معمولاً کاردرمانگر با افراد دارای مشکلات رشدی، ذهنی و یا جسمی کار می کند که بر تواناییهایشان در انجام مهارت ها و کسب استقلال تأثیر می گذارد. مداخلات کاردرمانی متمرکز بر افراد و انجام فعالیت های آن ها در زندگی روزانه است. کاردرمانگرها با افراد دارای اختلالات طیف اوتیسم در تمام مراحل زندگی کار می کنند و از تکنولوژی به عنوان وسیله ای برای رسیدن به انواع فعالیت های کاربردی و معنادار استفاده می کنند؛ که شامل استفاده از تکنولوژی به عنوان یک وسیله ارتباطی، یک دستگاه کمکی، یک سازگار کننده و اصلاح کننده مشکلات مهارت های حرکتی، جهت آموزش مهارت های شغلی و آکادمیک، همچنین آموزش و کمک به مهارت های سازمانی، و پیگیری فعالیت های اوقات فراغت در درمان کودکان اوتیسم در خانه می باشد. علاوه بر این،کاردرمانی در منزل اوتیسم در زمینه مداخله رفتاری، به عنوان یک فعالیت تقویتی، یک مدل بینایی، یک تسریع کننده و ابزاری برای ارتقاء رفتارهای مطلوب استفاده می شود. مرکز توانبخشی اوتیسم در حیطه گفتاردرمانی اوتیسم و کاردرمانی اوتیسم در تهران فعالیت می نماید.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتار درمانی در اوتیسم جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
کاردرمانی در منزل برای کودکان اوتیسم
کاردرمانگر تکالیف و نیازهای تکلیف را تجزیه و تحلیل می کند و سپس تکلیف، ابزار یا محیط را سازگار می کند به طوریکه کودک اوتیسم بتواند مشارکت موفقیت آمیزی در انجام تکالیف داشته باشد، این تکالیف معنادار برای فرد به عنوان شغل روزانه شان در نظر گرفته میشود.
تکنولوژی توانایی استفاده از ترکیبی از ابزارهای متمرکز بر استقلال و جهان شمول را برای حذف موانع استقلال و بهبود شرکت در فعالیت های مربوط به حوزه زندگی روزمره پیشنهاد می دهد. کاردرمانی اوتیسم احتمالاً به این دلیل یک حرفه ی متنوع است که از لحاظ تاریخی بوسیله گروهی پایه گذاری شد که در زمینه های مختلف شغلی فعالیت می کردند. کاردرمانی در منزل برای اوتیسم شیوه ای است که بر توانایی کودک اوتیسم بر مشارکت یا اجرای مهارت ها یا وظایف مربوط به زندگی روزمره، کار، تفریح و بازی تمرکز می کند.
هنگام کار با افرادی دارای اختلال طیف اوتیسم در سرتاسر زندگیشان، کاردرمانگر تفاوت و نواقص اصلی را نشانه می روند. با استفاده از رویکردهای تئوریک جسمی و روانی- اجتماعی، کاردرمانگرها درگیر تجزیه و تحلیل فعالیتهایی هستند که مستلزم یکپارچه سازی یا استفاده از مهارت های حرکتی، مهارت های حسی- حرکتی، شناخت، ارتباط، مهارت های اجتماعی، رفتار و زندگی روزانه یا مهارتهای عملکردی توسط فرد است. چیزی که برای یک کودک اوتیسم معنادار و کاربردی است ممکن است برای دیگری اینگونه نباشد. معنا و عملکرد به دلیل شرایط و تفاوتهای فرهنگی و اجتماعی، تفاوت های جنسیتی و سایر فاکتورها می باشد.
تعیین اینکه یک فعالیت معنادار است و برای کودک اوتیسم کاربردی است طی رویکرد درمانی کاردرمانی در منزل است. مدلهای درمانی و آموزشی امروزه در کاردرمانی در منزل اوتیسم تنوع زیادی دارد اشخاص؛ نیازهای فیزیکی، شخصیتهای گذشته، فرهنگ، ویژگی نیازهای عاطفی، تواناییهای شناختی، تجارب، سبکهای یادگیری، علائق، مهارت های اجتماعی، تواناییهای فیزیکی، حمایتهای اجتماع و خانوادگی و تاریخچه پزشکی متفاوتی دارند. بنابراین رویکرد یکسان مناسب همه از جمله افراد طیف اوتیسم نیست .
