متخصص گفتاردرمانی یا آسیب شناس گفتار و زبان در زمینه تشخیص و درمان مشکلات گفتاری کودکان و بزرگسالان،همچنین در حطیه اختلالات بلع فعالیت می نماید. یک گفتاردرمان خوب و خوش اخلاق می تواند ارتباط صمیمی با مراجع برقرار کرده و پروسه درمان را برای بیمار لذتبخش نماید. مرکز گفتاردرمانی دکتر صابر با استفاده از گفتاردرمانان با تجربه و حرفه ای و تجهیزات پیشرفته و روز دنیا به درمان اختلالات زبان و گفتار کودکان می پردازد. همچنین خدمات گفتاردرمانی در منزل و کاردرمانی در منزل برای بیماران بزرگسال که توانایی مراجعه به کلینیک را ندارند ارائه می گردد.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
تاثیر اخلاق گفتاردرمان بر روند درمان
احساس صمیمیت و نزدیکی عبارت است از میزان نزدیکی بدنی بین اشخاص در ارتباط با افزایش یادگیری، این موضوع توسط پژوهشگران متعددی که به بررسی انتظارات آموزگاران و بررسی برقراری ارتباط غیر کلامی میپرداخته اند مورد مطالعه قرار گرفته است. در یک بررسی به منظور تعیین تاثیر پنج سرنخ غیر کلامی :یعنی برقراری ارتباط چشمی احساس صمیمیت و نزدیکی، وضعیت بخشیدن به بدن، لبخند، و تماس بدنی، بورگون و همکاران (۱۹۹۵) پی بردند که، هنگامی که تأثیر سر نخ ها در مقایسه با یکدیگر بررسی شدند احساس صمیمیت و نزدیکی، بیشترین اهمیت را داشتند.
در یک مطالعه که به بررسی تأثیر احساس صمیمیت و نزدیکی پرداخته شده بود میلر (۲۰۰۲) چهار نوع فاصله ی غیر رسمی را که برای آمریکایی ها تثبیت شده به حساب می آید شرح داده است. فاصله ی احساس صمیمیت عمیق (تا ۴۵ سانتی متر) این فاصله در مورد روابط نزدیک صحبت خصوصی، مراقبت و تندرستی، حفظ می شود. فاصله ی شخصی (۴۵) سانتي متر تا ۱۲۰ سانتی متر گفتگوی غیر رسمی بین دوستان فاصله ی اجتماعی (۱۲۰) سانتي متر تا ۳۶۰ سانتی متر فاصله ای است که معمولاً در تعاملات بین غریبه ها، آشنایان شغلی و آموزگاران و دانش آموزان باید حفظ شود. فاصله ی جمعی (۳۶۰ سانتی متر تا ۷/۵ متر) ، برقراری ارتباط یک سویه که سخنرانان به کار می برند. رعایت فاصله بین گفتاردرمانی و بیمار برای موفقیت درمان بسیار حائز اهمیت است، بنابراین فاصله ی توصیه شده برای گفتاردرمانی جهت تعامل با بیمار کمترین محدوده ی فاصله ی شخصی است و معمولا برای تعاملات، فاصله ی و چهره ی بیمار نباید بیش از ۳۰ سانتی متر باشد. البته مسلّم است که متناسب با هدف های درمان مواقعی پیش می آید که گفتاردرمان برای تعامل درمانی با بیمار باید بسیار به بیمار نزدیک ،شود یعنی کمتر از ۳۰ سانتی متر و مواقعی پیش میآید که فاصله ی بین چهره ی گفتاردرمان و چهره ی بیمار باید بیش از ۳۰ سانتی متر باشد.
