علائم اوتیسم در کودکان

علائم اوتیسم در نوجوانان تفاوت بسیاری با علایم اتیسم در کودکان یا بزرگسالان ندارد. علائم ظاهری اوتیسم از فردی به فرد دیگر فرق می کند. علائم ظاهری اوتیسم در ابتدای رشد قابل شناسایی نمی باشد، اما حتی اگر تشخیص آن ها آسان نباشد، احتمال دارد با بزرگ تر شدن کودک، آشکار شوند. برخی علائم شایع اوتیسم در نوجوانان عبارت اند از: مشکل در برقراری روابط اجتماعی، داشتن علایق محدود، نداشتن انعطاف پذیری، اعتماد به نفس و عزت نفس پایین. دکتر صابر، بهترین دکتر تشخیص اوتیسم در تهران، با تشخیص علائم اوتیسم در نوجوانان و تشخیص علائم اوتیسم کودکان و نوجوانان، بهترین روش درمانی (کاردرمانی اوتیسم، گفتاردرمانی اوتیسم، رفتار درمانی، بازی درمانی و…) برای آن ها را در نظر می گیرد. همچنین مرکز تشخیص و درمان اوتیسم دکتر صابر در زمینه راه های تشخیص اوتیسم در نوزادان، کودکان و نوجوانان و درمان آن فعالیت می نماید.

برخی علائم اوتیسم در کودکان

برای درک بهتر علائم اوتیسم در کودکان و نوجوانان نیاز به مشاهده دقیق این کودکان در شرایط محیطی متفاوت می باشد که به درمانگران کمک می کند علائم کودکان را راحت تر شناسایی و برنامه درمانی مناسب را طراحی نمایند. در اینجا به بررسی علائم و نشانه های یک کودک برای نمونه پرداخته می شود.

آرمان به سبب وجود شواهدی از نقص پایدار در روابط اجتماعی و تعاملات و نیز داشتن الگوی محدود رفتاری و علائق از دوران آغازین رشد، معیار های اختلال طیف اوتیسم را برآورده می‌ کند. والدین او نیز به خاطر بروز برخی علائم اوتیسم در نوجوانان نظیر عدم برقراری تماس چشمی، فقدان لبخند و غیاب رفتار های غیرکلامی مناسب (مانند اشاره به اشیاء)، از همان 12 ماهگی آرمان نگران بودند؛ او بعدتر رفتار های نامعمول دیگری در اوتیسم کودکان، نظیر رفتار های وسواسی و تشریفاتی؛ فقدان علاقه به بازی وانمودی با اسباب‌بازی‌ ها؛ مقاومت در مقابل تغییرات امور روزمزه؛ فقدان علاقه به سایر کودکان؛ عدم مشارکت در بازی‌ های گروهی اجتماعی؛ ناتوانی در نوبت گرفتن یا انتظار برای رسیدن نوبت؛ و عدم حساسیت یا فقدان آگاهی نسبت به نیاز های اجتماعی / ارتباطی طرف مقابل را نشان داد که تشخیص اوتیسم را آسان تر می کند.

