برای توضیح این نکته که گفتاردرمانی چیست؟ باید توضیح داد که گفتاردرمانی اساساً درمان گفتار و زبان را مشابه اجرای برنامه هنری تلقی نمی کنند. درمان گفتار و زبان یک کار نظری یا بالینی و مبتنی بر پژوهش علمی است که کاربرد عملی گسترده‌ای برای بیماران دارد. اجرای برنامه هنری به عنوان نوعی کار هنرمندانه به حساب می‌آید، و اجرای نمایش به این منظور صورت می‌گیرد که، تا اندازه‌ای، به طور مثبت روی شنونده ها تأثیر بگذارد. هنگامی که ویژگی‌های گفتاردرمانی با اجرای برنامه هنری مقایسه می‌شود، تفاوت بین این دو علم بی درنگ مشخص می گردد. با این همه، بررسی دقیق تر، میتوان پرسید که «این دو علم واقعاً چه تفاوت هایی با یکدیگر دارند؟» مخاطبان مورد نظرشان با یکدیگر تفاوت دارند و اصولاً هدف‌های این دو علم با یکدیگر تفاوت دارند، ولی آیا واقعا تمام تفاوتهای این دو علم در تجزیه و تحلیل نهایی است، یعنی هنگامی که هم گفتار درمانی و هم اجرای برنامه هنری روی نیازهای بیماران یا مخاطبان متمرکز می‌شوند؟تا پایان این بحث،به این پرسش،پاسخ داده می شود. مرکز گفتاردرمانی دکتر صابر با در اختیار داشتن متخصصین گفتاردرمانی کودکان و بزرگسالان در حیطه اختلالات گفتار و زبان فعالیت می نماید. خدمات گفتادرمانی در منزل نیز از دیگر خدمات گفتاردرمانی می باشد.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
گفتاردرمانی کودکان و بزرگسالان
گذشته از توصیف های مربوط به حرفه ی گفتاردرمانی، گفتاردرمانگر، نقش های بسیار متفاوت دیگری هم دارند، مثلاً دانشجو هستند، همسر هستند، والدین هستند، فرزندان (دختر و پسر) کسانی هستند، مربی فوتبال هستند، عضو انجمن خانه و مدرسه هستند و نظایر این ها. با این همه،کار کردن به عنوان گفتار درمان را با اجرای فعالیت‌های هنری هنرمندان مقایسه میکنیم: یعنی، گفتاردرمانگر به نحوی که به طور مثبت روی بیمارانشان تاثیر می‌گذارند تا مهارت های برقراری ارتباط آنان اصلاح شود. البته گفتاردرمان ها از اطلاعات مبتنی بر پژوهش هم در این حرفه استفاده می کنند و ما به عنوان متخصصان گفتاردرمانی، در اجرای وظایف روزانه خود، از بهترین تمرین ها استفاده میکنیم. بنابراین، محل پیوند پژوهش و کاربرد عملی اصول اساسی این حرفه ،مفهوم « هنر درمان گفتار و زبان» می باشد.
گفتاردرمانی چیست؟
کمتر دیده شده است که گفتاردرمانی، هنر درمان گفتار و زبان را به بحث گذاشته باشند. در این حرفه، معمولاً مردم روی اطلاعات، مهارتها، شگردها، توانایی‌ها، الگوها، نظریه ها متمرکز می‌شویم. تلاش میکنیم تا اطمینان حاصل نماییم که، کار حرفه ای ما قویا بر پژوهش های پذیرفته شده مبتنی است. پژوهش لازم است تا مطمئن شویم که، گفتاردرمان، ساختارهای آناتومیکی، فیزیولوژیکی، نورولوژیکی و عملکرد اندام هایی را که برای تغییر مثبت در بیماران مورد استفاده قرار می‌گیرند، به اندازه کافی و درست درک کرده اند. ولی هنگامی که با اندام ها و عملکرد آنها آشنا شدند، در حیطه تخصص آنها است که با استفاده از نظریه های یادگیری، علوم پزشکی، رفتاری و اجتماعی، به بهترین شکل ممکن آنها را با یکدیگر ادغام نمایند تا منجر به تغییر مناسبی در مهارت‌های بیمار گردد. پژوهش به ما می‌گوید که درمان گفتار و زبان یعنی چه: چه اندام هایی در گفتار و زبان دخالت دارند، عملکرد این اندام‌ها چیست؟و هدف هایی را که در زمان گفتار و زبان در نظر می‌گیریم کدامند؟ بنابراین با کار عملی با شیوه انجام کار در این حرفه ای آشنا می شویم: متناسب با نیازهای بیمار، چگونه میتوانیم شگردهای درمانی مناسبی را در مورد بیمار اجرا نماییم و چگونه می توانیم بهترین نتیجه ها را از بیماران به دست آوریم. در واقع در حرفه ما، ادغام کردن چه و چگونه به هیچ وجه کمتر از هنر نیست. این هنر یا کیفیت هنری،یا اثرگذاری ماهرانه (برگرفته از فرهنگ لغت) است.
