برچسب: تمرینات گفتاردرمانی

تمرینات گفتاردرمانی در کودکان اوتیسم

تمرینات گفتاردرمانی و گفتار درمانی اوتیسم خیلی از مشکلات ارتباطی و کلامی کودکان مبتلا به این اختلال را برطرف می کند. این مشکلات احتمال دارد یادگیری شیوه درک نشانه های اجتماعی، یادگیری شیوه صحیح حرف زدن، و بهبود ساختار واژه ها و جمله ها را شامل شود. کار با یک آسیب شناس گفتار و زبان در هر مقطعی می تواند برای کودکان مبتلا اوتیسم موثر باشد. مرکز تخصصی توانبخشی اوتیسم دکتر صابر، بهترین مرکز اتیسم تهران، با در نظر گرفتن بهترین تمرینات گفتاردرمانی در کودکان اوتیسم و انجام خدمات گفتار درمانی اوتیسم در منزل به درمان کودکان اوتیسم می پردازد. ارائه خدمات گفتاردرمانی و بازی درمانی در غالب داستان های اجتماعی و گروه درمانی به کودکان اوتیسم کمک می کند نحوه صحیح ارتباط و مهارت های کلامی را بیاموزند.  مرکز گگفتاردرمانی و کاردرمانی دکتر صابر به صورت تخصصی در زمینه کودکان اوتیسم در دو شعبه غرب و شرق تهران به ارائه خدمات مشغول می باشد

رویکرد های مداخله ای در تمرینات گفتاردرمانی در کودکان اوتیسم

رویکرد های مداخله ای مورد استفاده در تمرینات گفتاردرمانی در کودکان اوتیسم به شرح زیر می‌ باشد:

۱- رویکرد آموزشی یا درمانگر محور: این رویکرد بر مبنای رفتارگرایی در گفتار درمانی اوتیسم است و از تشویق برای ایجاد رفتار های مطلوب بهره می‌ برد. این رویکرد شامل سه زیر مجموعه می باشد:

DTI (دستورات آموزشی مجزا): این رویکرد جهت گسترش زبان درکی با استفاده از سرنخ‌ های دیداری طراحی شده است.

RMI (تقلید حرکتی سریع): این رویکرد برای بیان اولین واژه ها کاربرد دارد و در ابتدا از تقلید حرکات درشت مثل ضربه زدن به توپ و سپس تقلید حرکات ظریف تر مثل کشیدن خط شروع می‌ شود. در نهایت تقلید کلمه تمرین می‌ شود و در صورت موفقیت کودک در تقلید بیان کلمه از همان شیء به عنوان پاداش استفاده می‌ شود.

ABA (تحلیل رفتار کاربردی): این رویکرد بر شکل دهی رفتار تاکید دارد مانند شیوه‌ی لوواس که در قبل به آن اشاره شد.

۲- رویکرد طبیعت مدار: این رویکرد، آموزش را از علائق کودک شروع می‌ کند.

آموزش فراگیر: این روش خود شامل سه زیر مجموعه می‌ شود:

سرنخ آزاد: در این روش، چندین محرک تصویری در اختیار کودک قرار داده می‌ شود و هر زمان به هر کدام واکنش نشان داد، محرک به عنوان پاداش به کودک داده می‌شود. این کار تا جایی پیش خواهد رفت که در نهایت کودک بتواند به صورت مستقل از اشاره برای درخواست استفاده کند.

آموزش ضمنی: در این رویکرد، اشیاء مورد علاقه ی کودک در حوزه دید کودک ولی خارج از دسترس او قرار می‌ گیرند تا توجه کودک را جلب کرده و او را برای ارتباط ترغیب نماید. سپس مداخله گر صبر می‌ کند تا کودک واکنشی نشان دهد. با دیدن واکنش کودک، مداخله گر او را به استفاده از شکل خاصی از تقاضا تشویق می‌ کند.

تقاضا – الگو: این رویکرد شبیه آموزش ضمنی است اما با این تفاوت که در ابتدا لازم نیست مداخله گر منتظر آغازگری از جانب کودک باشد و به محضی که کودک کمی نسبت به محیط علاقه بروز داد، مداخله گر از تحریکات کلامی برای برانگیختن اهداف کلی از کودک تلاش می‌ کند.

سیستم ارتباط بر مبنای مبادله‌ تصویر در گفتار درمانی اوتیسم

این روش برای کمک به کودکان و بزرگسالان مبتلا به ناتوانی، به ویژه کسانی که در صحبت کردن مشکل دارند، ابداع شده است، و از تقویت به عنوان راهی برای کمک به افراد در یادگیری برقراری ارتباط استفاده می‌ کند. اصول این مداخله بر اساس تحلیل رفتار کاربردی می‌ باشد. معلمانی که از سیستم ارتباطی تبادل تصاویر استفاده می‌ کنند، باید اول مشخص کنند که چه چیز می‌ تواند کودک را به یادگیری ترغیب کند. پس از آن که آن‌ ها مشخص کردند یک دانش آموز خاص چه چیزی را دوست دارد و به آن پاسخ می‌ دهد، از آن برای پاداش دادن به وی، استفاده می‌ کنند. مداخله گران معمولاً سعی در آموزش چگونگی درخواست یک شیء یا عمل به کودک دارند. مداخله گر، پس از انتخاب پاداش بر اساس دارد علاقه کودکی که با او کار می‌ کند، آن را به کودک نشان می‌ دهد و وقتی کودک می خواهد آن را بقاپد، مداخله گر تصویر پاداش را به او نشان می‌ دهد. بدین ترتیب، به کودک آموزش داده می‌ شود که تصویر را بردارد و آن را برای دریافت پاداشت به مداخله گر بدهد. وقتی کودک جایزه را گرفت، نام آن نیز همزمان برده می‌ شود و از این راه، او فراخواهد گرفت که اشیا را با نام هایشان شناسایی کند. برای مثال، برای کودکی که درگیری فکری شدیدی با ماشین دارد، یک ماشین بازی کاغذی می‌تواند جایزه مناسب و مؤثری باشد و وقتی یک کودک این را فرا بگیرد که با دادن تصویر یک ماشین را به مداخله گر می‌ تواند ماشین اسباب بازی را بگیرد، آماده فراگیری تبادلات پیچیده تر می‌ شود. به مرور زمان، کودک به جایی می‌ رسد که می‌ تواند به دیگران با نشان دادن کارت بفهماند چه احساسی دارد و چه فکر می کند. در این هنگام، کودک مبتلا به اوتیسم به جای درخواست‌ های ساده، قادر خواهد بود تا افکارش را مبادله کند. این روش یکی از روش های تمرینات گفتاردرمانی در کودکان اوتیسم و گفتار درمانی اوتیسم می باشد.

دیگر روش های گفتار درمانی اوتیسم

PROMPT: این روش جهت کمک به بازسازی اهداف آوایی دهانی – عضلانی برای کودکان مبتلا به آپراکسی رشدی ارائه شده است. کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم، ممکن است از آپراکسی هم رنج ببرند. این روش از سرنخ‌ های لمسی برای ایجاد فشار لمس و سرنخ های حرکتی و حس عمقی برای تسهیل تولید گفتار بهره می‌ برد. این روش از جایگاه انگشت بر روی گردن و صورت بیمار استفاده می‌ کند تا جایگاه تولید را علامت بزند و نیز سرنخ هایی در مورد دیگر مختصه های حرکتی مثل شیوه ی تولید و … را برای بیمار فراهم می‌ کند. به طور مثال قرار گرفتن انگشت در اطراف بینی، نیاز به خیشومی شدگی را نشان می‌ دهد و در همان زمان قرار دادن انگشت دیگر روی لب‌ ها، جایگاه تولید مثلا دولبی را نشان می‌ دهد که در این حالت صدای مورد نظر می‌تواند صدای / م / باشد. دیدگاه گفتار جزئی بر کاهش گفتار مداخله گر تاکید دارد. در این روش کودک را با اشیاء و یا خوراکی‌ های مورد علاقه ترغیب می‌ شود. بعد از جلب توجه کودک، شیء یا خوراکی مورد علاقه به او داده می‌ شود و کودک برچسب کلامی آن را از جانب مداخله گر می‌ شنود. این روش ها نیز در تمرینات گفتاردرمانی در کودکان اوتیسم است.

نتیجه‌گیری:

در پایان باید تأکید کرد که گفتاردرمانی برای کودکان مبتلا به اوتیسم، به ویژه در موارد پیشرفته، فرآیندی تدریجی اما امیدبخش است. همانطور که در مقاله اشاره شد، ترکیب روش‌های نوین گفتاردرمانی با تمرینات منظم خانگی و استفاده از ابزارهای ارتباطی جایگزین (AAC) می‌تواند تحولی چشمگیر در توانایی‌های ارتباطی کودک ایجاد کند. هرچند مسیر درمان ممکن است طولانی باشد، اما کوچک‌ترین پیشرفت‌ها، گامی ارزشمند به سوی استقلال بیشتر کودک محسوب می‌شوند. به خاطر داشته باشید که کلید موفقیت در سه عامل اصلی نهفته است: شروع زودهنگام مداخلات، همکاری مستمر بین درمانگران و خانواده، و حفظ صبر و پشتکار در این مسیر. با به کارگیری اصول علمی و عشق بی‌قیدوشرط، می‌توان پنجره‌های جدیدی از ارتباط را به روی کودکان اوتیستیک گشود و کیفیت زندگی آنان را به میزان قابل توجهی بهبود بخشید.

