هر کودک مبتلا به اختلال اوتیسم، طیفی از علائم را داراست که هیچ نوع روش درمانی نمی تواند به طور کامل همه این نشانه ها را از بین ببرد. روش های درمان اوتیسم چیست.روش های درمانی، علائم اوتیسم را کاهش می دهند، توانایی شناختی و توانایی های زندگی روزانه کودک را بهبود می دهند و مهارت کودک را برای عملکرد بهتر در جامعه به بیشترین حد ممکن می رسانند. اما آنچه که در درمان اختلال اوتیسم حائز اهمیت است، درمان زودهنگام اوتیسم است که می توان آن را در صورت تشخیص درست و مشاهده اختلالات رشدی در کودک، شروع کرد. مرکز درمان اتیسم دکتر صابر به سوال های رایج والدین درباره اوتیسم همچون درمان اوتیسم چیست، اگر اوتیسم درمان نشود چه می شود و… پاسخ داده و با انتخاب بهترین روش های درمان اوتیسم از جمله کاردرمانی، گفتاردرمانی، بازی درمانی، رفتار درمانی، در صورت نیاز دارو درمانی و… ، رضایت همیشگی مراجعان را جلب می کند.
جهت تماس با کلینیک کاردرمانی و گفتاردرمانی جناب آقای دکتر صابر (کلینیک توانبخشی پایا در پاسداران ، کلینیک توانبخشی غرب تهران در سعادت آباد) باشماره 09029123536 تماس حاصل فرمایید.
روش های درمان اوتیسم
در حال حاضر سه رویکرد عمده برای درمان اوتیسم وجود دارد: مداخلات آموزشی، مداخلات رفتاری و تجویز دارو. آموزش اغلب در خط مقدم درمان قرار دارد. آرتور به سبب مشکل پزشکی اش، برای چندین سال در مدرسه با شکست مواجه می شد. به نظر می رسید که مدرسه او را پسری مبتلا به اوتیسم، همراه با رفتار های مخرب و آشفتگی های هیجانی می داند. از این رو، وقتی در کلاس عادی موفق نشد به محیط آموزشی ویژه کودکان دچار مشکلات رفتاری منتقل شد. قوانین فدرال، تصریح می کنند که کودکانی که به عارضه پزشکی اش دچارند که در پیشرفت تحصیلی اش اخلال ایجاد می کند مستحق دریافت خدمات آموزشی ویژه در موقعیتی متناسب و با حداقل میزان محدودیت اند. به نظر نمی رسید انتقال آرتور با این حکم مطابقت داشته باشد. والدین آرتور به راهنمایی و اطلاعات نیاز داشتند تا یک جلسه رسمی با کارکنان مدرسه بگذارند و یک برنامة آموزش فردی برای او در نظر بگیرند. در مورد آرتور، تمرکز اصلی می بایست بر نقایص اجتماعی قرار می گرفت که از مؤلفه های اصلی تشخیص اوتیسم در او بود. جای دادن آرتور در مدرسه مناسب به بهبود مهارت های اجتماعی اش کمک می کرد؛ نه فقط به خاطر غنی بودن محیط مدرسه استثنایی بلکه به این دلیل که نقصان اجتماعی او اساساً مانعی جدی برای موفقیت تحصیلی او بود. این احتمال وجود داشت که دست کم برخی از مشکلات رفتاری آرتور به دلیل نقایص اجتماعی او باشند و همین باعث آسیب به روابط روزمره با همسالانش شده باشد؛ بنابراین ماندن در مدرسه ای که در بهترین حالت موجب نادیده گرفته شدن او و همچنین تمسخر و زورگویی از سوی همسالانش می شد، الزامات مربوط به شرایط پزشکی او را برآورده نمی کرد. در برخی موارد، انتخاب مکان آموزشی مناسب، ممکن است نیازمند برنامه های بازدید از مدارس محل زندگی و مدارس محله های مجاور باشد. از آنجایی که هوش بهر آرتور در محدوده طبیعی قرار دارد، والدینش باید مراقب باشند که او را به مدرسه ای نفرستند که به طور عمده مختص کودکان اوتیسم با عملکرد پایین است. برای این کار بهتر است با مرکز درمان اتیسم مشورت کنند.
مداخلات رفتاری در درمان اوتیسم
مداخلات رفتاری معمولاً بر رفتار های ناسازگارانه معین (نظیر پرخاشگری) یا ایجاد مهارت های ویژه (مانند زبان یا مهارت های زندگی روزمره) تمرکز دارند. در مورد آرتور لازم است تا موقعیت ها و شرایطی که پیش از پرخاشگری، طغیان های انفجاری و عدم سازگاری در مدرسه قرار می گیرند، مشخص شوند. به علاوه، فراوانی، مدت و شدت این‌گونه رفتارها باید بهتر درک شوند. در نهایت این که، پیامد های رفتار های ناسازگارانه او بایستی ثبت شوند. برای مثال، در صورتی که قشقرق به راه انداختن های او موجب گریز او از خواسته های محیطی شوند، این قشقرق به راه انداختن ها به طور ناخواسته تقویت خواهند شد. این نوع تحلیل کارکردی باید در خانه و مدرسه انجام گیرد. دارودرمانی برای درمان اوتیسم هنوز به بالندگی نرسیده است. به تازگی برخی از دارو ها از آن که بر ناتوانی اجتماعی در اوتیسم تمرکز کنند، رفتار های هدف را مورد توجه قرار می دهند. رفتار های هدف به طور معمول، تحریک پذیری، بیش فعالی، اضطراب و رفتار های تکراری را در برمی گیرند. در مورد آرتور، نخستین گام مهم برای درمان اتیسم این بود که والدین و معلم برای کمک به شناسایی نشانه های هدف در آرتور، مقیاس رفتاری درجه بندی شده ای نظیر سیاهه رفتار های انحرافی (ABC) را تکمیل کنند. ABC مقیاسی است با 58 آیتم متشکل از پنج خرده مقیاس: تحریک پذیری (پرخاشگری، قشقرق به راه انداختن و خود-زنی)، رفتار های کلیشه ای، کناره گیری اجتماعی، بیش فعالی و گفتار نامناسب و خرده مقیاس های ویژه آن نسبت به تغییر حساس اند.