اختلال طیف اوتیسم در اوایل دوران کودکی آغاز می ‌شود. با گذشت زمان، می ‌تواند باعث دشواری در عملکرد در جامعه شود. برای مثال، افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در تعاملات اجتماعی یا در مدرسه یا محل کار مشکل داشته باشند. اغلب کودکان علائم اوتیسم را در سال اول زندگی نشان می ‌دهند. تعداد کمی از کودکان مبتلا به این اختلال به نظر می‌ رسد در سال اول به طور عادی رشد می ‌کنند. سپس بین 18 تا 24 ماهگی، ممکن است برخی از مهارت ‌ها را از دست بدهند و علائم اوتیسم را بروز دهند. برخی از کودکان در اوایل کودکی علائم اختلال طیف اوتیسم را نشان می دهند مانند تماس چشمی کمتر، عدم پاسخ به نام خود یا عدم علاقه به دیگران. برخی دیگر از کودکان ممکن است در چند سال اول زندگی خود به طور مورد انتظار رشد نکنند. سپس ناگهان گوشه گیر یا پرخاشگر می شوند یا مهارت زبانی که قبلا داشتن را از دست می دهند. هر کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم احتمالا الگوی رفتاری منحصر به فردی دارد که بستگی به خفیف، متوسط یا شدید بودن علائم دارد. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم در یادگیری مشکل دارند و برخی ها علائم هوش پایین تر از حد معمول را نشان می دهند. سایر کودکان مبتلا به این اختلال، هوش معمولی تا بالا دارند. این کودکان سریع یاد می گیرند اما در برقراری ارتباط در زندگی روزمره مشکل دارند. از آن جا که هر کودک می تواند ترکیب منحصر به فردی از علائم داشته باشد، گاهی تشخیص شدت بیماری بسیار دشوار است. این معمولا بر اساس شدت علائم و میزان تاثیر آن علائم بر توانایی عملکرد کودک است. همچون کودکان یکی از بارزترین نشانه های اوتیسم در نوجوانان، دشواری در ارتباطات و تعاملات اجتماعی است. نوجوانان مبتلا به اوتیسم ممکن است با علائمی از جمله درک نشانه های غیر کلامی مانند حالات چهره یا زبان بدن، درک ظرافت های مکالمه، ارتباط برقرار کردن با هم سن و سالان یا حفظ دوستی ها، شروع یا شرکت در فعالیت های اجتماعی متناسب با سن مشکل داشته باشند. نوجوانان مبتلا به اوتیسم هنگام تلاش برای گذراندن زندگی روزمره ممکن است با چالش های مختلفی رو به رو شوند. انتظارات تحصیلی، تلاش برای سلامتی و مدیریت پیچیدگی های روزمره می تواند فشارهای زیادی به نوجوانان مبتلا به اوتیسم وارد کند. این موارد می تواند اضطراب و سردرگمی در مبتلایان ایجاد کند یا باعث شود نوجوان مبتلا بدون این که بدانند احساس پریشانی یا عصبانیت کنند.

راهنمای تشخیص اوتیسم در کودکان

تشخیص اوتیسم در DSM-5 (انجمن روان‌ پزشکی آمریکا، 2013) امکان‌ پذیر است،نوجوانان با اختلال اوتیسم نه تنها در برقراری روابط اجتماعی نقایصی نشان می‌ دهند بلکه علاقه‌ ای هم به روابط اجتماعی و تعامل اجتماعی – هیجانی ندارند ،به علاوه دامنه علایق آنان بسیار محدودند و بر یکنواختی و پیروی نامنعطف از روال روزمره، اصرار دارند. روان‌ پریشی دوران کودکی نیز به سبب عدم وجود هذیان‌ ها، توهمات و گفتار نابسامان رد می‌ شود. همچنین روان‌ پریشی دوران کودکی به دنبال سپری شدن چند سال دوره رشد طبیعی، نمایان می‌ شود در حالی که کودکان اوتیسم از دوران اولیه کودکی این نشانه‌ ها را با خود داشته اند.

نکته قابل توجه در مورد علائم نوجوانان با طیف اوتیسم این است که در صورت عدم درمان درست و اصولی در دوران کودکی، علائم درنوجوانی تشدید می گردد و نوجوان در برقراری ارتباط با همسالان و ارتباط اجتماعی مناسب دچار چالش های جدیدی می شود. مرکز تشخیص و درمان اختلالات طیف اوتیسم دکتر صابر با دو شعبه فعال در غرب و شرق تهران به صورت تخصصی به درمان اختلال اوتیسم در کودکان و نوجوانان میپردازد. و با استفاده از امکاناتی نظیر بازی درمانی و رفتار درمانی در ایجاد و آموزش رفتارهای اجتماعی مناسب و متناسب با سن کودکان اوتیسم به والدین این کودکان کمک بسزایی می نماید. مشاوره خانوادگی در جهت بهبود روابط والدین و نوجوان، کمک و آموزش نحوه صحیح برخورد با کج خلقی های کودکان اوتیسم از دیگر خدمات مرکز توانبخشی کودکان اوتیسم می باشد. ماساژ درمانی و سنسوری روم نیز در بهبود مشکلات حسی کودکان و کاهش علائمی نظیر حساسیت به نور و صدا یا حساسیت لمسی می تواند درجهت آرامسازی فرد اوتیسم مفید باشد.

