اوتیسم با مشکلات ارتباطی مشخص شده است که مبادله پیام بین افراد، اظهار نیازها، اشتراک گذاری ایده‌ها، افکار و احساسات را دربرمی‌گیرد. معمولاً ارتباطات از طریق زبان نوشتاری یا گفتاری ابراز می‌شوند. افراد ارتباطات را در زمینه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند و لذت از گفتگوی دو طرفه ناشی می‌شود، کودکان اتیسمی در کشف قدرت و لذت ارتباطات اجتماعی مشکلاتی دارند، در حالی که آن‌ها تمایل به یادگیری از طریق ابزارهای بصری دارند که به آن‌ها در درک و استفاده از فرایند ارتباطات کمک می‌کند. مرکز کاردرمانی ، گفتار درمانی کودکان اوتیسم در حیطه تشخیص و درمان اوتیسم فعالیت می نماید. مرکز توانبخشی اوتیسم دکتر صابر به بهبود مهارت های ارتباطی کودکان اوتیسم و پیشرفت روند یادگیری کودکان کمک می کنند.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
تمپل گرندین توضیح می‌دهد که فرد اتیستیک از طریق تصاویر فکر می‌کند و لغات از نظر او یک زبان خارجی به نظر می‌رسند افرادی که بصری فکر می‌کنند با حمایت بصری کمک می‌شوند و TEACCH تشویق به استفاده از ساختار بصری برای کاهش استرس و پیشرفت یادگیری تعبیر محیط قابل درک‌تر برای افراد اتیسمی می‌کند، محرک‌های بصری می‌تواند به افراد اوتیسمی در درک دنیا و افراد دیگر به علاوه برخی ابعاد فرایند ارتباطی کمک کند.
ابزارهای بصری می‌توانند برای همراهی یا تسهیل گفتار استفاده شوند و به کودک اوتیسمی در درک اطلاعات کلامی کمک می‌کنند. همچنین آن‌ها می‌توانند به کودک بی‌کلام کمک کنند تا یاد بگیرد چگونه نیازهایش را با خواستن چیزی که می‌خواهد اظهار کند. ابزارهای بصری انتخاب شده، با نیازهای هر فرد تعیین می‌شود، اشیا، تصاویر، سمبل‌های بصری و لغات نوشتاری هستند. ساده‌ترین ابزار بصری رشد، خود اشیا هستند که سه بعدی می‌باشند؛ اما چون گاهی برای کودک غیرممکن است تا همه اشیایی را که می‌خواهد یا نیاز دارد، با خود حمل کند، بعضی وقت‌ها ممکن است او تصاویر، سمبل‌ها و لغات را به کار ببرد. چون افراد اوتیسمی توجه بیشتری به جزئیات به نسبت کل می‌کنند با تعمیم پذیری مشکل دارند، آن‌ها اگر تصویری که به کار می‌برند به وضوح شی واقعی را به تصویر نکشد ممکن است گیج شوند. بنابراین بهتر خواهد بود تا تصاویری استفاده شود که اشیا واقعی را که در محیط کودک پیدا می‌شود ترسیم کنند (برای مثال ماشین خانواده نه تصویر هر ماشینی). علاوه بر این شما می‌توانید برچسب‌ها یا بسته‌هایی از اشیا را به جای استفاده از تصاویر به کار ببرید که کودک دوست دارد (برای مثال بسته‌بندی بیسکویت یا شکلات).
استفاده از تصاویر در آموزش اوتیسم در کودکان
باید بیان کنم زمانی که برخی کودکان اوتیسمی می‌توانند کلمات نوشتاری را ساده‌تر از لغات گفتاری تشخیص دهند، استفاده از سمبل‌های بصری با همراهی لغات نوشتاری چاپ شده با حروف کوچک توصیه می شود. این کار می‌تواند هم به کودک اوتیسمی و هم به بقیه افراد کمک کند تا سمبل را درک کنند. ضروری است که همه شما از لغت یکسان وقتی به یک شی اشاره می‌کنید استفاده کنید تا کودکی که هنوز تعمیم پذیری دانش‌اش را یاد نگرفته گیج نشود (برای مثال، «گربه» نباید «بچه گربه» نامیده شود). بیشتر افراد می‌توانند به آسانی سمبل‌های بصری را در مقابل علایم مشاهده و درک کنند (مخصوصاً اگر آن‌ها با توضیحات نوشتاری همراه باشند) که به طور مؤثری فقط توسط آن‌هایی که زبان اشاره را آموزش دیده‌اند استفاده می‌شود.
در ابتدا، باید کودک اوتیسمی سمبل بصری را به شی نشان داده شده از طریق فرایند نام گذاری مرتبط کند: ارتباط سمبل به یک شی یا مکان که نشان داده شده است (مثلاً شکلات یا توالت). به محضی که کودک توانست سمبل را به شی واقعی (یا مکان) ربط دهد، شی مشابهی می‌تواند در یک فاصله کوتاه از شی واقعی نشان داده شود، طوری که والد یا مراقب می‌تواند سمبل را نشان دهد و در همان زمان به او بگوید برو و بیاور یا کجا می‌روی. بنابراین، این سمبل می‌تواند جدایی از شی واقعی که نشان داده شده به کار رود. سرعتی که سمبل‌های جدید معرفی می‌شوند از فردی به فرد دیگر متغیر است، اما مهم است که ابتدا اشیایی را به کار ببرید که دارای انگیزه برای کودک اوتیسمی باشد و برای درک علایم معین قبل از این که شما سمبل جدید را ارائه کنید منتظر بمانید. اگر شما سمبل‌های زیادی هم‌زمان معرفی کنید، ممکن است باعث افزایش حجم شده و کودک ممکن است گیج شود و قادر نباشد به درستی از آن‌ها استفاده کند.
شارلوپ – کریستی و همکاران (2002) تأثیر روش های رفتاردرمانی را روی سه پسر اوتیسمی بین سن 3 – 12 سال مطالعه کردند و کارایی‌اش در رشد کلامی در مدت بازی و در زمینه‌های تحصیلی را آزمایش کردند. هر سه پسر توانایی‌شان برای صحبت بهبود یافت، در حالی که رفتارهای ارتباطی‌شان افزایش و رفتارهای مشکل‌سازشان کاهش پیدا کرد. کراویتز و همکاران (2002) نقش این روش را در افزایش مهارت‌های ارتباطی خود به خود یک دختر 6 ساله اوتیسمی در خانه و مدرسه مطالعه کردند. او وقتی روش های رفتاردرمانی را به کار برد شروع به رشد گفتار خودانگیخته کرد و تلاش‌هایش برای تعامل اجتماعی افزایش پیدا کرد. لیدل عنوان کرد که با 21 کودک اوتیسمی آزمایش شده است که پیشرفت‌هایی در توانایی ارتباطی‌شان نشان داده شده است. مطالعات اخیر دیگر گزارش کردند که کودکان اوتیسمی که با استفاده از رفتاردرمانی آموزش دیدند بهبود را نه تنها در زبان بلکه در بازی و در شروع ارتباطات و تعاملات دوتایی بین دانش آموزان و کارکنان آموزشی نشان دادند. یوکویاما و همکاران استدلال کردند که با آموزش رفتاردرمانی کودکان بی‌کلام اتیستیک شیوه ارتباطی قبلی خود شامل قاپیدن، گریه کردن و رسیدن را با رفتار مناسب مبادله عکس، جایگزین کردند.