برنامه آموزش و دارو ها در درمان اتیسم
اگر نتایج برنامه آموزش فردی آرتور برای درمان اوتیسم موجب شود تا او طی مدت زمانی مناسب، در جای درست خود قرار گیرد، تصمیم عاقلانه خواهد بود که تجویز دارو تا زمان تغییر کلاس وی به تعویق انداخته شود. ممکن است مشکلات رفتاری او در محیط تحصیلی مناسب با او، شکل متفاوتی به خود بگیرند. چنانچه وقفه زمانی برای جایابی در مدرسة جدید طولانی شود، در نظر گرفتن تجویز دارو منطقی به نظر می رسد. سابقه آرتور در مرکز درمان اتیسم حاکی از آن است که در گذشته بیش فعالی برای او مشکلی بزرگ بوده است. نمره بالای والدین و معلم آرتور در خرده مقیاس بیش فعالی ABC (25 نمره بالاتر از پسران در این گروه سنی) نشان می دهد، این مشکل کماکان پابرجاست، بنابراین امتحان داروی محرک می تواند ارزشمند باشد. مطالعه ای بزرگ که از سوی RUPP انجام گرفته بود نشان داد که در واقع متیل فنیدات برای مشکل بیش فعالی کودکان دچار اوتیسم از دارونما مؤثرتر است، گرچه برتری نسبت به دارونما تنها 20 درصد بیشتر بود، یعنی میزانی از اثربخشی که به طور قابل ملاحظه ای کمتر از سطح بهبودی ناشی از متیل فنیدات در کودکان دچار اوتیسم با رشد عصبی متعارف است. همچنین گوانفاسین که هم‌کنش آلفا 2- آدرنژیک است و به طور معمول رخوت زایی آن کمتر از کلونیدین است، می تواند در کاهش بیش فعالی در کودکان دچار اوتیسم مؤثر باشد. گرچه سروتونین ها به شکلی رایج در درمان اوتیسم در کودکان استفاده می شوند، حمایت تجربی ناچیزی جهت استفاده از آن ها برای این جمعیت از بیماران وجود دارد. منطق استفاده از پاروکستین در مورد آرتور، به ایمن بودن سروتونین ها و باور به این که این دسته از دارو ها برای درمان کودکان مبتلا به وسواس فکری عملی اثربخش اند، برمی گردد. با این همه، در کارآزمایی دولتی انجام شده بر سیتالوپرام در کاهش رفتار های تکراری بهتر از دارونما نیست. با توجه به تفاوت در نوع رفتارهای تکراری مشاهده شده در کودکان دچار اوتیسم و نیز کودکان مبتلا به وسواس فکری عملی، احتمالاً مبنای عصبی – زیستی این گونه رفتار ها در این دو گروه با هم متفاوت است.
دارو درمانی اوتیسم
علاوه بر تحلیل کارکردی، خرده مقیاس تحریک پذیری ABC، شاخصی از شدت قشقرق به راه انداختن ها و رفتار های تخریبی فراهم می آورد. نمره بالاتر از 23 در خرده مقیاس 15 آیتمی تحریک پذیری، آستانه ای برای در نظر گرفتن دارویی قوی نظیر ریسپریدون است. در مطالعه ای که از سوی RUPP بر 101 کودک مبتلا به اوتیسم انجام شد آشکار شد که ریسپریدون در کاهش قشقرق به راه انداختن ها، پرخاشگری و خود-زنی برتر از دارونما است. طی این مطالعه هفتاد درصد از کودکانی که به طور تصادفی در گروه دریافت کنندگان ریسپریدون قرار گرفته بودند، بهبود یافتند و به طور متوسط کاهش 50 درصدی در نمرات خرده مقیاس تحریک پذیری نشان دادند. این دارو اکنون برای درمان تحریک پذیری تحت تأیید سازمان غذا و داروی آمریکا قرار دارد و مطالعه دیگری که باز هم از سوی پژوهشگران RUPP انجام گرفته بود، تجویز صرف ریسپریدون را با تجویز ریسپریدون به علاوه آموزش والدین مورد مقایسه قرار داده بود. پس از 6 ماه درمان اوتیسم، مشخص شد درمان ترکیبی ریسپریدون در کنار آموزش والدین در کاهش تحریک پذیری بر تجویز تنهای دارو برتری دارد. مداخله آموزش والدین در این مطالعه بر مبنای اصول تحلیل کارکردی قرار داشت. برای کودکان کم سن دچار رفتار های تخریبی و ناسازگارانه، آموزش والدین به تنهایی غیر مؤثر است و باید به مرکز درمان اتیسم مراجعه کرد.
