ورزش در بیماران پارکینسون

پارکینسون یک بیمازی پیشرونده مخرب می باشد که دستگاه عصبی مرکز را درگیر می نماید. علائم بیماری به مرور و آرام آرام بیشتر می شود و توانایی های حرکتی و استقلال فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. متاسفانه هیچ درمان قطعی در مورد بیماری پارکینسون وجود ندارد اما شواهدی که به تازگی منتشر شده نشان می­دهد که ورزش جسمی و روانی برای افراد مبتلا به پارکینسون فوایدی دارد. مزایای مشابه نیز برای افراد مبتلا به سایر اختلالات نوروپاتولوژی مانند بیماری آلزایمر نیز وجود دارد. علاوه بر این، به نظر می­رسد که برخی از اشکال ورزش بیشتر یا کمتر موثر می­باشند. این امر توسط  دکتر پارکینسون  تعیین می گردد. مرکز کاردرمانی پارکینسون و گفتاردرمانی پارکینسون در زمینه ارائه تمرینات درمانی و ورزشی با توجه به علایم پارکینسون در بیمار به صورت تخصصی فعالیت می نماید. تمرین درمانی در کنار تقویت عضلات بیمار موجب بهبود روحیه و حفظ توانایی فرد در انجام فعالیت های روزمره به صورت مستقل می گردد.

فعالیت­ های اجتماعی، تفریحی و اوقات فراغت در پارکینسون

سلامت جسمی و روانی، هر دو از فواید تعامل اجتماعی و فعالیت بدنی به خوبی بهره­مند می­شوند. کاردرمانی برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون باید برای به تسهیل بزرگترین حس ممکن از رضایت، احساس موفقیت و لذت بردن از زندگی روزمره دست یابد، چراکه افراد مبتلا به پارکینسون می­توانند به لحاظ اجتماعی، منزوی گردند.

Stallibrass و همکاران (۲۰۰۲) فواید قابل اندازه گیری و پایدار در یک مطالعه کنترل شده تصادفی از الکساندر تکنیک را برای افراد مبتلا به پارکینسون ایدئوپاتیک، منتشر کردند.

مطالعات متعددی به ما در مورد کیفیت زندگی، افزایش اثرات محافظت نورونی ورزش و مداخلات فعالیت محور برای افراد مبتلا به پارکینسون، اطلاع می­دهد. (کریزل و نیوهاوس ۲۰۰۶، دیبل و همکاران ۲۰۰۹، فیشر و همکاران ۲۰۰۸، هاکنی و همکاران ۲۰۰۷، هاکنی و ارهارت ۲۰۰۹)

ورزش و فعالیت­ های جسمی و ذهنی به نظر می­رسد باعث افزایش جریان خون و راندن تولید فاکتورهای رشد مغزی، مانندBDNF  – یک عامل نوروتروفیک که در مکان­ های مانند هیپوکامپ یافت می­شود – می­گردد. BDNF نقش مهمی در حافظه­ ی دراز مدت، یادگیری و تفکر برتر دارد. نوروتروفین­ ها به تحریک و کنترل نورون یا ایجاد سلول­ های عصبی جدید در طول زندگی بزرگسالی، کمک می­کنند. این عوامل رشد مغزی و همچنین زوال شناختی کند همراه با سن را نشان داده ­اند.

ورزش در بیماران پارکینسون

ورزشی که به لحاظ شناختی پیچیده است ثابت کرده مفیدتر از یک جنبش معادل صرف و ماهیت تکراری و بدون چالش است. عنصر شناختی ورزش در پارکینسون به نظر می­رسد منجر به افزایش حافظه از طریق آماده کردن منظم تصمیم گیری در طول یادگیری جدید می­شود. همچنین بیان شده است که ورزش به نظر میرسد منجر به بهبود سرعت یادگیری نیز می­گردد.

هنگام در نظر گرفتن فواید محافظت نورونی و تنظیم یک سبک زندگی فعال، افراد با بیماری پارکینسون باید به انجام ورزش روزانه که از لحاظ ذهنی به جذابیت فعالیت فیزیکی است، تشویق شوند. فعالیت مانند یک پیاده روی روزانه، و یا فراهم کردن هرگونه لذت از طبیعت فیزیکی و روانی، فرصتی ضمنی برای شرایط فیزیکی، لذت، تجربه جدید و یادگیری جدید مهیا می­کند.