سوالات متداول:

1-بهترین زمان برای شروع تمرینات گفتاردرمانی چه زمانی است؟
هرچه زودتر بهتر! حتی کودکان 2-3 ساله هم می‌توانند از تمرینات ساده بهره ببرند. شروع زودهنگام باعث می‌شود کودک سریع‌تر پیشرفت کند و مهارت‌های ارتباطی بهتری کسب نماید.

2-چند جلسه تمرین گفتاردرمانی در هفته لازم است؟
بهتر است حداقل 3-5 جلسه کوتاه در هفته داشته باشید. جلسات منظم و کوتاه مدت تأثیر بیشتری نسبت به جلسات طولانی و نامنظم دارند.

گفتاردرمانی اوتیسم و تقویت مهارت های ارتباطی

گفتاردرمانی اوتیسم به منظور بهبود گفتار و بهتر شدن برقراری ارتباط اجتماعی کودک با دیگران ارائه می شود. زبان وسیله انتقال پیام بوده و پیدایش هر نوع اختلال زبانی می تواند موجب بروز مشکل در برقراری ارتباط با دیگر افراد شود و به این دلیل که مشکلات گفتاری و ناتوانی در برقراری ارتباط موثر یکی از علائم شایع اختلال طیف اوتیسم است، گفتاردرمانی اوتیسم از اهمیت بسیاری برخوردار است. گفتاردرمانی اوتیسم نقش مهمی در تشخیص و افزایش رشد ارتباط اجتماعی و بهبود کیفیت زندگی کودکان مبتلا به اوتیسم دارد. گفتاردرمانی اوتیسم و تقویت مهارت های ارتباطی به کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در بهبود توانایی صحبت کردن و برقراری ارتباط کمک های بسیاری می کند. مرکز کاردرمانی و گفتاردرمانی دکتر صابر، بهترین گفتار درمانی برای کودکان در تهران، با انجام تمرینات گفتاردرمانی اوتیسم و تقویت مهارت های ارتباطی کودکان به بهبود اختلالات گفتاری این کودکان کمک می کند.

جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.

تاثیر وسوسه‌ های ارتباطی در گفتاردرمانی اوتیسم

وسوسه‌ های ارتباطی موقعیت‌ هایی هستند که برای کودکانی که به‌ صورت خود انگیخته نمی‌ توانند ارتباط برقرار کنند، طراحی می‌ شوند و به تقویت مهارت های ارتباطی آن ها کمک می کند. این موقعیت‌ ها برای جلب توجه کودک و تشویق او به برقراری ارتباط مفید هستند و برای کودکانی که بین مرحله‌ی پیش زبانی تا مرحله­ ی ابتدایی زبان هستند، بهتر عمل می‌ کند زیرا آن‌ ها ممکن است که غیرکلامی باشند و آن‌ ها می‌ توانند برای کودکان با ارتباط محدود به ‌کار گرفته شوند. برای مثال مداخله‌ گر می‌ تواند یک بادکنک را باد کند و سپس به ‌آهستگی هوای آن را خارج کند و صبر کند تا کودک پاسخی بدهد. مداخله‌ گر اگر توانست کودک را وسوسه کند باید نوع پاسخ کودک را یادداشت نماید و در جلسات بعدی برای توسعه ی شکل پاسخ تلاش کند. (ژست، صداسازی یا کلمات)

چند نمونه از موقعیت‌ های وسوسه برانگیز ارتباطی در گفتاردرمانی اوتیسم در زیر قابل ‌ملاحظه است:

• خوردن غذای مورد علاقه کودک بدون تعارف کردن به او
• باد کردن یک بادکنک در مقابل کودک و سپس خالی کردن هوای آن
• کوک کردن یک اسباب‌ بازی کوکی، تمام شدن کوک آن و سپس دادن آن به کودک
• قرار دادن اشیاء مورد علاقه ­ی کودک در ظرفی شیشه‌ ای که در آن محکم بسته شده است
• قطع کردن بازی مورد علاقه­ ی کودک به انتظار کشیدن برای تلاش کودک جهت برقراری مجدد بازی

در ادامه ­ی مبحث قبل باید توجه داشت که چنانچه کودک با کمی الگو دهی از جانب ارزیابگر توانست مدل‌ ها را به ‌کار ببرد و رفتار هدفمندی را بروز دهد، نشان‌ دهنده­ ی این است که کودک می‌ تواند از مداخله­ ی متمرکز بر روی استخراج ارتباط هدفمند بهره ببرد. در این مرحله باید به نوع مقاصد ارتباطی مورد استفاده توسط کودک، شیوه­ ی رسیدن به مقاصد و فراوانی این رفتارها ارتباطی توجه نمود و در جهت گسترش آن‌ ها تلاش کرد.

 انواع مقاصد ارتباطی در گفتاردرمانی اوتیسم

• مقاصد ساده:
• جلب توجه
• بیان تقاضا
• رد کردن، امتناع و اعتراض
• مقاصد پیچیده‌ تر:
• درخواست اطلاعات
• ارائه اطلاعات
• تأیید
• تشکر

اوتیسم در کودکان به‌ صورت غیر طبیعی در مقاصدی مانند درخواست و اعتراض، نمود بیشتری پیدا می کند، این در حالی است که کودکان طبیعی، بیشتر از مقاصدی که نیازمند توجه است استفاده می‌ کنند مثل نشان ‌دادن، نمایش دادن و… شیوه­ های رسیدن به مقاصد ارتباطی در طی رشد دچار تحول می‌ شود به‌ گونه‌ ای که کودکان در ابتدا از ژست (۸- ماهگی ۱۲) سپس از آواسازی (۱۲-۱۸ ماهگی) و در نهایت از کلمات قراردادی (۱۸-۲۴ ماهگی) به‌ منظور رسیدن به هدف خود بهره می‌ برند.

روش هایی برای تقویت مهارت های ارتباطی کودکان اوتیسم

• هر بار سطح بالاتری را از کودک انتظار داشته باشید: مثلاً در دالی بازی، اول در طی اجرای بازی توقعی از کودک در خصوص بازی ایجاد کنید و بازی را آن‌ قدر تکرار کنید که کودک به روند بازی عادت کند مثلاً هر بار دست روی صورت بگذارید و سپس با برداشتن دست کلمه ­ی دالی را ادا کنید اما پس ‌از مدتی این توقع را بشکنید مثلاً دست خود را روی صورت نگه دارید و اجازه دهید کودک با عکس‌ العمل خود، شما را مجبور به ادامه بازی کند و سپس هر بار عکس‌العمل کودک را رشد دهید مثلاً در دفعات اول کشیدن و دست شما توسط کودک، پاسخی که قابل ‌قبول است ولی در مراحل بعد انتظار بیشتری از او داشته باشید مثلاً این ‌که صداسازی کند و یا این ‌که کلمه‌ ای که همیشه می شنیده و الگوی کافی از آن گرفته است را بیان کند.
• بین اعمال کودک و کلمات رابطه‌ ایجاد کنید: مثلاً زمانی که کودک دستانش را به ‌منظور بغل شدن بالا می‌ آورد بگویید بغلت کنم! بغل…
• در مقابل هر صدا سازی و یا حتی ژست، به کودک پاداش دهید.
• از تکنیک‌ های آموزش پیش زبانی فراگیر (PMT) استفاده کنید.
• اشیاء مورد علاقه کودک را دور از دسترس او قرار دهید و یا ترتیب مورد انتظار کودک را برهم زنید.
• جهت تمرکز کودک بر روی شی انتظار بکشید.
• جهت نشان ‌دادن واکنشی که از جانب کودک به ‌گونه‌ ای که ما بتوانیم از آن به ‌عنوان درخواست تعبیر کنیم، انتظار بکشید. باید توجه شود که در طی اجرای این تکنیک ممکن است کودکانی بی‌ میل و یا غیر آغازگر باشند! راه‌ حل‌ های زیر منجر به تحریک کودک می‌ شود و او را تشویق می‌ کند که رفتار های بیشتری را تولید نماید.
• تقلید حرکتی تصادفی: اعمال حرکتی خود را تقلید کنید.
• تقلید صوتی تصادفی: اعمال ساده کودک را تقلید کنید.
• زمانی ‌که کودک با انجام مراحل قبل به آغازگری دست یافت، باید فراوانی این رفتارها را افزایش داد. راه ‌حل: تأخیر زمانی: در طی فعالیت‌ ها وقفه ایجاد کنید به‌ گونه‌ ای که اشکالی از مقاصد ارتباطی، در کودک برانگیخته شود.
• تحریک کلامی: سرنخ‌ هایی در ارتباط با مقاصد کودک ارائه کنید. (مثلاً چی می‌ خوای؟ / توپ می‌ خوای؟ و… )

همه موارد گفته شده در بهبود گفتاردرمانی اوتیسم و تقویت مهارت های ارتباطی کودکان مبتلا به اوتیسم بسیار موثر می باشد.

سوالات متداول:

1-چطور می‌توانم فهمیدن شوخی و کنایه را به کودک اوتیستیکم آموزش دهم؟
از “داستان‌های اجتماعی مصور” استفاده کنید که حالت‌های مختلف چهره و معنی واقعی جملات را با تصاویر طنزآمیز مقایسه می‌کند.

2-چرا کودکان اوتیستیک در برقراری ارتباط چشمی مشکل دارند؟
این مسئله ناشی از تفاوت در پردازش حسی و اضطراب اجتماعی است. گفتاردرمانگران با تمرینات تدریجی مانند “نگاه کن-بگیر” و استفاده از اسباب‌بازی‌های جذاب، این مهارت را بهبود می‌بخشند.

