دیستروفی عضلانی چیست؟ یا میوپاتی چیست ؟بیماری های بافت عضلانی را به هر علت، میوپاتی می نامند. میوپاتی ها انواع گوناگونی دارند که یک گروه از آنها را دیستروفی ها تشکیل می دهند. دیستروفی های عضلانی شایع ترین بیماری های عضلانی می باشند که از زمان های قدیم بشر به آنها مبتلا بوده است. مرکز درمان میوپاتی در تهران به درمان بیماری میوپاتی عضلانی توسط کادر متخصص کاردرمانی مرکز زیر نظر دکتر صابر مدرس دانشگاه شهید بهشتی می پردازد.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
میوپاتی عضلانی چیست
اصطلاح دیستروفی عضلانی را اولین بار ارب در سال ۱۸۹۱ به کار برد. دیستروفی های عضلانی غالباً پیشرونده، ارثی و هنوز غیر قابل درمان هستند. یافته های آسیب شناختی در همه آنها تقریباً مشترک است و کم و بیش می توان تخریب رشته های عضلانی، فیبروز و جایگزینی بافت ماهیچه ای توسط بافت چربی را مشاهده نمود. در بیماری میوپاتی عضلانی اختلالی در عملکرد سیستم عصبی مرکزی یا محیطی وجود ندارد و نورون های محرک نخاعی،اعصاب عضلات و پایانه‌های عصبی همگی سالمند.
آنچه دیستروفی های عضلانی را از یکدیگر متمایز می سازد سن شروع بیماری، الگوی ابتلا عضلات، درجه ضعف و بلاخره نحوه توارث آنهاست و از این نظر آنچنان متفاوتند که به طور مثال دیستروفی عضلانی مادرزادی در چند ماهگی باعث مرگ بیمار میشود و دیستروفی عضلانی خارج چشمی در سن بلوغ شروع میشود و فقط عضلات خارجی چشم را مبتلا می سازد.
تاریخچه دیستروفی عضلانی
تاریخچه دیستروفی های عضلانی با نام « دوشن» پزشکی که اولین بار بیماری عضلانی دوشن را توصیف کرد آغاز میشود. دوشن پدر کاربردهای تشخیصی و درمانی الکتریسیته در پزشکی، در سال ۱۸۰۶ در فرانسه متولد شد و در پاریس به تحصیل پزشکی پرداخت.
دکتر دوشن علاقه زیادی به مطالعه بیماری های عصبی- عضلانی داشت او همچنین با انجام کالبد شکافی، خصوصیات بافتی عضله را مطالعه کرد و علاوه بر آن برای اولین بار روش مکرر در بیوپسی عضله با ابداع یک سوزن نیز همانند ارائه داد و تکنیکی به کار برد که میزان درد و خونریزی را به حداقل برساند این وسیله جدید او را قادر ساخت بافت عضلانی را در مراحل مختلف بیماری مورد مطالعه قرار دهد، دکتر دوشن وسیله ای نیز برای سنجش نیروی عضلانی ساخت تا بتواند قدرت عضلانی بیماران را اندازه گیری نماید و در نتیجه به میزان ضعف آنها پی ببرد.
تالیفات دکتر دوشن در سال ۱۸۶۱ و بعد از آن چاپ و به زبان‌های مختلف ترجمه شد و به شهرت بسیار رسید. دوشن اولین مورد دیستروفی عضلانی را در چاپ دوم کتاب خود در سال ۱۸۶۱ شرح داد و در سال ۱۸۶۸ توضیحات کامل تری از بیماری میوپاتی را بر اساس مطالعه بر روی ۱۳ بیمار ارائه داد. علائم بیماری را چنین توصیف کرده است: ضعف عضلانی پیشرونده، حجیم شدن تدریجی بعضی از عضلات ( هیپرتروفی)، تکثیر بافت همبندی در عضلات همراه با تولید فراوان بافت چربی، ابتلا اندامهای تحتانی در شروع بیماری و سپس اندام های فوقانی، بروز بیماری در دوران کودکی یا اوایل نوجوانی در شیوع بیشتر در پسران. دکتر دوشن در هفدهم سپتامبر ۱۸۷۵ در شصت و نهمین سالگرد تولدش وفات یافت.
دکتر گاورس نیز مطالعاتی بر روی دیستروفی عضلانی دوشن در قرن نوزدهم انجام داد. وی در سال ۱۸۴۵ در لندن متولد شد و در دانشگاه همان شهر به تحصیل پزشکی پرداخت. گاورس اصطلاحات و واژه های جدیدی را به علم پزشکی ارائه کرد که اغلب آنها امروز کاربرد دارند. علامت گاورس که یکی از علائم بالینی بیماران مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن می باشد اولین بار توسط دکتر گاورس توصیف شد. علاوه بر این گاورس متوجه شده بود که این بیماری محدود به پسران است و از طریق مادران سالم (حامل) منتقل می گردد. یعنی تبعیت بیماری از همان الگوی که وراثت مغلوب نامیده می شود.
دکتر ارب،یکی از بزرگترین متخصصان اعصاب است که اصطلاح دیستروفی عضلانی پیشرونده را از اولین بار برای بیماران دوشن به کار برد. ارب در سال ۱۸۴۰ در آلمان متولد شد و تحت تاثیر کارهای دوشن، به کاربردهای الکتریسیته در پزشکی علاقه پیدا کرد و به مطالعه بیماری های عضلانی پرداخت. وی برای طبقه‌بندی بیماریهای عضلانی تلاش زیادی انجام داد و به تفکیک بیماری ها از یکدیگر بر اساس سن بروز بیماری، شدت بیماری و الگوی ابتلا عضلانی توجه خاصی داشت.
دکتر بکر از متخصصان معروف ژنتیک انسانی است که دیستروفی عضلانی بکر (مشابه بیماری دوشن) را برای اولین بار توصیف کرده است.بکر تفاوت بیماری دوشن و بیکر را در سن بروز، شدت بیماری و ژنتیک آن ها می دانست.