توسعه تغییر در شیوه زندگی شامل تفکر، برنامه ریزی و سرانجام اقدام می­شود. تشویق برای شروع، حفظ و راه اندازی مجدد فعالیت جسمی و روانی یا ورزش یک پیام ساده است، اما اهمیت آن نباید توسط کاردرمانگران نادیده گرفته شود.

این را توجه داشته باشید که یک فرد مبتلا به پارکینسون ضعیف تر است. بنابراین به نظر می­رسد که هرگز برای انجام شکل جدیدی از فعالیت لذت بخش و جذاب دیر نشده است.

پارکینسون UK (بریتانیا پارکینسون/که یک موسسه خیریه ثبت شده است) می­تواند مشاوره و اطلاعات برای ترویج مشارکت، ثبت نام، خدمات محلی، ارائه فعالیت و فرصت­های مناسب تفریح برای افراد مبتلا به و پارکینسون را ارائه دهد. بریتانیا پارکینسون همچنین می تواند پشتیبانی، آموزش و پرورش و دیگر برنامه های کمک به خود را ارائه دهد. اطلاعات در مورد بریتانیا پارکینسون باید به فرد مبتلا به پارکینسون ارائه شده و با حمایت مداوم، آنها را قادر به انتخاب در مورد استفاده از خدمات در زمان خود نماید.

ورزش بخش مهمی از زندگی سالم برای همه است. برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، ورزش چیزی فراتر از سلامتی است؛ این یک جزء حیاتی برای حفظ تعادل، تحرک و فعالیت‌ های روزمره زندگی است. تحقیقات نشان می ‌دهد که ورزش و فعالیت بدنی نه تنها می ‌تواند تحرک، انعطاف ‌پذیری و تعادل را حفظ و بهبود بخشد، بلکه علائم غیر حرکتی مانند افسردگی یا یبوست را نیز کاهش می‌ دهد. ممکن است ورزش کردن در زمانی که افراد مبتلا به پارکینسون احساس سستی می ‌کنند، غیر منطقی به نظر برسد، اما بسیاری از بیماران پارکینسون متوجه می ‌شوند که شروع روز با ورزش، مانند پیاده‌ روی سریع یا کلاس یوگا، انرژی را در طول روز افزایش می ‌دهد. و اگرچه ورزش شدید در اواخر روز – در عرض چند ساعت قبل از خواب – می ‌تواند در خواب اختلال ایجاد کند، یک تمرین سبک، مانند پیاده ‌روی یا چند حرکت کششی ساده، ممکن است به شما کمک کند آرام شوید و خواب شبانه بهتری داشته باشید. زمان‌ ها و انواع ورزش را آزمایش کنید تا بهترین نتایج را پیدا کنید. خستگی می ‌تواند با انجام بیش از حد یا تلاش برای انجام بیش از حد زیاد بدتر شود. تقسیم یا تنظیم فعالیت بدنی و ذهنی شما راه مهمی برای مدیریت این مشکل است. خستگی اغلب می‌ تواند چرخه ‌ای را آغاز کند که در آن شما کمتر و کمتر فعال می ‌شوید. این می ‌تواند زمانی اتفاق بیفتد که فعالیت‌ های روزانه شما را خسته کند. اما هر چه کمتر انجام دهید، عضلات شما ضعیف ‌تر می ‌شوند و بیشتر احساس خستگی خواهید کرد. فعالیت بدنی می ‌تواند به شما در مدیریت خستگی، تقویت روحیه و کمک به خواب خوب کمک کند. هر چه بیشتر بتوانید انجام دهید، مزایای بیشتری خواهید داشت. بنابراین چیزی را پیدا کنید که در سطح مناسب برای شما مناسب است و آن را انجام دهید. این می ‌تواند به سادگی ورزش با صندلی یا یک پیاده ‌روی سریع باشد که ضربان قلب شما را بالا می ‌برد. برای شروع، یک کاردرمان می ‌تواند فعالیت‌ های مناسب برای شما را توصیه کند. همچنین، طرح‌ های ارجاع ورزشی ممکن است در منطقه محلی شما از طریق متخصص تشخیص و درمان پارکینسون یا مرکز ورزشی شما سازماندهی شود. خستگی فقط جسمی نیست. ورزش ذهنی نیز مهم است، بنابراین سعی کنید با هر سرگرمی و علاقه ‌ای درگیر بمانید. اگر در طول روز وقت دارید، سعی کنید فعالیت ‌های متنوعی انجام دهید، زیرا بی ‌حوصلگی نیز می‌ تواند منجر به خستگی شود.

