برای توضیح این موضوع باید بگوییم، رفتار حرفه‌ای، به معنای نوعی سبک ویژه، عمل و یا عادت برای ارایه، یا بازنمایی رفتار شخصی و حرفه‌ای، و رفتار کلی است. گفتاردرمانی حرفه‌ای، نوعی ویژگی یاد گرفته شده است، و اگر شخصیت فرد با مقتضیات رفتار حرفه‌ای سازگاری داشته باشد، غالباً راحت‌تر می تواند گفتار درمانی حرفه‌ای و ویژگی‌ها یا خصوصیات نظام اخلاقی حرفه‌ای را فرا گیرد. مرکز گفتاردرمانی تهران دکتر صابر با استفاده از گفتاردرمانان حرفه ای و مجرب و بهره گیری از تکنولوژی های روز دنیا مانند اتاق شنیداری، سنسنوری روم و…. در زمینه گفتاردرمانی کودکان و بزرگسالان به صورت تخصصی فعالیت می نماید. همچنین خدمات گفتاردرمانی در منزل توسط گفتاردرمانی حرفه ای در تهران را برای بیماران در سراسر شهر ارائه می دهند.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
خصوصیات گفتاردرمانی حرفه ای
کارشناسان رفتار حرفه‌ای را به عنوان منزلت حرفه ای، مهارت ، ویژگی‌ها، و یا نظام اخلاقی تعریف کرده است. ویژگی های یک متخصص گفتاردرمانی حرفه ای عبارتست از:
ظاهر حرفه‌ای
ظاهر حرفه‌ای، با نوع لباس، نوع آرایش مو (مُدل مو)، و تعلیم و تربیت شخص بستگی دارد. هر یک از این جنبه‌های فردی، روی کارآیی کلی آسیب‌شناس گفتار و زبان تأثیر می‌گذارد و ارزش بحث دارد.
لباس
امروزه بیش از دهه‌ی گذشته، لباس تغییر پیدا کرده و انتخاب آن راحت‌تر صورت می‌گیرد. اگرچه ظاهر امر گویای این است که، استانداردهای لازم برای لباس متخصص گفتاردرمانی تا اندازه‌ای راحت‌تر از گذشته است، ولی ما به عنوان افراد متخصص، باید پیوسته لباس مورد علاقه‌ی خود را با لباس مخصوص گفتاردرمانی حرفه ای هماهنگ نماییم. گاهی وقت‌ها این هماهنگی آسان نیست، به ویژه در میان متخصصان جوان، که بی‌درنگ نشان می‌دهند، برای تهیه‌ی لباس مخصوص افراد متخصص، پول ندارند. اگرچه این لباس‌ها غالباً گران قیمت هستند، باید به خاطر داشت که، معمولاً نخریدن لباس به علت محدودیت مالی دانشجو نیست، بلکه ترجیح می‌دهند که این کار را انجام ندهند. به عنوان مثال، به جای خرید یک شلوار جین، یک جفت کفش کتانی، و یک عدد تیشرت، دانشجو به راحتی می‌تواند یک پیراهن ارزان قیمت، یک کُت ساده، یک بلوز، و یا یک پیراهن مهمانی و کراوات بخرد. غالباً یک لباس حرفه‌ای(یا «یک لباس یونیفورم» آن گونه که برخی از دانشجویان بر خلاف میل باطنی‌شان به عنوان لباس حرفه‌ای می‌پوشند)، برای مراحل اولیه‌ی کار حرفه‌ای کافی است. اگرچه هر برنامه‌ی آموزشی، کارفرما، یا گفتار درمانگر حرفه‌ای، اساساً تعبیرهایی از استانداردها در مورد لباس حرفه‌ای دارد، تک تک آسیب‌شناسان گفتار و زبان را ترغیب می‌کنیم تا گزارش زیر را بخوانند:
گزارش موردی از گفتار درمانی حرفه ای
ژولی و ژانت هر دو گفتاردرمان مورد تأیید و پروانه‌دار بودند که یک کلینیک خصوصی مشترک و موفق در پایتخت داشتند. آنها افرادی کاملاً آموزش دیده و پر معلومات درباره‌ی آخرین اطلاعات در حرفه‌ی خود بودند. مهارت‌های بالینی آنها در چارچوب قابل پذیرش در حرفه‌ی آنها بود. بیماران آنها از پایتخت، یعنی همان جایی که کلینیک خصوصی آنها قرار داشت می‌آمدند، و شامل ۶۰٪ افراد بزرگسال و ٪۴۰ کودک یا نوجوانی بودند که هزینه‌ی درمان خصوصی را شخصاً پرداخت می‌کردند، و یا از طرف بیمه پرداخت می‌شد. این دفتر کار در جای مناسبی از شهر قرار داشت و به خوبی اداره می‌شد. کار و کاسبی ژولی و ژانت پر رونق بود، ولی پس از ۲ سال، کار و کاسبی‌شان به مدت ۲۷ ماه تعطیل شد.