این مدل در آموزش به عنوان دستورالعمل متمایز شناخته می شود. دستورالعمل متمایز تئوری آموزشی مبتنی بر این ایده است که آموزش باید متفاوت و سازگار با یادگیرندگان مختلف باشد، که این کار نیازمند انعطاف در آموزش است و آموزش دهندگان را تشویق می کند تا برنامه ها با نحوه آموزش را اصلاح کنند. هدف از این رویکرد افزایش موفقیت کودک اوتیسم است. عناصر سه گانه دستورالعمل متمایز نه تنها در محیط آموزشی بلکه در محیطهای درمانی و خانه هنگام اجرای آن ها در فعالیت های روزانه زندگی نیز قابل اجرا هستند. اطلاعات و موارد ارائه شده به فرد باید قابل دسترس و با اهداف درمانی، آموزشی، و زندگی آن ها هماهنگ باشد. فرایند اجرای هرگونه یادگیری جدید باید به خوبی توسط درمانگر یا دستیار آموزشی مدیریت شود و قابل انعطاف باشد. چالش هر آنچه که آموخته می شود باید در سطح درستی به منظور ارتقاء یادگیری تعیین شود. چنانچه فرد بر تکلیف یا اطلاعات در حال حاضر مسلط است یا اینکه برایش بسیار دشوار باشد، یعنی چالش دقیقا با آن سازگار نشده است. ارزیابی مجدد و مداوم هر آنچه فرد یادگرفته بسیار مهم است زیرا این کار فرایند و رشد اتفاق افتاده را هدایت می کند. هنگام تعیین اینکه مداخله موفق چیست، مهم است که کاردرمانگر افراد را مشارکت دهد، تشویق کند و درگیر انتخاب کند.
کاردرمانی در کودکان اوتیسم
اهمیت دستریس برای همه در زمینه کاردرمانی در اوتیسم به یک اندازه مهم است. طراحی محیط و اجزای درون آن، قابلیت دسترسی، علیرغم موانع شناختی، عاطفی و فیزیکی به افراد این اجازه را می دهد تا به مشکلات غلبه کنند و در فعالیتهای روزمره موفق شوند. طرح جهانی برای یادگیری از قانون آمریکایی با نام/کم توانی ها (ADA) الهام گرفته شده است. این مسأله را در ایجاد همسطح سازی پیاده روها بهتر می توان دید، این طرح به همه افراد در جومع اجازه می دهد بطور مساوی به پیاده رو و محدوده های شهری دسترسی داشته باشند. هم سطح سازی پیاده روها نه تنها قابلیت دسترسی را برای صندلی های چرخ دار را فراهم می-کرد، بلکه برای دسترسی همهگانی نیز بهینه شد. طراحی جهانی از اصول ارائه متدهای چندگانه و انعطاف پذیر در ارائه روش های یادگیری حمایت می کند، متدهای چندگانه و قابل انعطافی از ابراز و تمرین در یادگیری ارائه می دهد، و گزینه های چندگانه و منعطفی برای مشارکت در یادگیری فراهم می کند. تهیه گزینه های تکنولوژی به کاردرمانگرها اجازه می دهد تا در فرایند یادگیری درمانی تمایز قائل شوند و سازگاریهای اشخاص را به طور جهانی طراحی کنند.
کاردرمانگر از تکنولوژی استفاده می کند تا گزینه ها را راحت تر در بافت درمان ارائه دهد و درمان را به راحتی بر اساس اولویتها و پیشرفت تطیق دهد. تکنولوژی چنانچه متفکرانه طراحی و برنامه ریزی شود قابلیت دسترسی را افزایش می دهد.
هنگام استفاده از طرح جهانی در انتخاب سازگاری، مهم است کاردرمانگر به ورودی استراتژیهای و مواد استفاده شده؛ خروجی یا راههای نشان دادن مهارت و دانش؛ طول زمان مطلوب نمایش یا اجرا؛ سختی اجرای مهارتها؛ انتظارات؛ و میزان حمایتی که برای موفقیت لازم است توجه کند.
هنگام انتخاب انواع سازگاریها یا تکنولوژی ضروری است سبک یادگیری کودک اوتیسم را تعیین کنیم. کاردرمانگر می تواند پروفایل یادگیری را بر اساس ارزیابی های مبتنی بر فرصت ، غیررسمی و رسمی تهیه کند. مرور ثبتها و تاریخچه به درمانگر اجازه می دهد تا اطلاعاتی از زندگی فرد شامل خدمات از پیش فراهم شده بدست آورد. کودک اوتیسم ممکن است انواعی از سبکهای یادگیری حسی مثل شنوایی، بینایی، لمسی، عمقی یا تلفیقی از اینها داشته باشند. آن ها ممکن است انواع مختلفی از هوش یا مهارت را نشان دهند که به آن ها در استفاده موفق از دستگاههای با تکنولوژی بالا یا پایین و سازگاری کمک میکند. افراد طیف اوتیسم اغلب یادگیرندگان بینایی هستند و در نتیجه از فرصتهای یادگیری لمسی، بینایی و عمقی بهره می گیرند. ارائه اطلاعات بصورت بینایی به روش ثابت و قابل پیش بینی به فرد اجازه می دهد تا اطلاعات را بطور خاص پردازش کند و روزمرگیها را هم برای یادگیری و هم پاسخ توسعه دهند.