به دلیل نیاز ما به این شالوده، گفتاردرمان شاغل را تشویق و ترغیب می کنیم تا در این حرفه روی اطلاعات مبتنی بر پژوهش متمرکز شوند. با وجود این، برای پیشرفت در درمان، نیاز گفتاردرمانی به تمرکز روی شیوه ها و روش های کاربردی مناسب نیز از اهمیت برخوردار است. برای اینکه گفتار درمان به سطوح پیشرفته در درمان دست یابند، باید راههای پیدا کنیم تا از طریق یک میانجی، پژوهش را با کاربرد بالینی متصل نماییم و این میانجی همان هنر درمان گفتاردرمانی است. ایجاد و اجرای هنر در درمان، همان چیزی است که ما از آن به عنوان تفاوت بین متخصص گفتاردرمان که در درمان «کارش خوب» و یا در درمان «کارش بسیار عالی است» یاد میکنیم. هنر در درمان پلی است بین اطلاعات مبتنی بر پژوهش و کاربرد بالینی در درمان گفتار و زبان.
گفتار درمانی در عمل
همانگونه که یک هنرپیشه می‌آموزد که مهارت شگفت‌انگیز ویژه‌ای را به صورت ماهرانه و ارادی اجرا کند، گفتاردرمانگر هم می‌آموزد که مهارت های درمانی ویژه را به صورت ارادی اجرا کند. اجرای این قبیل مهارت های درمانی به صورت ارادی و یا طبق دستور، اغلب به نام«زمان اجرا» نامیده می‌شود و این همان مفهومی است که به گفتاردرمانی کمک می کند تا به این اندیشه پی ببرد که، درمان گفتار و زبان شغل مهم و ارزشمندی است و این که صرف نظر از نیازهایی که گفتاردرمانگر دارند، این شغل، یعنی این« هنر» ارائه یا اجرای مهارت های یاد گرفته شده برای درمان موثر،همواره از ارزش بالایی برخوردار است.
اجرا واقعاً به چه معنی است؟ اجرای یک مفهوم راهنمایی کننده زیربنایی است که بر اساس آن، متخصصان بالینی ارزش و اهمیت درمانی را که برای بیماران تدارک می بینند می دانند. در دنیای تئاتر، اغلب می‌شنویم که «نمایش باید ادامه پیدا کند: اگر چه کار گفتاردرمانی،همانند نمایش سنتی در بزرگراه،به منظور سرگرم کردن دیگران طراحی نشده است،برای گفتاردرمان مهم است بداند که،ما برای بیمارانی که توانایی برقراری ارتباط آنها با مهارت‌های تخصصی ما وابسته است،خدمات ارزشمندی را ارائه می‌دهیم.
مرکز گفتاردرمانی در تهران
ما مسئولیت بزرگ ارائه خدمات درمانی برای بیماران را به عهده داریم. و همواره باید از توانایی های حرفه ای مان به بهترین نحو در جهت کمک به آنها استفاده نماییم. البته احتمالاً موقعیت هایی پیش می آید که در آن موقعیت ها گفتاردرمان احساس میکند که آمادگی ارائه درمان برای گفتار و زبان را ندارد: ما بیمار می شویم و این بیماری ما باید مورد توجه باشد، ما مشکلات و مسائل شخصی داریم و این موارد باید مورد توجه قرار گیرد. با وجود این، اساس کار ما باید این باشد که بیماران همیشه بهترین درمان ممکن را دریافت کنند. مسئولیت گفتاردرمان در ارائه بهترین درمان ممکن، با تجدید قوا کردن هنرمند برابری میکند که بدون وقفه، با فریاد «اجرا کنید» گروه اجرا کننده را با یکدیگر متحد می کند. به همین ترتیب، هنگامی که زمان ارائه درمان گفتار و زبان فرا می رسد از گفتاردرمان انتظار می رود تا به دقت و به نحو احسن، خدمات درمانی را برای بیماران «اجرا» کند. ما به طور خستگی‌ناپذیر آموزش می بینیم تا مهارت های خدمت به بیماران را کسب نماییم. ما گفتاردرمانان بیماران را از نزدیک مشاهده می کنیم، در مورد آنها مطلب می‌خوانیم درباره آنها به پژوهش می پردازیم و درباره آنها مطلب می نویسیم. ما بیماران را ارزیابی میکنیم و داده‌های به دست آمده از آنها را تجزیه و تحلیل و تفسیر میکنیم. با در نظر گرفتن انواع و میزان سرمایه گذاری هایی که گفتاردرمان ها در درک رفتار و نیازهای بیماران به عمل می آورند، چگونه میتوان از ما انتظار داشت که برای درمان بیماران مان کمتر از آنچه که توانایی داریم کاری برای آنها انجام دهیم؟ پاسخ این است که «باید منتهای تلاش خود را برای درمان بیماران به کار ببندیم».