تقریباً از همان موقعی که ژولی و ژانت کارشان را آغاز کرده بودند، مگان و مولی نیز کار مشترک گفتار درمانی پررونقی را در پایتخت آغاز نمودند. در حقیقت، موقعیت مگان و مولی تقریباً شبیه به موقفعیت ژولی و ژانت بود. با وجود این ، یک تفاوت قابل توجه وجود داشت: ژولی و ژانت در حالی که لباس غیررسمی و راحتی به تن داشتند، بیماران‌شان را پذيرش و درمان می‌کردند. در واقع، لباسشان با لباسی که دانشجویان دانشگاه می‌پوشند شباهتی نداشت، در حالی که مگان و مولی همیشه لباسی همانند لباس افراد متخصص می‌پوشیدند. یعنی کت و شلوار یا دامن و يا يونيفورم‌های تجارتی موجود (که گاهی به نام «لباس ترو تمیز» معروفند) می‌پوشیدند. آنها با همین لباس‌ها بیماران خود را پذيرش و درمان می‌کردند، و حتی وقتی هم که با کودکان کم سن و سال روی کف اتاق کار می‌کردند، همین لباس‌ها تنشان بود. البته ، هیچ چیز قطعی وجود ندارد که بگوییم، لباس روی نگرش مردم نسبت به حرفه تأثیر می‌گذارد. با وجود این، جالب است یادآوری کنیم که همه چیز بین این دو کلینیک مشابه بود، و تنها تفاوت قابل توجه بین این دو کلینیک، لباس بود، که باعث شده بود تا مگان و مولی تا هشت سال بعد هم به کار و کاسبی خود ادامه دهند.
احتمالأ لباس تفاوت چندان زیادی در کار حرفه‌ای ایجاد نمی‌کند، ولی گفتاردرمان حرفه ای که در مهد کودک و مراکز پزشکی کار می‌کرد، گزارش نموده بود که، بی‌چون و چرا، وقتی که لباس حرفه‌ای می‌پوشید، بیماران بیشتری اعم از کارمندان و بیماران را در آن مراكز پذیرش و درمان می‌کرد .
بنابراین ، گفتار درمانی حرفه‌ای را تشویق و ترغیب می‌کنیم تا در تمام مدت کار حرفه‌ای ، لباس رسمی بپوشند.
نوع آرایش مو (مُدل مو)
انواع آرایش مو هم مانند موضوع لباس پوشیدن، در میان گفتاردرمان ها متغیر و فردی است. در مداخله‌ی درمانی، آن قدر که رنگ مو به عنوان یک موضوع سنتی مورد توجه قرار گرفته است، بلندی مو و رنگ آن چندان مهم به نظر نمی‌رسد. با این وصف، آنچه که ظاهراً روی درمان تأثیر می‌گذارد، این است که، مو آنچنان روی صورت درمانگر قرار گرفته باشد که مانع از دیدن چشم‌های او گردد. گفتاردرمان ها را تشویق می‌کنیم تا از داشتن موهایی که به طور کامل یا جزئی روی چشم‌ها را بپوشاند پرهیز کنند، زیرا در تعاملات برقراری ارتباط، هنگامی که چشم‌ها دیده نشوند، برقراری ارتباط قطع می‌شود. می‌گویند که سال‌ها پیش ، استادی که آدرس کارآموزی بالینی را تدریس می‌کرد، از دانشجویان می‌خواست تا اگر موهای بلندی دارند، موهایشان را کوتاه کنند. البته این یک حقیقت بود. در واقع، استاد فقط از دانشجویان خواسته بود تا موهایشان به اندازه‌ای باشد که در حین درمان، روی صورت و به ویژه روی چشم‌ها را نپوشاند. یکی از جنبه‌های منفی موی بلند روی صورت گفتاردرمان جنبه‌ی حواس‌پرت کردن آن است، زیرا گفتاردرمان را وادار می کند تا مدام مو را از روی صورت خود پس بزند، و این حرکتی است که به عنوان حالت عصبی و یا عدم اطمینان تلقی می‌شود. امروزه، همان استاد مراقب است تا دانشجویان درک کنند که کوتاه کردن مو ضرورت ندارد، ولی دور کردن مو از روی صورت، به ویژه از روی چشم‌ها، حائز اهمیت است.
آراستگی فردی
از جمله‌ی موضوعات مورد بحث، موضوع آراستگی گفتار درمانی حرفه‌ای در برنامه‌ی درمانی است. به عنوان مثال، عطرهایی که در موقع درمان به خودمان می‌زنیم، می‌تواند برای برخی از بیماران دارای حساسیت، مشکل ایجاد کند. نوع کراوات می‌تواند در توجه و تمرکز بیماران اشکال ایجاد کند. به همین صورت، اگر گفتاردرمان حرفه ای لباس پُر زرق و برق، خیره‌کننده، گل مانند، پُر زَلم زیمبو، یا از این که بگذریم، لباس‌های دارای زمنیه‌ی شلوغ بپوشد، توجه و تمرکز بیمار با مشکل روبرو می‌شود. علاوه بر این، متخصص گفتاردرمانی را تشویق می‌کنیم تا در طی درمان، از پوشیدن لباس‌های بدن‌نما یا تحریک‌کننده پرهیز کنند، زیرا این لباس‌ها حواس بیماران را پرت می‌کند. در همین راستا، گفتاردرمان ها را تشویق می‌کنیم تا در انتخاب‌های فردی خود، برای آویزان کردن گوشواره‌های بزرگ به گوش خود، دستبندهای صداداری و استفاده از جواهرات روی زبان، بینی، یا ابرو در طی درمان، باز‌اندیشی کنند، زیرا استفاده از جواهرات در خلال درمان حواس بیمار را پرت می‌کند. علاوه بر این موارد، بهداشت مناسب دهان برای گفتاردرمان حائز اهمیت است، زیرا گاهی وقت‌ها برای نشان دادن الگوی مناسب تولید واج‌ها و یا سایر هدف‌های گفتار و زبان، ضرورت دارد تا گفتاردرمان در کنار بیمار قرار گیرد.