گفتاردرمانی و ماساژ صورت برای تکلم|ماساژ دهانی در گفتار درمانی|تقویت عضلات گفتاری

ماساژ دهانی گفتاردرمانی یکی از تکنیک های درمانی است که برای کودکان و بزرگسالانی که مشکل در سیستم عصبی عضلات صورت دارند و همچنین در کودکان با اختلالات حس داخل دهانی مورد استفاده قرار می گیرد. ماساژ گفتاردرمانی موجب تحریک حس عمقی عضلات و بهبود ضعف عضلات داخل دهانی می گردد. تقویت عضلات گفتاری در کودکان موجب بهبود مهارت های تولید گفتار و تلفظ می شود. همچنین ماساژ دهانی در گفتاردرمانی در کودکان با اختلالات بلع و حساسیت های داخل دهانی که موجب بد غذایی و مشکلات تغذیه کودک می گردد نیز کاربرد دارد و با حساسیت زدایی زبان و حفره دهان  و بهبود رفلکس گگ در کودکان به تغذیه صحیح کودک کمک می نماید. مرکز گفتاردرمانی و کاردرمانی دکتر صابر با کادر مجرب و متخصص خود در زمینه ماساژ صورت برای تکلم ، ماساژ درمانی کودکان و گفتاردرمانی کودک در دو شعبه غرب و شرق تهران مشغول به فعالیت می باشد. گفتاردرمانی در منزل از دیگر خدمات این مرکز می باشد که روند درمان کودکان را تسریع می بخشد.

جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.

شروع ماساژ گفتاردرمانی

برای تأمین سلامتی مراجع و نیز گفتاردرمانگر در حين انجام یک معاینه داخل دهانی، گفتاردرمانی و ماساژ صورت برای تکلم، باید از دستکش ­های لاستیکی یا جراحی استفاده کرد. همچنین عاقلانه است که قبل از پوشیدن دستکش­ ها و بعد از درآوردن آن ها دست ها کاملاً با صابون شسته شوند. ردیف دندانی و آکلوژن فک تحتانی ارزیابی خواهد شد. ظهور eruption ، فاصله­ دار بودن Spacing و جهت­ گیری orientation دندان­ ها و ساختمان و تناسب زبان نیز مورد مشاهده قرار می­ گیرد. با قرار دادن یک آب نبات چوبی در بالا پایین و طرفین دهان کودک و سپس در خواست از او برای لیسیدن آن، حرکت زبان را تشویق کنید اما وقتی ارزیابی را کامل کردید حتماً به کودک اجازه دهید آب نبات چوبی را بخورد ساختمان سخت کام را با استفاده از یک چراغ قوه کوچک جیبی با مراجعه به مدل داده شده در شکل (۵-۲) الف و ب معاینه کنید.

گفتاردرمانگر مخصوصاً باید نسبت به علائمی که حاکی از وجود شکاف کام زیر مخاطی (شکل ۶-۲) و زبان کوچک دو شاخه است، هوشیار باشد. این علائم عبارتند از رنگ ظاهری نسبتاً سفید نرم کام و یک تورفتگی در ناحیه ­ای که روی قسمت قابل لمس نرمکام قرار داشته باشد (پشت کودک ایستاده با تکیه سرش روی خود یکی از انگشتان داخل دستکش را در طول خط میانی کام از لبه لثه تا نرمکام حرکت دهید). این یافته ­ها نیاز به ارزیابی بیشتر ساختار های V.P را نشان می­ دهند. با درخواست از کودک برای کشیدن واکه /a/ و سپس تولید تکرارهای کوتاهی از /a/ – /a/ عملکرد نرمکام را می­ توان مورد مشاهده قرار داد. انجام این ارزیابی­ ها روی کودکان کوچک ­تر از ۳ سال سخت است زیرا تحمل یک معاینه داخل دهانی در آن ها، مثل تقلید صداها در پیروی از دستور، دشوار است. برای کمک به معاینه دهانی در کودکان کوچک ­تر، درمانگر می ­تواند به کودک اجازه دهد ابتدا از چراغ قوه ­ای برای دیدن دهان والدین استفاده کند و سپس نور چراغ قوه را روی دست خود او بتاباند تا بفهمد که آسیبی نمی ­رساند. شما می­ توانید از کودکان بخواهید دهان­ شان را به اندازه­ ای باز کنند که شما بتوانید ببینید صبحانه چه خورده­ اند یا ببینید آیا داخل دهان­ شان فیل (کرگدن، دایناسور یا هر چیز دیگر) هست یا نه؟ اگر کودک باز هم اجازه معاینه داخل دهانی یا ماساژ گفتاردرمانی را نداد می ­توانید این کار را مجدداً زمانی انجام دهید که، کودک در خلال یک دوره برنامه مداخله­ ای با شما آشناتر شده باشد.

معاینه عضلات صورت برای تکلم

معاینه عملکرد کامی – حلقی و تشدید: حتی اگر ساختار های کامی – حلقی در معاینه طبیعی باشند عاقلانه است که توانایی کودک در استفاده از دریچه V.P در گفتاردرمانی و ماساژ صورت برای تکلم ارزیابی شود. این کار را می­ توان کاملاً راحت با دو ابزار سریع و کارآمد انجام داد آزمون فشار تولید آیوا برای ارزیابی آندسته از خطا های گفتاری تهیه شد که اغلب با بی­کفایتی V.P همراه اند. این روش برای کودکانی در سطوح رشدی پایین در ۲۴ تا ۳۰ ماهگی استفاده می­ شود. درمانگر فقط از مراجع می­ خواهد کلمات را تکرار کند و یادداشت می­ کند که آیا قطعات خط­ کشی شده درست تولید می­ شوند یا نه اگر درست بود، روی خط مربوط به هر کلمه یک علامت گذاشته می­ شود. اگر نبود نوع خطا ثبت می­ شود و کلید زیر کادر به کار می ­رود اگر خروج هوا از بینی انسدادی­ های glottal stop، حنجره­ ای، سایش ­های حلقی یا خرخرهای خیشومی nasal snort شنیده شوند، دریچه V.P احتمالاً عملکرد جبرانی compromise دارد. در مورد علت این مشکل، باید بررسی دیگری، همراه با مشاوره پزشکی صورت می­ گیرد. حتی اگر هیچ نقص ساختمانی پیدا نشود و خطاهای تولیدی یک کودک نشان دهنده بی­ کفایتی V.P باشد، درمان این خطاها مانند هرگونه برنامه ریزی زبانی لازم، ضروری خواهد بود.

درجه پُر خیشومی درک شده از گفتار را می ­توان از طریق روش ­های ارائه شده از سوی ون دِمارک ارزیابی کرد. این روش شامل جملاتی با تعداد کنترل شده­ ای از صدا های خیشومی است که از کودک خواسته می­ شود آن ها را تکرار کند جملاتی که برای این منظور استفاده می­ شوند. یک سطح رشدی حدوداً ۳۶ ماهه (3 سال) برای انجام این تکلیف لازم است از کودک خواسته می­ شود این جملات را پس از آزمونگر تکرار کند. آزمونگر قضاوت می­ کند که آیا همه جملات، پر خیشوم به گوش می­ رسند یا این که شامل چندین صدای خیشومی هستند که نسبت به آنچه طبیعی شنیده می­ شود، «تفاوت» بیش خیشومی بیشتری دارند. در صورت وجود هر یک از این شرایط، تحقیق بیشتری در مورد علت لازم است حتی اگر هیچ علت ساختمانی شناخته نشود، کار روی ایجاد تمایز های خیشومی- دهانی در گفتار باید بخش قابل ملاحظه­ ای از برنامه مداخله را تشکیل دهد.

کادر 4-2. آزمون فشار تولیدی آیوا (8)

کلید:     √ درست                       G جانشینی از نوع انسداد حنجره ­ای

NS               خرخر خیشومی             حذف

NE              خروج هوا از بینی         II   خرابگویی دهانی

P              سایشی حلقی

کادر 5-2. جملات آزمون ون دمارک (9)

معاینه حرکات ارادی دهان: توجه به اجزای دهانی- حرکتی در فعالیت­ های غیرگفتاری و ماساژ گفتاری، می ­تواند در تصمیم ­گیری گفتاردرمان درباره این که آیا ضعف گفتار مربوط به تن یا کنترل ارادی ضعیف ساختار عضلانی دهان است یا نه، مفید باشد. اکثر کودکان در سطح رشدی ۳۶ ماه باید بتوانند بیشتر این حرکات را تقلید کنند.

گفتاردرمان خوش اخلاق

متخصص گفتاردرمانی یا آسیب شناس گفتار و زبان در زمینه تشخیص و درمان مشکلات گفتاری کودکان و بزرگسالان، همچنین در حطیه اختلالات بلع فعالیت می نماید. یک گفتاردرمانی خوب و خوش اخلاق می تواند ارتباط صمیمی با مراجع برقرار کرده و پروسه درمان را برای بیمار لذتبخش نماید. مرکز گفتاردرمانی دکتر صابر با استفاده از گفتاردرمانان با تجربه و حرفه ای و تجهیزات پیشرفته و روز دنیا به درمان اختلالات زبان و گفتار کودکان می پردازد. متخصصین گفتاردرمانی کودکان مرکز دکتر صابر با ارزیابی دقیق اختلالات گفتاری و انجام تست های تشخیصی استاندارد، بهترین روش های درمانی را با توجه به نوع و شدت اختلال کودکان اجرا می نمایند. همچنین خدمات گفتاردرمانی در منزل و کاردرمانی در منزل برای بیماران بزرگسال که توانایی مراجعه به کلینیک را ندارند ارائه می گردد.