گفتاردرمانها باید آنچه را که بیمار از نظر حفظ فاصله ی اجتماعی و آرامش ترجیح می دهد یعنی دستورات فرهنگی و شخصی بیمار را رعایت کنند و تماس درمانی غیر تهدید آمیزی داشته باشند و به منظور کمک به آموزش بالینی ،شانه ،بازو ،گردن تنه و نواحی مختلف چهره ی بیمار را لمس کنند، برای مثال گفتاردرمان می تواند درباره ی آموزش نفس کشیدن صحیح برای صحبت کردن ناحیه ی قفسه ی سینه و یا دیافراگم بیمار را لمس کند در سایر موارد گفتاردرمان می تواند در خلال آموزش، بخش هایی از سر بیمار را لمس کند تا مثلاً تأثيرات سكته ى مغزی یا زوال عقل را به او یادآوری کند. با این همه برخی از افراد جنوب شرقي آسيا ممكن است از نظر روانی احساس ناخوشایندی داشته باشند که کسی سر آن ها را لمس کند، در حالی که آمریکایی های آفریقایی تبار ممکن است لمس شدن سر را اهانت آمیز تلقی کنند و نه رفتار خوب (سادكر ، سادكر ۲۰۰۵). سادگر و سادکر پی بردند که استنباط افراد در مورد نزدیک شدن به چهره ی یک شخص آن گونه که متخصصان بالينى براى مؤثر واقع شدن درمان ممکن است انجام دهند متنوع است. زیرا این قبیل نزدیک شدن ها می توانند به عنوان رفتار تهدید آمیز و یا دوستانه تلقی شوند یکی از راه های رفع یا کاهش استنباط منفی درباره ی نزدیک شدن و تماس بدنی متخصص بالینی با بیماران در موقع درمان این است که ، فعالیت ها یا اقداماتی را که متخصص بالینی برای ارایه خدمات درمانی انجام می دهد برای بیمار شرح دهد. برای مثال به بیمار بگوید که هدف از لمس کردن چانه ی او این است که به او کمک کند چون و چرایی را که ممکن است بیمار تا وضعیت بلع صحیح در او ایجاد شود و مطرح کند کلامی یا غیر کلامی برای او شرح دهد و به او کمک کند تا هرگونه احساس بی حرمتی کاهش پیدا کند از این رو گفتاردرمان ها باید هشیار باشند که کودکان آمریکایی آسیایی تبار و بومیان آمریکا احتمالاً حتی هنگام خاتمه بخشیدن به ناراحتی ناشی از تعامل از تقاضای کمک پرهیز می کنند (سادكر و سادكر ، ۲۰۰۵) در چنین مواردی گفتاردرمان باید هم نسبت به ناراحتی بیمار در مورد تماس بدنی در موقع درمان و هم توصیف این ناراحتی حساس باشد. در آغاز گفتاردرمان ها باید با توضیح مناسب به بیمار آرامش خاطر ببخشند که او به تماس مناطق یاد شده در حین درمان نیاز دارد.
علاوه بر توجه به حفظ فاصله بین چهره ی گفتاردرمان و چهره ی بیمار در مورد تعیین فاصله ی مناسب برای درمان از گفتاردرمان ها خواسته می شود تا در مورد تعیین نزدیکی مناسب چهره برای درمان از نوعی قانون غیر رسمی استفاده کنند. این قانون که به نام قانون دست روی چانه معروف است، گستره ی احساس صمیمیت و نزدیکی با بیمار را تعیین می کند. به موجب این قانون هر وقت که درمانگر دست خود را به سمت زیر چانه ی بیمار دراز می کند به راحتی و بدون این که آرنج خود را بیش از اندازه باز کند، کف دست او به زیر چانه ی بیمار می رسد گاهی، ممکن است لازم باشد تا به منظور آموزش مهارت های ویژه این فاصله کاهش داده شود و در مواقع دیگر چند سانتیمتر بیشتر باز کردن آرنج هم می تواند این امکان را فراهم آورد که بیمار بیشتر بیاموزد.
صرف نظر از جنبه ای که برای احساس صمیمیت و نزدیک شدن مناسب با بیمار در موقع درمان باید در نظر گرفته شود فاصله ی بین چهره ی گفتاردرمان و چهره ی بیمار و یا قانون روی چانه، هنگام تعیین فاصله با بیمار ضروریت های جسمی مربوط به ناتوانی های بیماران باید مدنظر قرار گیرد. برای مثال بیمارانی که در بستر قرار دارند، بیمارانی که روی صندلی چرخ دار هستند و یا بیمارانی که اندام های آن ها گچ گرفته شده است، ممکن است در حین درمان به نزدیکی بیش از حد معمول درمانگر نیاز داشته باشند. در چنین شرایطی گفتاردرمان باید درباره ی نزدیک شدن به بیمار برای دستیابی بیمار به پیشرفت در درمان گفتار و زبان تصمیم گیری کند.
به طور خلاصه در تمام موارد مربوط به شیوه ی نشستن و نزدیک شدن به بیمار به منظور ایجاد تماس با بیمار در حین درمان و مداخله ی درمانی متخصص گفتاردرمانی باید
a) هدف های دایمی برای بیمار
b) نیازهای ناشی از تنوع فرهنگی بیمار
(cنیازهای ناشی از وجود ناتوانی در بیمار را مد نظر داشته باشد و تلاش نماید خوش اخلاق بوده و ارتباط موثری با بیمار ایجاد کند.