اوتیسم اختلالی است که افراد دارای ناتوانی های ارتباطی و اجتماعی را با درجه های متفاوتی از شدت در بر می گیرد. این موضوع باعث می شود که کودکی با اختلال واحد برچسب های تشخیصی متفاوتی دریافت کند که در نهایت دریافت مداخله و خدمات مورد نیاز کودک اوتیسم را دچار مشکل می کند. اغلب این کودکان با برچسب های تشخیصی مانند افسردگی، کمی توجه و بیش فعالی و اسکیزوفرنی کودکی رو به رو می شوند و والدین و سایر ارائه کنندگان خدمات مورد نیاز این دسته از کودکان را با سردرگمی و شک روبه رو می کنند.

نظام تشخیصی جدید سعی کرده است این ابهام ها و تردیدها را کنار بگذارد. به جای استفاده از چندین نام تنها یک طبقه تشخيصي اختلالات طیف اوتیسم پیشنهاد شده است. این کار تشخیص اوتیسم در نوزادان را ساده تر و مشخص تر کرده است. افراد دیگری که علائم جدید پیشنهادی را ندارند این تشخیص را دریافت نمی کنند و با دریافت یک طبقه تشخیصی جدید امیدواری به دریافت خدمات مورد نیاز برای آنان افزایش می یابد.

یکی از مشخص ترین تغییرات این است که سندروم رت از دسته تشخیص اختلالات اوتیسم کنار گذاشته شده است، چهار طبقه تشخیصی  آسپرگر، اختلالات گسترده رشد مشخص نشده اختلال غير منسجم دوران کودکی و اختلال اوتستیک با هم ادغام شده اند و تحت عنوان اختلالات طیف اوتیسم بر چسب تشخیصی دریافت می کنند. تفاوت میان این سه طبقه گذشته تشخیصی در نظام تشخیصی جدید بر اساس شدت درجه اختلال مشخص می شود. منظور از شدت درجه اختلال میزان تخریب توانایی برقراری ارتباط و میل به اجتماعی شدن فرد دریافت کننده تشخیص و نیز شدت علائم رفتاری وی است. بنابراین بر اساس کتاب جدید، یک فرد می تواند بر اساس شدت علائم تشخیصی برچسب اختلالات طیف اوتیسم را در سه سطح ۱، ۲ و ۳ دریافت کند. توجه متخصصان پیشنهاد کننده این تغییرات این است که نظام تشخیصی پیشین فاقد کارایی لازم برای تشخیص بود و با اینکه علائم اوتیسم کودکان دارای درجه های مختلفی از شدت است اما تمام افراد دریافت کننده این برچسب تشخیصی در زمینه های مشخصی دارای اختلال هستند؛ بنابراین به جای استفاده از نام های مختلف باید با یک نام واحد از دیگر اختلالات تفکیک شوند.

