تحقیقات زیادی در زمینه اوتیسم اتفاق افتاده است و راه‌های درمان اوتیسم در سالهای اخیر بسیار پیشرفت کرده اند. تکنیک های مختلف کاردرمانی اوتیسم ،گفتاردرمانی اوتیسم و رفتاردرمانی در کنار هم توانسته اند طیف وسیعی از علائم اوتیسم را درمان نمایند و در صورت تشخیص به موقع کودکان توسط دکتر اوتیسم می توان کودکان بسیاری را از طیف اختلالات اوتیسم خارج نمود و یک زندگی نرمال را به آنان هدیه داد. مرکز اوتیسم تهران دکتر صابر در حیطه درمان اختلالات اوتیسم با تجهیزات مختلفی نظیر بازی درمانی، رفتاردرمانی، سنسوری روم، ماساژ درمانی، اتاق شنیداری، اتاق تاریک بینایی و… در تهران فعالیت می نماید. متخصصین کاردرمان، گفتاردرمان و روانشناس این مرکز با تجربه بالا در حیطه اوتیسم از تکنیک های روز دنیا در بهره میگیرند.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
محققان بسیاری اهمیت آموزش در پنج حوزه مهارت پایه را در درمان کودکان اوتیسم بیان کردند:
توجه انتخابی به برخی اشیاء در محیط (برای مثال حالات صورت، اشارات)
تقلید حرکتی و گفتاری؛
زبان درکی و بیانی؛
بازی مناسب با اشياء؛
مهارت‌های اجتماعی.
تاکیدی که روی هر مهارت می‌شود طبق برنامه متغیر است، اما همه مهارت‌ها را در نظر می‌گیرد (انتخاب مهارت‌های طبق برنامه پیش می‌رود).
برنامه‌های ویژه با قابلیت پیش بینی و روتین مشخص می‌شوند. آن‌ها خیلی ساختاری هستند و شامل مجموعه‌ای از فعالیت‌های عادی بر مبنای روزانه هستند. روشهای درمان اوتیسم براساس شیوه عملکرد رفتارهای مشکل ساز هستند. آن‌ها تکنیک‌هایی مثل انتخاب و استفاده از فعالیت‌های مطلوب کودکان را بکار می‌برند. اگر تکنیک‌های بالا مؤثر نباشند، پس درمان گران یک ارزیابی عملکردی و آنالیز رفتاری را پیاده می‌کنند که روی عملکردشان یا دلایلی مثل توجه اجتماعی، دستیابی به تقویت کننده و تقویت کننده خودکار یا حسی تاکید دارد.
آن‌ها توجه زیادی به انتقال از پیش دبستانی به ابتدائی دارند و مهارت‌های لازم مثل پیروی از دستورات معلم، درخواست دستیابی به فعالیت‌های معین، کار در شرایط تقویت تاخیری و غیره را آموزش می‌دهند مشارکت خانواده در فرایند درمانی مفید است. برای مثال، والدین اغلب به عنوان همکار درمان¬گر نقش دارند و نقش مهمی در آموزش کودکانشان بازی می‌کنند. در برخی برنامه‌ها این آموزش در خانه، مدرسه یا هر دو محیط روی می‌دهد.
هر دوی شیوه‌ها که در بررسی علایم اوتیسم مؤثر به نظر می‌رسند فواید و مضراتی بعلاوه نقاط همگرا و واگرا دارند. این دلیلی است که چرا من (نویسنده) مفهوم شیوه انتخابی را پذیرفته‌ام، یعنی من نقاط قوتی از این شیوه‌ها جمع آوری کرده‌ام و نتیجه گیری کردم که اقدام درمانی مؤثر باید خصوصیات زیر را داشته باشد:
1. نه تنها روی مهارت‌های شناختی تاکید کند، بلکه همچنین روی مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی کودکان اوتیسمی هم تاکید دارد.
2. مدال‌های رفتاری قابل قبول دیگر را آموزش و ایجاد می‌کنند که کودکان اوتیسمی بتوانند دنبال کنند.
3. از کمک‌های بصری استفاده می‌کنند که به نظر موثرتر از کمک‌های کلامی در راهنمایی یا آموزش کودکان اوتیسمی به نظر می‌رسد.
4. تضمین می‌کند که فرایند آموزشی قابل پیش بینی است تا احساس امنیت و ایمنی در کودکان اوتیسمی ایجاد شود.
5. اهمیت بازی در رشد شناختی، مهارت‌های اجتماعی و احساسی کودکان اوتیسمی را تاکید و یادآوری می‌کند.
6. تضمین می‌کند مهارت‌هایی که کودکان اوتیسمی در بخش‌های مختلف رشد بدست می‌آورند می‌توانند در محیط و با افراد دیگر تعمیم داده و حفظ شوند.
7. والدین را تشویق به مشارکت در فعالیت درمان آموزشی یا درمانی علایم کودکانشان می‌کند تا نقششان را موثرتر و جامع‌تر تکمیل کنند.
8. مفهوم و کاربرد آموزش فردی و آموزش گروهی در واحدهای مدریه کودکان اوتیسمی را ارتقاء دهد.
روش های درمان اوتیسم باید چگونه باشد
در این مرحله و با تاکید بر نیاز برنامه‌های آموزشی فردی (IEPs) برای کودکان اوتیستیک، به طور خلاصه قوانین و محتوی برنامه‌های آموزشی فردی را که در محیط مدرسه اجرا می‌شود؛ ارائه می‌کنم. برنامه آموزشی فردی یک سند رسمی است که روش تحلیلی آموزش و تعلیم کودکان اتیستیک را نشان می‌دهد. همانطور که از نامش پیداست، برنامه آموزشی باید با نیازها و خصوصیات هر دانش آموز مطابقت داشته باشد تا حداکثر فایده آموزشی را ایجاد کند. کلید واژه “شخصی سازی” است. یک برنامه که با یک کودک اتیستیک کار می‌کند ممکن است برای دیگری مناسب نباشد. برنامه‌های آموزشی فردی اهداف آموزشی برای سال تحصیلی و خدماتی که کودک برای رسیدن به این اهداف و روش ارزیابی پیشرفت دانش آموز نیاز دارد را تعیین می‌کند.
این فقط یک طرح نظری نیست، بلکه مبنایی برای آموزش‌هایی است که کودک دنبال خواهد کرد. افرادی که معمولاً فراخوانده می‌شوند تا درباره برنامه آموزشی فردی تصمیم بگیرند عبارتند از: یک یا هر دوی والدین؛ مربی که به کودک آموزش داده یا خواهد داد؛ یک نماینده خدمات عمومی که مسئول ارائه، نظارت و ارزیابی خدمات ویژه‌ای است که کودک دريافت می‌کند؛ خود کودک- اگر قادر به شرکت در جلسات باشد؛ و افراد دیگر توسط والدین یا کارشناسان دعوت می‌شوند (برای، یک دکتر، یک وکیل یا عضو دیگر خانواده)
البته بهتر است، تاکید کنم که همه کشورها زیربنای مورد نیاز برای مشارکت همه این گروه‌ها در تشکیل آموزشی فردی را ندارند.