تاثیر اخلاق گفتاردرمان بر روند درمان

احساس صمیمیت و نزدیکی عبارت است از میزان نزدیکی بدنی بین اشخاص در ارتباط با افزایش یادگیری، این موضوع توسط پژوهشگران متعددی که به بررسی انتظارات آموزگاران و بررسی برقراری ارتباط غیر کلامی می­پرداخته ­اند مورد مطالعه قرار گرفته است.  در یک بررسی به منظور تعیین تاثیر پنج سرنخ غیر کلامی :یعنی برقراری ارتباط چشمی احساس صمیمیت و نزدیکی، وضعیت بخشیدن به بدن، لبخند، و تماس بدنی، بورگون و همکاران (۱۹۹۵) پی بردند که، هنگامی که تأثیر سر نخ­ ها در مقایسه با یکدیگر بررسی شدند احساس صمیمیت و نزدیکی، بیشترین اهمیت را داشتند. یک متخصص گفتاردرمانی خوش اخلاق با مشاوره صحیح به والدین روش های درست رفتار با کودکان را آموزش می دهند همچنین ارتباط مناسبی با کودک ایجاد می نمایند تا روند درمان تسریع یابد.

در یک مطالعه که به بررسی تأثیر احساس صمیمیت و نزدیکی پرداخته شده بود میلر (۲۰۰۲) چهار نوع فاصله­ ی غیر رسمی را که برای آمریکایی­ ها تثبیت شده به حساب می­ آید شرح داده است. فاصله­ ی احساس صمیمیت عمیق (تا ۴۵ سانتی متر) این فاصله در مورد روابط نزدیک صحبت خصوصی، مراقبت و تندرستی، حفظ می­ شود. فاصله­ ی شخصی (۴۵) سانتي متر تا ۱۲۰ سانتی متر گفتگوی غیر رسمی بین دوستان فاصله­ ی اجتماعی (۱۲۰) سانتي متر تا ۳۶۰ سانتی متر فاصله­ ای است که معمولاً در تعاملات بین غریبه­ ها، آشنایان شغلی و آموزگاران و دانش آموزان باید حفظ شود. فاصله­ ی جمعی (۳۶۰ سانتی متر تا ۷/۵ متر) ، برقراری ارتباط یک سویه که سخنرانان به کار می­ برند. رعایت فاصله بین گفتاردرمانی و بیمار برای موفقیت درمان بسیار حائز اهمیت است، بنابراین فاصله ­ی توصیه شده برای گفتاردرمانی جهت تعامل با بیمار کمترین محدوده­ ی فاصله­ ی شخصی است و معمولا برای تعاملات، فاصله ­ی و چهره­ ی بیمار نباید بیش از ۳۰ سانتی متر باشد. البته مسلّم است که متناسب با هدف­ های درمان مواقعی پیش می­ آید که گفتاردرمان برای تعامل درمانی با بیمار باید بسیار به بیمار نزدیک ،شود یعنی کمتر از ۳۰ سانتی متر و مواقعی پیش میآید که فاصله ی بین چهره­ ی گفتاردرمان و چهره ی بیمار باید بیش از ۳۰ سانتی متر باشد.

گفتاردرمانها باید آنچه را که بیمار از نظر حفظ فاصله­ ی اجتماعی و آرامش ترجیح می­ دهد یعنی دستورات فرهنگی و شخصی بیمار را رعایت کنند و تماس درمانی غیر تهدید آمیزی داشته باشند و به منظور کمک به آموزش بالینی ،شانه ،بازو ،گردن تنه و نواحی مختلف چهره­ ی بیمار را لمس کنند، برای مثال گفتاردرمان می­ تواند درباره ­ی آموزش نفس کشیدن صحیح برای صحبت کردن ناحیه­ ی قفسه­ ی سینه و یا دیافراگم بیمار را لمس کند در سایر موارد گفتاردرمان می­ تواند در خلال آموزش، بخش­ هایی از سر بیمار را لمس کند تا مثلاً تأثيرات سكته­ ى مغزی یا زوال عقل را به او یادآوری کند. با این همه برخی از افراد جنوب شرقي آسيا ممكن است از نظر روانی احساس ناخوشایندی داشته باشند که کسی سر آن ها را لمس کند، در حالی که آمریکایی­ های آفریقایی تبار ممکن است لمس شدن سر را اهانت آمیز تلقی کنند و نه رفتار خوب (سادكر ، سادكر ۲۰۰۵). سادگر و سادکر پی بردند که استنباط افراد در مورد نزدیک شدن به چهره ­ی یک شخص آن گونه که متخصصان بالينى براى مؤثر واقع شدن درمان ممکن است انجام دهند متنوع است. زیرا این قبیل نزدیک شدن­ ها می­ توانند به عنوان رفتار تهدید آمیز و یا دوستانه تلقی شوند یکی از راه­ های رفع یا کاهش استنباط منفی درباره ­ی نزدیک شدن و تماس بدنی متخصص بالینی با بیماران در موقع درمان این است که ، فعالیت­ ها یا اقداماتی را که متخصص بالینی برای ارایه خدمات درمانی انجام می ­دهد برای بیمار شرح دهد. برای مثال به بیمار بگوید که هدف از لمس کردن چانه­ ی او این است که به او کمک کند چون و چرایی را که ممکن است بیمار تا وضعیت بلع صحیح در او ایجاد شود و مطرح کند کلامی یا غیر کلامی برای او شرح دهد و به او کمک کند تا هرگونه احساس بی حرمتی کاهش پیدا کند از این رو گفتاردرمان ها باید هشیار باشند که کودکان آمریکایی آسیایی تبار و بومیان آمریکا احتمالاً حتی هنگام خاتمه بخشیدن به ناراحتی ناشی از تعامل از تقاضای کمک پرهیز می ­کنند (سادكر و سادكر ، ۲۰۰۵) در چنین مواردی گفتاردرمان باید هم نسبت به ناراحتی بیمار در مورد تماس بدنی در موقع درمان و هم توصیف این ناراحتی حساس باشد. در آغاز گفتاردرمان ها باید با توضیح مناسب به بیمار آرامش خاطر ببخشند که او به تماس مناطق یاد شده در حین درمان نیاز دارد.

علاوه بر توجه به حفظ فاصله بین چهره­ ی گفتاردرمان و چهره ی بیمار در مورد تعیین فاصله­ ی مناسب برای درمان از گفتاردرمان ها خواسته می­ شود تا در مورد تعیین نزدیکی مناسب چهره برای درمان از نوعی قانون غیر رسمی استفاده کنند. این قانون که به نام قانون دست روی چانه معروف است، گستره ­ی احساس صمیمیت و نزدیکی با بیمار را تعیین می ­کند. به موجب این قانون هر وقت که درمانگر دست خود را به سمت زیر چانه ­ی بیمار دراز می ­کند به راحتی و بدون این که آرنج خود را بیش از اندازه باز کند، کف دست او به زیر چانه­ ی بیمار می­ رسد گاهی، ممکن است لازم باشد تا به منظور آموزش مهارت­ های ویژه این فاصله کاهش داده شود و در مواقع دیگر چند سانتیمتر بیشتر باز کردن آرنج هم می ­تواند این امکان را فراهم آورد که بیمار بیشتر بیاموزد.

صرف نظر از جنبه ­ای که برای احساس صمیمیت و نزدیک شدن مناسب با بیمار در موقع درمان باید در نظر گرفته شود فاصله­ ی بین چهره­ ی گفتاردرمان و چهره ­ی بیمار و یا قانون روی چانه، هنگام تعیین فاصله با بیمار ضروریت­ های جسمی مربوط به ناتوانی­ های بیماران باید مدنظر قرار گیرد. برای مثال بیمارانی که در بستر قرار دارند، بیمارانی که روی صندلی چرخ دار هستند و یا بیمارانی که اندام­ های آن ها گچ گرفته شده است، ممکن است در حین درمان به نزدیکی بیش از حد معمول درمانگر نیاز داشته باشند. در چنین شرایطی گفتاردرمان باید درباره­ ی نزدیک شدن به بیمار برای دستیابی بیمار به پیشرفت در درمان گفتار و زبان تصمیم گیری کند.

به طور خلاصه در تمام موارد مربوط به شیوه­ ی نشستن و نزدیک شدن به بیمار به منظور ایجاد تماس با بیمار در حین درمان و مداخله ­ی درمانی متخصص گفتاردرمانی ا اخلاق باید

a) هدف­ های دایمی برای بیمار

b) نیازهای ناشی از تنوع فرهنگی بیمار

(cنیازهای ناشی از وجود ناتوانی در بیمار را مد نظر داشته باشد و تلاش نماید خوش اخلاق بوده و ارتباط موثری با بیمار ایجاد کند.

مرکز گفتاردرمانی دکتر صابر در حیطه گفتاردرمانی و کاردرمانی کودکان به صورت تخصصی و با استفاده از تکنیکهای روز دنیا به درمان کودکان با اختلالات گفتار و زبان می پردازد. اخلاق خوب گفتاردرمان موجب ایجاد ارتباط مناسب او با کودک شده و موجب می شود کودک همکاری بیشتری را در روند درمان خود داشته باشد. همچنین یک گفتاردرمان خوش اخلاق می تواند به عنوان یک گروه درمان جلسات گروهی را برای کودکان ایجاد نماید تا کودک نحوه صحیح برقراری ارتباط اجتماعی و مهارت های اجتماعی نظیر آغاز مکالمه و دوست یابی را بیاموزد و مهارت های گفتاری خود را گسترش دهد.