تجدید نظر در معیارهای ویژه و مورد نیاز برای تشخیص اختلالات طیف اوتیسم به ویرایش پنجم اضافه شده است. در مقایسه با معیارهای قدیمی معیارهای جدید کامل تر و دقیق تر هستند. برای مثال، در بخشی از علائق تثبیت شده و رفتارهای تکراری نشانه های بیشتری برای تشخیص مورد نیاز است. تغییرات دیگر ایجاد شده در معیارهای تشخیصی اوتیسم نیازمند نوعی سازمان دهی مجدد است. در حال حاضر، حیطه های مورد بررسی برای تشخیص اختلالات اوتیسم شامل اختلال در ارتباط، تعامل اجتماعی، و علائق محدود و رفتارهای تکراری است. در نسخه جدید، حوزه ارتباطات و تعامل اجتماعی با یکدیگر ترکیب شده و یک طبقه واحد تحت عنوان حیطه “نقص اجتماعی ارتباطی” را تشکیل می دهد. علاوه بر این، دیگر برای دریافت تشخیص اوتیسم در نوزادان و کودکان نیازی به وجود ملاک تشخیصی تأخیر در رشد زبان نیست.

این تغییرات پیشنهادی در نتیجه تجزیه و تحليل داده های حاصل از تحقیقات و نظر کارشناسان مختلف ايجاد شده است. تجدید نظر های ایجاد شده در علائم تشخیصی اوتیسم در نوجوانان با این امید انجام شده است که تشخیص اختلالات طیف اوتیسم دقیق تر و با توجه به علائم مشخص تری انجام گیرد تا بر چسب دریافت شده مشخص تر، قابل اعتماد و معتبر باشد. با وجود این امیدهای مثبت، نگرانی های مشروع و منطقی در مورد میزان دقت و صحت و نیز چگونگی این تغییرات مطرح شده است. یکی از بزرگترین نگرانی ها این است که افراد دارای عملکردهای سطح بالاتر دیگر ضوابط تشخیص سخت تر و مشخص شده تر را دریافت نمی کنند و در نتیجه برای دسترسی به خدمات مورد نیاز و مناسب خود مشکل خواهند داشت. سؤالات مطرح شده بیشتر در مورد کسانی است که تا پیش از این تحت عنوان آسپرگر و اختلالات پیش رونده رشد مشخص نشده (PDD NOS) جدا شده بودند. نگرانی دیگر، وجود مشکلاتی بر سر راه دولت، سیستم های آموزشی و شرکت های بیمه برای سازگاری با تغییرات ایجاد شده است. واضح است که تغییرات ایجاد شده بر خانواده ها و افرادی که در حال حاضر یکی از اختلالات قرار گرفته در زیر چتر اختلالات طیف اوتیسم دریافت کرده اند، تأثیر خواهد داشت. بایستی منتظر ماند و دید که این تغییرات چه تأثیری بر متخصصان تشخیص دهنده و پزشکان خواهد داشت و نیز معیارهای جدید چه تأثیری در ارزیابی کودکان و میزان دسترسی آنان خدمات مورد نیاز خواهد داشت.

لذا، این نکته دارای اهمیت است که متخصصان و پزشکان از ملاک های جدید برای تشخیص اوتیسم در نوجوانان استفاده کنند و اطلاعات خود را به روز و تازه نگه دارند. شاید مثالی مشخص بتواند تغییرات ایجاد شده برای تشخیص را در راهنمای آماری و تشخیصی بیماری های روانی بهتر نشان دهد. براساس این تغییرات کودکی که فاقد ارتباط چشمی است و با معلمان با سایر افراد در مدرسه ارتباط برقرار نمی کند، صحبت نمی کند. مادرش را وادار می کند تا هر روز صبح عبارات مشابهی را در زمینه های مشخص و زمان های معین تکرار کند و در صورت عدم انجام این کار توسط مادر پریشان می شود و به هم می ریزد، به دشواری می تواند تشخیص اوتیسم در نوجوانی دریافت کنند. به عبارت دیگر، ممکن است به نظر برسد که او هم دارای نقص ارتباطی است و هم تمایل به برقراری ارتباط اجتماعی دارد و علائم زبانی و گفتاری حاکی از تمایل به عدم تغییر و خشکی از خود نشان دهد. رفتار و کردارش به گونه ای است که تا پیش از این اغلب به عنوان فرد دارای اوتیسم تشخیص داده شد، اما در حال حاضر به عنوان فرد دارای لالی انتخابی تشخیص داده می شود. این اختلال نوعی اختلال اضطرابی است و از نشانه های اختلال وسواسی جبری به شمار می رود. برای این کودکان، صحبت کردن با افراد خارج از خانواده خود و برقراری تماس چشمی با آنان می تواند وحشتناک و غیرقابل تحمل باشد، آنها همچنین خواهان تکرار هستند زیرا که به آنان احساس امنیت و آرامش می دهد.

