسمی با عملکرد بالا و افرادی که وارد نیروی کار از طریق برنامه‌های حمایتی می‌شدند را بکار می‌برند. پاتری و همکاران تأثیرپذیریTEACCH و اقدام درمانی که برخی از کودکان اوتیسمی در مدرسه دریافت می‌کردند را مقایسه کردند. آنها نتیجه گیری کردند که مشارکت در TEACCI بطور قابل توجه ای مهارت‌های حرکتی ظریف و همکاری چشم و دست را بهبود می‌دهد. هیچ تغییری در رفتار ناسازگار آنها مشاهده نشد، اما محققان اطلاعات کافی برای مداخلات دیگر که در مدرسه اجرا شده بود؛ به منظور کسب نتیجه¬گیری معتبرتر، به دست نیاوردند. نوجوانان و جوانان اوتیسمی که هیچگونه اقدام درمانی یا مشارکت آموزشی درTEACCH دریافت نکردند، کاهش قابل توجه ای در رفتارهای چالشی‌شان بود و توانائی‌های اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی عملی‌شان افزایش داشت.
شوپلر و همکاران اطلاعاتی از 348 خانواده جمع کردند که در برنامه استفاده از پرسشنامه‌هایی مشارکت کردند. افراد اوتیسمی که در مطالعه شرکت کردند بین سن 2 -6 سال و بهره هوشی‌شان بطور قابل توجه ای متغیر بود. بیشتر والدین گزارش کردند که این برنامه جزء به جزء مفید بود. فقط ۷ درصد افرادی که TEACCH را تمرین کردند، در مقایسه با ۳۹ و ۷۵ درصد از جمعیت کل افراد اوتیسمی، آموزشگاه را به پایان و رساندند. هر چند این مطالعه ویژه چند ضعف روش شناختی منحصر دارد: نمونه‌ها کاملاً ناهمگن بودند؛ شرایط کنترلی ساختاری اصلاً وجود نداشت؛ معیارهای ارزیابی مستقل و استانداردی وجود نداشت؛ و داده‌های نهادینه شده گمراه کننده بود، از آنجایی که برخی از دولت‌ها در طول زمان سیاست خود را در مورد نهادینه سازی تغییر داده‌اند، این امر منجر به کاهش گزارش شده است. بعلاوه، این نتیجه گیری اساساً براساس عقاید والدین بود که ممکن است فاکتورهای ذهنی متعدد آن را تحت تأثیر قرار دهد و تقریباً ۳۰ سال پیش بیان شده است.
اوزونوف و کت کاد تأثیرپذیری آموزش بچه‌های اوتیسمی در خانه را با استفاده از روش TEACCH آزمایش کردند. به والدین اقدام درمانی کودکان اتیسمی پیش دبستانی آموزش داده شد که روی بخش‌های شناختی و مهارت‌های آکادمیک که با موفقیت در مدرسه ارتباط داشت تاکید شده بود. گروه اقدام درمانی شامل 11 کودک دبستانی که TEACCH را به مدت چهار ماه در خانه دنبال کردند می‌شد و با PEP- R ارزیابی شدند. گروه گواه TEACCH را دنبال نکردند و با همان معیارها ارزیابی شدند. کودکان گروه اقدام درمانی در بخش تقلید، مهارت‌های حرکتی ظریف و درشت و مهارت‌های درک بهبود داشتند.
اگر چه این مطالعه مدارکی را ارائه کرد که تأثیرپذیری TEACCH را تأیید می‌کند، دوباره ملاحظات روان شناختی وجود دارد (فقدان شرایط کنترل تصادفی و فقدان ارزیابی قابلیت اعتبار معیارها). مشخص است که والدینی که بکارگیری درست TEACCH را یاد گرفتند می‌توانند رفتار کودکانشان را موثرتر کنترل کنند و این موارد برای اعتماد به نفس و عملکرد خانواده قابل استفاده است.
پرسون هفت مرد اوتیسمی با عملکرد پایین بین سن ۲۰ تا ۵۰ سال که هرگز روش THACCH را بکار نبردند را آزمایش کرد، او دید آنها بعد از شرکت در برنامه، مستقل‌تر شدند و برخی مهارت‌ها و کیفیت کلی زندگی‌شان بهبود پیدا کرد. وقتی اقدام درمانی کامل شد، مشکلات رفتاری که آنها بروز داده بودند محدود شد در این حالت طبیعی نیست که انتظارات چشمگیر داشته باشیم با توجه به اینکه شرکت کنندگان بزرگسال هستند و اهمیت مداخله زودهنگام ثابت شده است. ون بورگوندین و همکاران ذکر کردند که کاربرد TEACH با کاهش تدریجی مشکلات رفتاری ارتباط دارد، در حالی که هیچ تفاوتی در کسب مهارت‌های جدید مشاهده نشد. هرچند، آنها اطلاعات کافی درباره اینکه چگونه به این نتیجه رسیدند را گردآوری نکردند.