گفتاردرمانی و ارزیابی عملکرد کلامی

گفتاردرمانی و ارزیابی عملکرد کلامی با استفاده از روش های غیر رسمی و با توجه به دیدگاه تکاملی توصیفی انجام می شود. در دوره ی پیش زبانی ارزیابی عملکرد کلامی کودکان علاوه بر رشد تغذیه، گفتاردرمان باید وضعیت کودک را از نظر صوتی مورد ارزیابی قرار دهد که در ارزیابی عملکرد صوتی در کودک مواردی همچون کم شنوایی هم مورد توجه قرار می گیرد. نمونه گفتار از گفتار کودکان، کلمات و جملاتی است که کودک می گوید. کودکان که در این مرحله به تاخیر کلامی دچار هستند، باید ارزیابی عملکرد کلامی مناسب و تمرینات جبرانی برای کودکانی که به این مرحله نرسیده اند را انجام داد. اختلالات و مشکلات کلامی یکی از شایع ترین مشکلات در دوره پیشرفت کلامی است. این مشکلات ابتدا از طریق یکی از دو روش ارجاع یا غربالگری ارزیابی شده، سپس بعد از ارزیابی اولیه ، در صورتی که کودک به تاخیر کلامی مشکوک باشد، ارزیابی دقیق تری توسط فوق تخصص گفتاردرمانی در کلینیک انجام می گیرد. مرکز گفتاردرمانی دکتر صابر، بهترین گفتاردرمانی در تهران، به گفتاردرمانی و ارزیابی عملکرد کلامی کودکان و گفتاردرمانی کودکان می پردازد.

روش های ارزیابی عملکرد کلامی

برای ارزیابی عملکرد کلامی در گفتاردرمانی چهار روش اصلی وجود دارد: آزمون‌ های استاندارد شده، مقیاس‌ های رشدی، روش‌ های غیراستاندارد یا معيار- مرجع و مشاهدات رفتاری. هر یک از این ها در فرایند ارزیابی جایگاهی دارند و عملکرد های معینی را انجام می‌ دهند، اما هر کدام محدودیت‌ های خاصّی نیز دارند. وظیفه همیشگی گفتاردرمانگر، شناسایی ابزار درست برای گفتاردرمانی و ارزیابی عملکرد کلامی است. آزمون‌ های استاندارد شده یا هنجار- مرجع، اکثراً رسمی و قالبی غیربافت‌ مند برای ارزیابی عملکرد کلامی هستند. آن‌ ها از طریق تقسیم یک سری از موضوعات که (به‌طور ایده‌ آل) به گروه وسیعی از کودکان دارای رشد طبیعی زبان داده شده، توسعه یافته‌ اند و در نهایت دامنۀ قابل قبولی از تغییر در نمرات را برای دامنه سنی تحت پوشش آزمون حساب می‌ کنند. مزیت آزمون‌ های استاندارد شده، در صورتی که خوش ساخت باشند، این است که اجازه می‌ دهند مقایسه‌ ای معنی‌ دار از عملکرد کلامی کودکان در بین خود آن‌ ها صورت گیرد.

آزمون های استاندارد شده گفتار

دلیل کیفیت در ازمون های استاندارد شده، دارا بودن خصوصیات زیر است:

1. روشن و واضح بودن معیار نمره‌ دهی و اجرا: آنچه یک آزمون استاندارد شده را «استاندارد» می‌ کند، این است که همیشه روش یکسانی ارائه می‌ دهد، بدون این که مهم باشد چه کسی آن را مدیریت می‌ کند و همیشه از یک راه نمره می‌ دهد بدون این که مهم باشد چه کسی به آن نمره می‌ دهد یا آن را اجرا می‌ کند. هنگام ارزیابی یک آزمون استاندارد شده، عاقلانه است که آموزش‌ های راهنما را خوانده و از خود بپرسیم که هنگام اجرا و نمره‌ دهی آزمون، آیا دقیقاً می‌ دانید چه کاری می‌ کنید یا نه. اگر با بازخوانی دقیق راهنما سئوالات موجود در ذهن شما حل نمی‌ شوند، روش‌ های بیان شده برای استفاده از آزمون، به اندازه کافی روشن نبوده‌ اند.
2. روایی: به ماهیت آنچه یک آزمون اندازه می‌ گیرد، اشاره می‌ کند یعنی آنچه که آزمون برای اندازه‌ گیری آن در نظر گرفته شده است. آزمونی معتبر است که خطای نظام‌ مند یا سوگیری آن کوچک باشد. انواع گوناگونی از روایی گزارش شده است. روایی صوری، به تطابق عام میان هدف آزمون و محتوای واقعی آن اشاره می‌ کند. مثلاً، آزمون خزانه واژگان بیانی روایی صوری دارد. چون از افراد می‌ خواهد اسامی عکس‌ هایی را که با آن‌ ها روبرو می‌ شوند، بگویند، که یک راه منطقی است برای این که مشخص کند فرد آن کلمات را در خزانه واژگان خود دارد یا نه. روایی محتوا مربوط است به این که آیا قسمت‌ های مختلف ابزار، نماینده‌ی حوزه‌ی نمونه‌ گیری شده توسط آزمون هست یا نه. این کار را معمولاً متخصصینی ارزیایی می‌ کنند که ابزار را به‌ عنوان یک ماهیت کلی مورد قضاوت قرار می‌ دهند.
3. روایی سازه: نشان می‌ دهد که آیا ابزار، آن ساختار نظری را که برای سنجش گفتاردرمانی طراحی شده است، اندازه می‌ گیرد یا نه. این امر، هم به صورت کیفی و هم کمی قابل ارزیابی است و بازهم معمولاً از طریق به کارگیری دیدگاه تخصصی انجام می‌ شود.
4. روایی معیار: محور مربوط است به این که آیا ابزار با ابزارهای دیگری که همان چیز را اندازه می‌ گیرند، رابطه‌ ای قوی نشان می‌ دهد یا نه. دو نوع روایی معیار- محور وجود دارد: همزمان و پیشگو. یک آزمون هنگامی اعتبار همزمان دارد که با ارائه مدرک نشان دهد که آزمون با ابزارهای معتبر دیگر در شناسایی کودکان به‌عنوان طبیعی یا دچار اختلال موافق است. یک آزمون هنگامی اعتبار پیشگو دارد که با ارائه شواهدی نشان دهد که عملکرد کلامی کودک بعداً در یک اندازه‌ گیری دیگر از گفتار یا زبان چگونه خواهد بود. عموماً در راهنمای آزمون برای این اعتبارها مدرکی ریاضیاتی معرفی می‌ شود. آزمون‌ هایی که داده‌ های کمی در مورد روایی معیار- محور بدست نمی‌ دهند، نمی‌ توانند ابزارهایی خوش ساخت باشند.
5. پایایی: ابزاری پایاست که سنجش‌ های آن برای گفتاردرمانی با ثبات و دقیق بوده یا به ارزش «واقعی» نزدیک باشند. به بیان دیگر مقدار خطای تصادفی آن در اندازه‌ گیری کوچک است. پایایی نیز از چند راه ارزیابی می‌ شود. پایایی آزمون‌ ساز آزمون شامل دو زمان متفاوت ارائه آزمون به یک فرد و محاسبه‌ی رابطه‌ی بین دو نمره است. آزمون‌ هایی که نمره‌ی آن‌ ها در این محاسبه بالا باشد، ثبات دارند. پایایی بین ارزیاب، از دو آزمونگر متفاوت می‌ خواهد که یک آزمون را به یک فرد ارائه دهند یا نمره آزمون یک نفر را جداجدا محاسبه کنند. بالا بودن میزان رابطه بین این دو نمره‌ دهی نشان می‌ دهد که آزمون، زیاد تحت تأثیر خصوصیات آزمونگر قرار ندارد. سالویا و ایسلدیک اظهار کردند که برای یک آزمون پایا، باید هر دو نوع روایی گزارش شود که باید بالاتر از یک ضریب همبستگی 90/0 با فاصله اطمینان ۹۵% باشد. پایایی مربوط به ثبات درونی یعنی خرده آزمون‌ های ابزار، افراد را به‌طور مشابه دسته‌ بندی می‌ کنند یا بخش‌ های مختلف آزمون همان چیزی را می‌ سنجند که کل آن می‌ سنجد. پایایی دو نیمه جدا، که در آن نمرات نیمه اول یک آزمون با نمرات نیمه دوم آن مقایسه می‌ شوند، و پایایی فرد- زوج، که در آن نمرات سئوالات فرد با نمرات سئوالات زوج مقایسه می‌ شوند، انواع اندازه‌ گیری ثبات درونی هستند. پایایی فرم‌ های همتا، یعنی دو فرم یک ابزار (مانند فرم A III و فرم B III از آزمون خزانه واژگان تصویری پی بادی-III) الزاماً یک چیز را اندازه بگیرند.

مرکز گفتاردرمانی کودکان دکتر صابر با انجام تست های تشخیصی استاندارد برای کودکان به ازیابی عملکرد کلامی کودکان می پردازد و با بهره گیری از تجربه و دانش گفتاردرمانان این مرکز و استفاده از ابزارهای درمانی روز دنیا نظیر سنسوری روم ، سویچ صوتی، گروه درمانی و رفتاردرمانی و دیگر تجهیزات مرکز بهترین درمان های مورد نیاز کودکان با اختلالات گفتار و زبان را ارائه می نماید. همچنین در صورت نیاز گفتاردرمانان مرکز جهت انجام گفتاردرمانی کودکان در منزل به من خانه بیمار مراجعه و خدمات درمانی را در محیط منزل ارائه می نمایند. مشاوره با والدین در جهت آموزش نحوه برخورد با کودک دچار اختلال گفتاری و آموزش روش های کمک به کودک در جهت بهبود گفتار از دیگر خدمات مرکز گفتاردرمانی کودکان دکتر صابر می باشد.