دستورالعمل ­هایی برای کاردرمانان پارکینسون

برای کاردرمانگران با هدف ارتقاء فعالیتهای اجتماعی، تفریحی و اوقات فراغت افراد مبتلا به پارکینسون، توصیه می­شود:

اولویت­های اجتماعی، تفریحی و اوقات فراغت باید به عنوان بخشی از یک بررسی جامع ارزیابی کاردرمانی انجام شود. اهداف پس از آن می­توانند از طریق استفاده از ابزار ارزیابی مراجع محور مانند COPM، تعیین شوند.

برای ترویج سلامت جسمی و روانی، یک فرد مبتلا به پارکینسون باید به استفاده ازبرخی از انرژی­های محدودشده خود برای شرکت در سرگرمی­های لذت بخش، و جنبه­های اجتماعی و تفریحی زندگی روزمره تشویق شود. برای ممکن کردن این مسئله، ممکن است نیاز به شروع یک ارزیابی جامع از نیاز برای کمک به روتین مراقبت­های شخصی و یا انجام وظایف خانگی باشد.

رویکرد «تک وظیفه (وظیفه­ی منفرد)» موثر می­باشد، که ممکن است منجر به کسب موفقیت بیشتر در وظایف و در نهایت رضایت در دستاوردها گردد. برای مثال، نشستن بر روی یک نیمکت درهنگام باغبانی کردن را به جای خم شدن و رساندن خود از وضعیت ایستاده، در نظر بگیرید.

تکنیک­های اشارات فردی و مدیریت خستگی باید در اوقات فراغت انتخابی با تمرین حمایت شده در محیطی که در آن وظیفه انجام خواهد شد، گنجانده شود. به عنوان مثال، تمرین بالا رفتن از پله­های تئاتر؛ تمرین داخل و خارج شدن از نیمکت کلیسا یا صندلی سینما؛ یا تمرین استراحت فعال در طول خریدکردن، و غیره.

باید به استفاده از کامپیوتر و تکنولوژی­های کمکی دیگر به عنوان یک فرم جایگزین یا مکمل تفریح، اوقات فراغت و تعامل و ارتباطات، توجه کرد.

دسترسی به تسهیلات یا امکانات محلی برای افراد مبتلا به پارکینسون باید همراه با حضور در گروه­های محلی پارکینسون بریتانیا و یا فعالیت­های ارتقاء یافته اعلان شود.

منابع:

parkinson.org

parkinsons.org.uk

سوالات متداول:

1.ورزش در بیماران پارکینسون چه تاثیری دارد؟

ورزش جسمی و روانی برای افراد مبتلا به پارکینسون فوایدی دارد. مزایای مشابه نیز برای افراد مبتلا به سایر اختلالات نوروپاتولوژی مانند بیماری آلزایمر نیز وجود دارد.تمرین درمانی در کنار تقویت عضلات بیمار موجب بهبود روحیه و حفظ توانایی فرد در انجام فعالیت های روزمره به صورت مستقل می گردد.

2.آیا ورزش بر روی مهارت های ذهنی بیماران پارکینسون نیز تاثیر می گذارد؟

ورزش و فعالیت­ های جسمی و ذهنی به نظر می­رسد باعث افزایش جریان خون و راندن تولید فاکتورهای رشد مغزی، مانندBDNF  – یک عامل نوروتروفیک که در مکان­ های مانند هیپوکامپ یافت می­شود – می­گردد. BDNF نقش مهمی در حافظه­ ی دراز مدت، یادگیری و تفکر برتر دارد.