شوپلر ذکر کرد که با بیش از ۲۵۰ مطالعه روی TEACCH یا در رابطه با TEACCHI با توجه به ماهیت اوتیسم، آموزش ساختاری، همکاری با خانواده‌های ارزیابی، گفتار و ارتباطات، استقلال، مهارت‌های تخصصی، مهارت‌های اجتماعی و تفریحی، بعلاوه مدیریت رفتار نتیجه گیری کرده است. غیرعادی‌ترین نتایج در بین کودکان مشاهده شد که قبل از مداخله، زبان توسعه یافته نداشتند. هر چند، برخی از مطالعاتی که انجام شده است توسط محققانی صورت گرفت که یا استفاده از روش TEACCH را تمرین نکرده‌اند یا آموزش ندیده باشند. دکتر گری و میسیو عنوان کرد TEACCH یک برنامه بزرگ و پیچیده است و تأیید اثربخش بودن آن دشوار است. این مسئله به خاطر ماهیت اوتیسم و تاکید روش TEACCH بر تطابق محیط است و خیلی دشوار است که برای یک درمان خاص یک اتاق اختصاص داده شود. تحقیقات صورت گرفته بر پایه TEACCH و برخی گزارشات درباره TEACCH که نتایج امیدوار کننده‌ای را ارائه می‌کرد، اما اثربخشی درمان توسط یک مطالعه مستقل انجام نشده است.
شش اصل وجود دارد که شیوه تحقیقی و کلینیکی TEACCH را هدایت می‌کند :
1. هدف نهایی مداخله بهبود مهارت‌های کودکان و گسترش پذیرش محیط برای نقص‌های مربوط به اوتیسم است.
2. ارزیابی‌های رسمی و غیررسمی در گسترش برنامه آموزشی فردی با استفاده از مقیاس درجه بندی اوتیسم دوران کودکی و نسخه تجدیدنظر شده مشخصات روان شناختی وجود دارد که به نوجوانان و جوانان تعمیم داده می‌شود.
3. اولویت به درمان شناختی و رفتاری داده شده است که برای ایجاد یک استراتژی درمانی موفق بررسی شده است.
4. بهبود در مهارت‌ها و توانائی‌های کودکان اوتیسمی مشاهده شده است.
5. استفاده از علائم و نشانه‌های بصری معرفی شده است تا آموزش بهینه برای پذیرش و درمان نقص‌های پردازش شنیداری با امکان فرایندهای بصری را تضمین کند.
6. شیوه کل نگر اجرا شده است که آموزش چند بعدی و استفاده از سمبل‌ها را گسترش می‌دهد.
برخی انتقادها بیان می‌کند که TEACCH دخالت افراد در جامعه را گسترش نمی‌دهد، اما به صورت شناختی او را از محیط جدا می‌کند و بنابراین، پذیرش اجتماعی را کاهش می‌دهد. این روش بی¬نهایت روی سرنخ‌ها و برنامه‌های روزانه فرد تاکید دارد و بنابراین کودکانی که آن را دنبال می‌کنند بین همسالانشان وجهه خوبی ندارند.
هرچند، برنامه‌هایTEACCH مشارکت کودکان اوتیسمی در محیط مدرسه را هدف قرار می‌دهد – حقیقتی که یک مرحله مهم نسبت به دخالت کل جامعه را تشکیل می‌دهد. بطور خاص، نگرش TEACCH، نسبت به مشارکت کودکان اوتیسمی در اصول زیر منعکس شده است :
همه کودکان اتیستی باید آموزش داده شوند تا بطور موثری با حداقل محدودیت‌های ممکن عمل کنند.
هیچ کودک مبتلا به اوتیسمی فرصت مشارکت در محیط آموزشی مناسب را رد نمی‌کند.
فعالیت‌هایی که ارائه می‌شود باید براساس ارزیابی فرد درباره مهارت‌های کودکان و توانائی عملکرد و مشارکت در محیط خاص باشد.
مشارکت کامل در برنامه برای دانش آموزانی مطلوب است که می‌توانند به نیازهای برنامه دست یابند، در حالی که بقیه دانش¬آموزان جزئی از برنامه را دریافت می‌کنند. مدارس خاص فقط باید برای دانش آموزانی انتخاب شوند که بتوانند از آموزش معمول مدرسه سود ببرند.
ترین بیان کرد که TEACCH یک شیوه یا روش ساده نیست، اما یک برنامه رسمی است که سعی در بررسی نیازهای کودکان اوتیسمی با استفاده از قابل دسترس¬ترین شیوه‌ها یا روش‌ها دارد. هدف TEACCH درمان اوتیسم نیست، بلکه کمک به کودکان برای حداکثر استقلالشان از طریق افزایش مهارت‌های اجتماعی، آگاهی اجتماعی و مهارت‌های تصمیم¬گیری مستقل است. لورد و شوپلر گزارش کردند که اهداف اولیه روش TEACCH طراحی محیط‌های حمایتی است که به کودکان کمک می‌کند از مهارت‌هایی که قبلاً داشتند استفاده کنند، بجای اینکه کودکان به سمت رشد طبیعی و نرمال سوق دهد. مرحله بعدی تشویق و پرورش استقلال کودکان اتیستیک است طوری که آنها بتوانند بطور موثری در محیط اجتماعی عمل کنند.