گفتاردرمانی و میزان پیشرفت درمان

عموم مردم گمان می کنند گفتاردرمانی یعنی کمک به صریح صحبت کردن. در حقیقت این هدف اصلی گفتار درمانی است اما جنبه های حائز اهمیت دیگری همچون درمان اختلالات زبانی و مهارت های اجتماعی نیز جز اهداف گفتاردرمانی می باشد. گفتاردرمانگران با ارزیابی اختلالات و ناهنجاری های گفتاری و زبانی کودکان سعی می کنند که بهترین روش‌ درمانی را برای هر کودک شناسایی کنند. سپس برنامه درمانی را طرح ریزی کرده و آن را به کمک خانواده اجرا می کنند. گفتاردرمانی کودکان به عنوان قسمتی از خدمات گفتاردرمانی نقش موثری در بهبود زندگی خیلی از کودکان خواهد داشت. «هدف كلى خدمات آسيب شناسی گفتار و زبان این است که، توانایی افراد را برای برقراری ارتباط به حد مطلوب برساند و یا این که بلع آنان را به حالت طبیعی برگرداند و از این رو، کیفیت زندگی آنان را بهبود ببخشد. اهدف گفتاردرمانی با تدارک خدمات منسجم در شرایط زندگی هدفمند میسر می­شود» . برای رسیدن به این ،هدف گفتاردرمان متعهد به رعایت بالاترین استانداردهای حرفه ای می­ باشند که توسط انجمن حرفه ­ای علمی و صلاحیت دار و معتبر يعني انجمن گفتار و شنوایی آمریکا (ASHA) در عرصه­ ی بین المللی کنترل می­شود. عوامل بسياري در میزان پیشرفت درمان موثرند كه به اختصار عبارت اند از: جنسیت، سن، محیط خانوادگی، دو زبانه نبودن، وضعیت اقتصادی، وضعیت اجتماعی و… .  مرکز گفتاردرمانی کودکان دکتر صابر، بهترین گفتاردرمانی در تهران، با توجه به خدمات متنوع گفتاردرمانی و میزان پیشرفت درمان هر کودک، به ارائه برنامه های جدیدی گفتاردرمانی می پردازد.

حرفه­ ی گفتاردرمانی پیوسته بر اصول اخلاقی این حرفه مبتنی است و بنابراین، روند درمان نیز به اصول اخلاقی مبتنی خواهد بود. کسانی که وارد این حرف می­ شوند ترغیب می­ گردند تا اصول اخلاقی این حرفه را بپذیرند و این اصول را در خلال آموزش و از آن پس در تمامی جنبه­ های تلاش­ های حرفه ­ای از آن پیروی و دفاع نمایند. اصول اخلاقی این حرفه باید در سرتاسر درمان گفتار و زبان و در موقعیت­ های درمان انعکاس داشته باشد.

تعریف اهداف گفتاردرمان

اصطلاح روند درمان در روشن ­ترین معنی خود یعنی روش­ هایی که برای معالجه یا درمان طراحی می­شوند. اگر چه خدمات درمان گفتار و زبان اغلب تا حد زیادی با حرفه ­ی پزشکی همسو است. به ویژه هنگامی که خدمات گفتار درمانی در بیمارستان­ ها و کلینیک های پزشکی ارایه می­ شود، ولی، آسیب شناسان گفتار و زبان به این منظور کار می­ کنند تا با کاهش آسیب­ های عملکردی و ساختمانی محدودیت­ های حرکتی موانع شرکت در جمع و قید و بندهای محیطی افراد، کیفیت زندگی آنان را بهبود ببخشند. به معنی دقیق تر نباید گمان کنیم که،گفتاردرمان فقط به معالجه یا مداوای بيمارانی پردازند بلکه گفتاردرمان خوب از بروز مشکل پیشگیری به عمل می ­آورند مشکل بیمار را تشخیص می­ دهند به نو توانی و توانبخشی بیماران می­ پردازند و مهارت ها، فعالیت ها، ساختار ها و عملکرد های بیماران را نیز بهبود می­بخشند.

از این رو اصطلاح روند درمان به معنی کلیه­ ی روش­های حرفه­ ای فعالیت­ها و تعاملاتی است که برای بیماران طراحی می­شوند تا مشکلات آنان در برقراری ارتباط درمان شود. این تعریف مجموعه­ ی گسترده­ ای از مسئولیت­ های حرفه ­ای از جمله: ارزیابی برنامه ریزی، اجرا و ارزیابی روش­ های درمان، گفتار و زبان را نیز شامل می­ شود. به علاوه، مجموعه­ ی گسترده ­ای از فعالیت ­های جنبی و مفاهیم مربوط به تدارک درمان برای گفتار و زبان ،روند درمان را همراهی می­ کنند که این موارد هم باید توسط گفتاردرمان سر و سامان داده شوند.

تاثیر شتاب در میزان پیشرفت درمان

شتاب در درمان عبارت است از سرعت، شتاب، یا نیروی انتقال بین بخش‌ های مختلف جلسه‌ درمانی. سه بخش عمده‌ جلسه‌ درمانی عبارت اند از: آشنایی (پیش درآمد)، بخش اصلی جلسه درمان و پایان کار. صرف نظر از شیوه‌ های درمانی به کار گرفته شده، هر چه که درمان به سمت بخش‌ های عمده‌ جلسه‌ درمانی به پیش می‌ رود، گفتاردرمانگران باید با استفاده از آمادگی، سرعت و روانی گفتار مناسب، شتاب در درمان را مدنظر قرار دهند. میلر پی برد که، چون در خلال گفتاردرمانی، مقداری از وقت به هدر می‌ رود، برای این که این وقفه‌ ها موجب بی‌ ثمر شدن زمان نشوند و آموزش به پیش برود، حفظ شتاب در خلال آموزش، گفتاردرمانی و میزان پیشرفت درمان حائز اهمیت است. میلر، گفتاردرمانگران را تشویق و ترغیب می کند تا به منظور جلوگیری از به هدر رفتن وقت در خلال گفتاردرمانی و افزایش مدت زمان توجه و میزان پیشرفت درمان، از لحظه لحظه‌ زمان استفاده کنند. هنگامی که گفتاردرمانگران برای پیشرفت در بخش‌ های مختلف و بین بخش‌ های مختلف درمان کاملاً آمادگی داشته باشد و کار او سازمان یافته باشد، مدت زمان توجه و تلاش برای یادگیری افزایش پیدا می‌ کند. چنانچه متخصص بالینی مرتب و منظم باشد، نظم و ترتیب گفتاردرمانی مورد نظر را بداند، و تمام ابزار مورد نیاز به نحو شایسته‌ ای در اختیار او باشد، توجه و تلاش برای یادگیری و شتاب آموزش افزایش پیدا می‌ کنند. در واقع، میلر گزارش کرد که بهترین روش حفظ شتاب آموزش این است که، آموزش سازمان یافته و از پیش آماده شده باشد. هنگامی که گفتاردرمانگران برای پیدا کردن وسایل ضروری جلسه‌ گفتاردرمانی، درمان را متوقف می‌ کند و به قفسه‌ وسایل و میز کار برمی‌ گردد، سرعت کار کم می‌ شود، در کار وقفه ایجاد می‌ شود، و میزان پیشرفت درمان کاهش می یابد.

تاثیر سرعت در میزان پیشرفت درمان

تعدادی از پژوهشگران پی بردند که، سرعت مناسب در آموزش، یادگیری دانش‌ آموزان و میزان پیشرفت را تسهیل می‌ کند و بر حفظ سرعت کار کمک می‌ نماید. میلر یادآوری کرده است که، سرعت مناسب در ارایه‌ درس عبارت است از سرعت به کار گرفته شده در تدریس و نه تعداد دقایق یا مجموع لحظاتی که برای آموزش یک مهارت صرف می‌ شود. برای مثال، مقدار وقتی را که طبق معمول بیمار برای هر جلسه‌ گفتاردرمانی برنامه‌ریزی کرده است، با سرعت ارایه اطلاعات کم نمی‌ شود. بلکه، سرعت مناسب عبارت است از مهارت گفتاردرمان در حرکت مؤثر و کارآمد با ارایه‌ محرک به بیمار و دریافت پاسخ از او و حرکت آرام از یک بخش از درمان به بخش دیگر. با وجود این، گهگاهی، گفتاردرمان ممکن است عمداً فقط برای لحظاتی سرعت تدریس را کمک کند تا: بیمار فرصت بیشتری برای پردازش اطلاعات چالش برانگیزتر داشته باشد، و یا این که برای لحظاتی انگیزه‌ ای در بیمار ایجاد شود تا توجه و تمرکز خود را روی مهارت‌ ها دوباره افزایش دهد.