این اختلال یک تشخیص کاملا متفاوت از اوتیسم است و نیازمند خدمات و مداخلات خاص خود است. تغييرات DSM V  یک حرکت در مسیر تلاش برای حصول اطمینان از تشخیص صحیح کودکان و انتخاب درمان و مداخلات درست و به موقع برای آنان است. همان طور که پیش از این توضیح داده شد، سه دسته از نشانه های مرتبط با اختلالات طیف اوتیسم وجود دارد: مشکلات زبان، مشکلات اجتماعی، و رفتارهای محدود و تکراری، یکی از برجسته ترین تغییرات ادغام طبقه مشکلات اجتماعی و ارتباط و زبان با هم است، در حال حاضر این دو طبقه با هم ترکیب شده اند، و در واقع این دو را نمی توان از هم جدا کرد. مثلا اگر کودک در انجام یک بازی ساده با والدین با کودک دیگری دچار مشکل است، مشکل وی ارتباطی است و یا اجتماعی.

تفاوت تشخیص اوتیسم در نوزادان، کودکان و نوجوانان

ابزار های زیادی برای ارزیابی و بررسی اختلال طیف اوتیسم در نوزادان، کودکان و نوجوانان وجود دارد، اما هیچ ابزار واحدی نباید مبنای تشخیص قرار گیرد. ابزار های تشخیصی معمولاً به دو منبع اصلی اطلاعات متکی هستند: توصیف والدین یا مراقبان از رشد کودک شان و مشاهده رفتار کودک توسط یک متخصص. در برخی موارد، متخصصان تشخیص اولیه ممکن است تصمیم بگیرند کودک و خانواده را برای ارزیابی و تشخیص بیشتر به یک متخصص ارجاع دهند. این متخصصان شامل متخصصان تشخیص اوتیسم، متخصصان گفتار درمانی و کاردرمانی و حتی رفتار درمانی و برنامه‌ های مداخله زود هنگام که خدمات ارزیابی ارائه می ‌دهند، می ‌شوند. تشخیص اختلال طیف اوتیسم می ‌تواند پیچیده و به دلیل تفاوت در سطوح شدت، بیان علائم و شرایط همزمان، به ویژه چالش ‌برانگیز باشد. استفاده از ابزار های ساختار یافته می ‌تواند به تشخیص افراد اوتیستیک کمک کند. با این حال، متخصصان و محققان باید از دقت تشخیصی این ابزارها آگاه باشند تا اطمینان حاصل شود که خدمات ارزیابی و درمان مناسب و عادلانه هستند. یک تست تشخیصی با حساسیت بالا و ویژگی پایین می ‌تواند منجر به تشخیص بیش از حد شود، که یافته‌ های مختلف به متخصصان تشخیص اوتیسم هشدار می‌ دهد که تعداد زیادی از کودکان، به ویژه آن هایی که تاخیر شناختی ندارند و از خانواده ‌های فقیرتر هستند، احتمالاً بدون تشخیص باقی می ‌مانند و بنابراین فرصت مداخله به موقع و حمایت برایاختلال طیف اوتیسم را قبل از رسیدن به سن نوجوانی از دست می ‌دهند. ارتباط فعال کلینیک توانبخشی و والدین برای تسهیل گفت و گو می ‌تواند اولین گام برای این کودکان باشد. ارائه اطلاعات در مورد خدمات مربوطه ( به عنوان مثال، کجا و چگونه برای مشاوره و ارزیابی ارجاع دهند ) ممکن است به والدین، به ویژه آن هایی که از پیشینه اجتماعی محروم هستند، کمک کند. با توجه به این که بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در سن 5 سالگی مشکلات اجتماعی – رفتاری داشتند، استراتژی ‌هایی برای ترویج شناسایی زود هنگام در میان کودکان در سن مدرسه می ‌تواند سن ورود به دبستان (یعنی سن 5 سالگی) را هدف قرار دهد و رویکرد هایی برای تشویق ارجاع به ارزیابی رسمی در اولین گزارش نگرانی ‌ها در مورد رشد اجتماعی کودک می ‌تواند راهی برای رسیدگی به این موضوع باشد. این رویکرد های درمانی متنوع ممکن است به کودکانی که در غیر این صورت دیرتر تشخیص داده می ‌شوند، کمک های بسیاری کند.