روانی و راحتی در گفتاردرمانی

حرکت یا انتقال نرم و آرام بین بخش‌ های مختلف گفتاردرمانی به نام روانی و راحتی در روند جلسه‌ درمانی نامیده می‌ شود. روانی و راحتی با سرعت مناسب و آمادگی و سازمان‌ دهی مناسب برای جلسه‌ گفتاردرمانی، پیشرفت و ترقّی پیدا می‌ کند. روانی و راحتی باعث می‌ شود تا شخص در خلال جلسه، دنبال کلمه نگردد و در ضمن به گفتاردرمانگر کمک می‌ کند تا از استفاده‌ تکراری از پرکننده‌ های بی‌ معنی، مثل «آ… آ»، «اِ… اِ»، «خُب» و «صبر کن ببینم»‌ها که غالباً از ویژگی‌ های افرادی است که مطمئن نیستند بعداً در درمان چه اتفاقی خواهد افتاد، پرهیز کنند. راه دیگر افزایش روانی و راحتی در جریان جلسه‌ درمان، استفاده از راهنما (فیزیکی یا ذهنی) است تا اطمینان حاصل شود که گفتاردرمانگر نسبت به چارچوب و توالی جلسه آگاه است. چارچوب عبارت است از دامنه یا عمق فعالیت‌ های جلسه و توالی عبارت است از سلسله مراتب فعالیت‌ هایی که در جلسه رخ می‌ دهند. برای مثال، هنگامی که با استفاده از راهنمای چارچوب و توالی در یک جلسه اجرای دستورات یک مرحله‌ ای را آموزش می‌ دهیم و کمک می‌ کنیم تا جلسه روان باقی بماند، و یا کاملاً روان باشد، گفتاردرمانگر ممکن است چارچوبی (دامنه‌ فعالیت‌ ها) از سه دستور یک مرحله‌ ای ایجاد کند، و آن را به بیمار بدهد تا مهارت‌ های او را در اجرای این دستورات ارزیابی کند. هر چارچوبی که شامل این باشد که از بیمار بخواهیم تا فقط یک دستور یک مرحله‌ ای را یک بار در خلال درمان اجرا نماید، کافی نیست تا گستره یا عمق فعالیت مهارت‌ های بیمار را ارزیابی کند، حال آن که اگر از بیمار بخواهیم تا یک دستور یک مرحله‌ای را ۵۰ بار در خلال گفتاردرمانی اجرا نماید، این کار چیزی بیش از گستره یا عمق لازم برای ارزیابی آن مهارت است. در همین طرح، گفتاردرمانگر نوعی توالی یا نظم و ترتیب ایجاد می‌ کند که نه فقط کدام یک از سه پرسش باید اول، دوم و سوم پرسیده شود، بلکه کدام یک از توالی به گفتاردرمانگر کمک می‌ کند تا بسته به پاسخ‌ های بیمار تعیین کند که در مرحله‌ بعد در جلسه به کدام سمت و سو برود و یا چه کاری انجام دهد. سایر راهنمایی‌ هایی که به افزایش روانی و راحتی در جلسه کمک می‌ کنند عبارت اند از: راهنمایی‌ های دیداری مثل هشدار دهنده‌ های نوشتاری، جدول‌ ها، پوستر ها، عکس‌ های کامپیوتری، و نظایر این‌ ها. برخی گفتاردرمانگران از کارت‌ های یادداشت، برنامه‌ های درمانی برای هر جلسه، پرونده‌ های رمز‌ بندی شده با رنگ، و یا سایر وسایل کمکی به‌عنوان پشتیبان یا یاد آوری‌ کننده‌ پیشرفت درمان استفاده می‌ کنند. بنابراین، هم شتاب کار حفظ می‌ شود و هم روانی و راحتی آن. به‌طور خلاصه شتاب درمان توسط گفتاردرمانگرانی توسعه پیدا می‌ کند که، برای گفتاردرمانی کاملاً آمادگی داشته باشند و منظم و مرتب باشند، برای ارایه‌ محرک و دریافت پاسخ از سرعت مناسب استفاده کنند، و در سرتاسر جلسه، بین بخش‌ های مختلف درمان، حرکت روان و آرام را حفظ کنند.

تمرینات گفتار درمانی

هر گفتاردرمان کودک با توجه به تجربه و دانش خود پس از انجام مراحل ارزیابی و تشخیص دقیق اختلال گفتاری در کودک، به طرح برنامه درمانی و ارائه تمرینات گفتار درمانی  به مراجع خود می پردازد.بهترین گفتاردرمانی برای کودکان زمانی اتفاق می افتد که توجه خاص به نیازها و توانایی های کودک در کنار علایق او در طراحی تمرینات گفتاردرمانی در نظر گرفته شده باشد. چون همکاری و شرکت کودکان در روند گفتاردرمانی زمانی اتفاق می افتد که کودک با علاقه و فعال در جلسات شرکت نماید.حتی زمانی که گفتاردرمانی در منزل برای کودکان انجام می شود تغییر محیط منزل و جذاب کردن اتاق درمان باید مورد توجه قرار گیرد. در ارائه تمرینات گفتار درمانی تنوع، استفاده از همه حواس کودک در طول درمان، تشویق کودک به آواسازی و ارائه فیدبک های مناسب باید به صورت همزمان انجام گیرد تا بهترین نتیجه درمانی حاصل گردد. آنچه در اینجا ارایه می‌شود، برای گفتاردرمانان و بیمار در نظر گرفته شده است. چون مسئولیت ارایه ی سبک‌های یادگیری احتمالی بیماران به عهده‌ی گفتاردرمان ها است، گفتاردرمان ها را تشویق می‌کنیم تا به منظور افزایش آگاهی و بالا بردن احتمالات کارآیی بالینی مربوط به سبک‌های یادگیری، درباره‌ی سبک‌های یادگیری خودشان نیز بیندیشند. مرکز گفتاردرمانی دکتر صابر در جهت بهبود اختلالات گفتاری کودکان با استفاده از تجهیزات پیشرفته مرکز نظیر سنسوری روم و اتاق شنیداری و تجربه بالای متخصصین گفتاردرمان خود به ارائه بهترین تمرینات گفتاردرمانی کودکان متناسب با مشکلات هر کودک و به صورت اختصاصی می پردازد تا بهترین نتیجه درمانی را حاصل نماید.

جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.

توجه به سبک یادگیری در تمرینات گفتار درمانی

اسمیت، سبک‌ های یادگیری را این گونه تعریف کرده است: «روش‌ های مخصوص هر فرد درباره‌ی پردازش اطلاعات، درک، و رفتار در موقعیت‌ های یادگیری». سبک یادگیری روشی است که در آن هر فرد اطلاعات جدید و چالش انگیز را دریافت، پردازش و ملکه‌ی ذهن خود می‌ سازد. نظریه‌ ای که در پشت سبک‌ های یادگیری قرار دارد این است که، افراد مختلف متناسب با ویژگی‌ های ذاتی، تربیت خانوادگی، عوامل و ضروریات محیطی، اطلاعات را به طور متفاوتی دریافت و پردازش می‌ کنند. سبک‌ های یادگیری معمولاً به چندین دیدگاه تقسیم می‌ شوند. با این همه، برای تمرینات گفتار درمانی دو دیدگاه از اهمیت ویژه ای برخوردارند: یکی سبک پردازش (فراگیر / با هم، و تحلیلى). دومی حس برتر (دیداری، شنیداری، لمسی و حس حرکت). دان  پی برد، افرادی که به عنوان یادگیرندگان فراگیر یا با هم به حساب می‌ آیند، افرادی هستند که ترجیح می‌ دهند تا با ساختار کل – جز – کل یاد بگیرند، یعنی کل واحد را می‌ بینند. در صورت لزوم آن را به اجزای کوچک‌ تری تقسیم می‌ کنند، و سپس آن را به صورت كل بازسازی می‌ نمایند. افرادی که به عنوان یادگیرندگان فراگیر یا با هم محسوب می‌ شوند، غالباً ترجیح می‌ دهند تا در محیطی کار کنند که، نور ملایمی وجود داشته باشد و شیوه‌ی نشستن آن‌ ها رسمی نباشد. یادگیرندگان فراگیر اغلب فقط می‌ خواهند بدون توجه به تمامی اجزای یک چیز، به اصطلاح «جان کلام» را بدانند. افراد دارای سبک یادگیری فراگیر، برای یادگیری بهتر به استراحت (زنگ تفریح)، غذای سبک، امکان تحرک، و منطق نیاز دارند. البته، افراد دارای سبک یادگیری فراگیر، این توانایی را دارند تا در محیط‌ هایی خلاف آنچه که در بالا گفته شده است، چیزی بیاموزند، ولی سبک پسندیده تر تا حد زیادی با نشانه های یاد شده همراه است.

یادگیرندگان تحلیلی و گفتار درمانی

دان، یادگیرندگان تحلیلی را به عنوان افرادی توصیف می‌ کند که ترجیح می‌ دهند تا به روش گام به گام و زنجیره وار یاد بگیرند. یاد گیرندگان تحلیلی غالباً ترجیح می‌ دهند تا در محیط پر نور و نشستن به صورت رسمی کار کنند. این گونه اشخاص ترجیج می‌ دهند تا در محیط آرام، بدون هرگونه عامل حواس پرت کن و خوردنی کار کنند. یادگیرندگان تحلیلی پیشرفته‌ ای خطی گام به گام را که به راحتی به واحد های نا پیوسته قابل فهرست باشند، ترجیح می‌ دهند. به عنوان مثال، یادگیرندگان تحلیلی علاقه مند به یادگیری یک رقص جدید، معمولاً از شخص هم سن و سال خود می‌ خواهند تا با نشان دادن و یا گفتن این که در رقص، اول چه کاری باید انجام شود، دوم چی، سوم چی، و…، رقص را برای او اجرا کنند و یا شرح دهند، و می‌ خواهند تا این مراحل را یکی پس از دیگری به عنوان واحد های مجزا ادراک کنند، در حالی که یادگیرندگان فراگیر معمولاً از افراد هم سن و سال خود می‌ خواهند تا مراحل رقص را از آغاز تا پایان، به صورت یک توالی حرکتی کلی برای آن‌ ها به نمایش بگذارند یا توضیح دهند. با این وصف، یادگیرندگان تحلیلی، همانند یادگیرندگان فراگیر، با همان ویژگی‌ هایی که درباره‌ی یادگیری پسندیده تر برای یادگیری تحلیلی گفته‌ ایم، توانایی یادگیری و گفتاردرمانی در سایر شرایط را دارند.

حس های برتر در ارائه تمرینات گفتار درمانی

هر یادگیرنده‌ ای اطلاعات را از طريق مسير ها يا حس‌ های مختلفی دریافت و پردازش می‌ کند. تحقیقات نشان داد که سبک‌ های یادگیری با ترکیبی از مسیر هایی که از طریق آن‌ ها هر شخص اطلاعات تازه را دریافت و پردازش می‌ کند، مشخص می‌ گردد. مسیر هایی که از طریق آن‌ ها اطلاعات می‌ توانند دریافت شوند، در درجه‌ی نخست عبارتند از: حس‌ های بینایی، شنوایی، لمسی، و حس حرکت ، اگرچه تحریک جنبه‌ی دیگری، مثل تحریک حلزون دستگاه شنوایی در ارتباط با یکپارچگی حسی و درمان بیماران نیازمند به یکپارچگی حسی نیز شرح داده شده است. کِرِشک، حس دریافت کننده ی اطلاعات (حس دریافتی) را این گونه تعریف می‌ کند: هر مسیر حسی که از طریق آن بتوان اطلاعات را دریافت نمود.

یک مثال:تجربه خانم ریچارد

خانم ریچارد، مادر جاکوب، به خاطر سیزدهمین سالگرد تولد پسرش، یک دستگاه تلویزیون و یک دستگاه ضبط ویدئویی به منزل آورد. هنگامی که او با این دستگاه‌ های جدید وارد منزل شد، بهترین دوست جاکوب به نام هارولد، در منزل او بود و با جاگرب کتاب‌ های مصوّر قدیمی را نگاه می‌ کردند. خانم ریجارد از این پسر ها خواست تا به پارکینگ بروند و هدیه تولد جاکوب را بیاورند و آن را در اتاق خواب جاکوب نصب کنند. پسر ها شاد شدند و فرصتی پیدا کردند تا کار سرگرم کننده‌ ای را با هم انجام دهند. خانم ریچارد کار های روزمره اش را شروع کرد و پسر ها را به حال خودشان گذاشت تا دستگاه ها را نصب کنند. حدود ۲۵ دقیقه‌ی بعد، خانم ریچارد شنید که هارولد به جاکوب می‌ گوید، «نه، پیش از نصب دستگاه ها باید دستور نصب را مطالعه کنیم». چند دقیقه‌ی بعد، خانم ریچارد متوجه شد که جاكوب هر چند دقیقه ای یك بار بين اتاق خواب مادرش و اتاق خواب خودش در حال رفت و آمد است. پس از ۱۰ دقیقه بعد، هارولد بدون خداحافظی از خانم ریچارد منزل او را ترک کرد. جاکوب پیش مادرش آمد و به او گفت که، متأسفانه دوستی من و هارولد به پایان رسید. مادرش پرسید که چرا فکر می‌ کنی که دوستی شما به پایان رسید؟ جاکوب موارد زیر را برای مادرش شرح داد: جاكوب و هارولد، دستگاه‌ ها را به خوبی از جعبه خارج کردند، ولی پس از این کار، درباره‌ی شیوه‌ی نصب این دستگاه‌ ها با یکدیگر اختلاف پیدا کردند. جاکوب گفت که هارولد می‌خواست پیش از نصب دستگاه‌ ها، دستور نصب TV و VCR را کلمه به کلمه بخواند، ولی جاکوب از این کار خوشش نمی‌ آمد. جاکوب به هارولد گفت که، مادرش یک دستگاه TV و VCR دارد که مشابه همین است، بنابراین به اتاق خواب مادرش می‌ رفت تا ببیند که این دستگاه‌ ها چگونه نصب شده‌ اند، و به اتاق خواب خودش برمی‌ گشت تا این دستگاه‌ ها را همانند آن‌ ها نصب کند. هارولد مشغول مطالعه‌ی گام به گام دستور دستگاه‌ ها بود، و به جاکوب اعتراض کرد که تا پایان خواندن دستور نصب دستگاه‌ ها نباید کاری انجام دهد. جاکوب حرف او را نشنیده گرفت و نصب دستگاه ها را آغاز کرد و نصب دستگاه‌ های موجود در اتاق خواب مادرش را بررسی می‌ کرد تا اطمینان حاصل نماید که کارش را به درستی انجام می‌ دهد، و پیش از این که هارولد دستور نصب دستگاه ها را به پایان برساند، دستگاه‌ ها نصب شده بودند و به درستی کار می‌ کردند. هارولد خشمگین شد و با عصبانیت از منزل خارج گردید. «جاکوب با ناراحتی و تأسف گفت: «مامان، هارولد از من عصبانی شد، و بدتر که حتی نمی‌ دانم چه چیزی او را عصبانی کرده است. واقعاً متأسفم، دوستم را از دست دادم.» خانم ریچارد یک آموزگار است. او با دلداری دادن به پسرش او را تشویق کرد تا به هارولد فرصت بدهد که آرامش خود را به دست بیاورد. خانم ریچارد گفت: «تو دوستت را از دست ندادی» چیزی که اتفاق افتاده است این است که شما دو نفر فقط درباره‌ی نصب TV و VCR با یکدیگر توافق نداشته اید، زیرا سبک یادگیری شما دو نفر با یکدیگر تفاوت دارد. هارولد یک یادگیرنده‌ی تحلیلی است برای او مهم است که هر چیزی را مطالعه کند و بر طبق نوشته پیش برود، یعنی هر بار یک گام تا آن را به پایان برساند. ولـی تـو یــک یادگیرنده‌ی فراگیر هستی تو دوست داری تا به اصطلاح به جان کلام برسی و نظرت این است که، هر چه زودتر به هدف برسی. هیچ روشی ضرورتاً بهتر از روش دیگر نیست و این روش‌ ها فقط با یکدیگر تفاوت دارند تو دوستت را از دست ندادی تو فقط پی بردی که شما دو نفر با دو روش متفاوت با چیزی برخورد کردید .همین خانم ریچارد ،گفت هارولد بر می‌ گردد. چند روز بعد، هارولد برگشت. آن‌ها اکنون ۱۵ ساله اند جاکوب و هارولد هنوز با یکدیگر دوست هستند و هنوز گه گاهی روی طرح هایی با یکدیگر کار می‌ کنند ولی هر کدام با روش خاص خودش.

سبک های یادگیری و گفتار درمانی

پژوهش در حوزه‌ی سبک‌ های یادگیری و گفتار درمانی، از دهه‌ی ۱۹۷۰ آغاز گردید. از همان آغاز کار، مربیان، گنجاندن مفاهیم مربوط به تفاوت‌ های موجود در حس‌ های دریافت کننده را که روی روش‌ های دریافت و پردازش یادگیرنده تأثیر می‌ گذارند، آغاز نمودند. در زیر، توصیف مختصری درباره‌ی نخستین حس‌ های دریافت کننده و نمونه‌ ای از ترجیح یادگیرندگان در مورد هر یک از مسیر های حسی خاص ارایه شده است:

حس شنوایی: حس شنوایی به مسیر شنوایی برای دریافت اطلاعات ارتباط دارد. یادگیرندگان از طریق شنیداری، شنیدن آموزش‌ های کلامی را ترجیح می‌ دهند، از بحث گروهی لذت می‌ برند، در کلاس درس به ندرت یادداشت بر می‌ دارند و با پس زمینه موسیقی در محیط به مطالعه می پردازند.

حس بینایی: حس بینایی به مسیر بینایی برای دریافت اطلاعات ارتباط دارد. یادگیرندگان از طریق بینایی، اطلاعات نوشته شده از قبیل دست نوشته ها، تصاویر ترسیمی (گرافیکی)، نقشه برداری ذهنی، و یا سایر تصاویر طرح مانند را ترجیح می‌ دهند و برای بررسی و مطالعه یادداشت‌ های فراوان بر می‌ دارند، و از رنگ به عنوان وسیله‌ ای برای کمک به یادگیری استفاده می‌ کنند.

سوالات متداول:

1-چه تمریناتی برای تقویت تلفظ صداهای خاص مانند /س/ و /ش/ وجود دارد؟
برای تلفظ صحیح صداهای خاص، گفتاردرمانگر تمریناتی مانند تقلید آوا، تمرین در آینه، تمرین تنفس، و تمرینات دهانی برای تقویت لب‌ها و زبان ارائه می‌دهد. تمرینات باید مستمر و با دقت انجام شوند تا تأثیرگذار باشند.

2-تمرینات گفتاردرمانی چه کمکی به کودکان دارای تأخیر زبانی می‌کند؟
این تمرینات به افزایش مهارت‌های زبانی مانند واژه‌سازی، جمله‌سازی و درک زبان کمک می‌کند و باعث می‌شود کودک سریع‌تر بتواند منظور خود را بیان کند و ارتباط مؤثرتری با محیط برقرار نماید.