دسته بندی تشخیص اوتیسم در نوجوانان

سه دسته مشکلات اجتماعی و ارتباطی وجود دارند که برای دریافت تشخيص اوتیسم در کودکان لازم است، برای دریافت تشخیص باید فرد در هر سه دسته دچار مشکل باشد.

در هر یک از این بخش ها رفتارهای مختلفی وجود دارند که بر اساس درجه و شدت شان از ملایم تا شاید تفکیک شده اند. نخستین بخش تعامل اجتماعی و تبادل و بده بستان ارتباط میان کودک و یک شریک ارتباطی است. کودکان قرار گرفته در این دسته در تنوع گسترده ای قرار دارند و شامل کسانی هستند که این تبادل توجه را به خوبی نشان می دهند تا کسانی که ادراکی از آن ندارند و در تعامل های این چنینی درگیر نمی شوند. پس از آن ارتباط غیر کلامی است. در این بخش بر وجود رفتارهایی مانند توانایی برقراری ارتباط چشمی و حالت های عاطفی چهره و ادراک زبان بدن تمرکز وجود دارد. کودکی که قادر به برقراری ارتباط در سطح پیشین باشد ممکن است در این بخش دچار ناتوانی باشد به عنوان مثال در زمان صحبت از یک موضوع غم انگیز لبخند بزند. کودکانی که در انتهای سر این طیف قرار دارند ممکن است هیچ ارتباط چشمی برقرار نکنند و با هیچ حالت چهره ای از خود نشان ندهند. در صورتی که این افراد سایر ویژگی های مورد نیاز را کسب کنند دریافت تشخیص اوتیسم در نوجوانان برای آنان امری طبیعی است. سومین دسته علائم موجود در طبقه ارتباطی اجتماعی، دسته علائم مراوده است، در اینجا کودکی که در یک سر طیف قرار دارد ممکن است سلسله مراتب ارتباطی و مراوده را درک نکند یعنی نمی تواند تفاوت های موجود در نحوه برخورد با مادر و فرد دیگری مانند همسایه و یا یک رهگذر را درک کند و نوجوان دیگری که در طرف مقابل قرار دارد هم مایل به برقراری ارتباط است و هم این تفاوت ها را درک می کند در حیطه رفتارهای محدود و تکراری نیز یک طیف وجود دارد. کودک نیاز به نمایش برخی از معیارهای ذکر شده در این طبقه دارد تا تشخیص اوتیسم را دریافت کند. به عنوان مثال، بعضی از بچه ها و بزرگسالان دارای اوتیسم رفتارهای حرکتی تکراری مانند بال بال زدن و یا تکان دادن دست را از خود نشان می دهند.

فرد دارای اختلالات طیف اوتیسم ممکن است علاقه محدود شده و وسواس گونه ای نسبت به موضوع مشخصی داشته باشد. در انتهای دیگر طیف، ممکن است فرد قادر به صحبت کردن در مورد موضوع خاص و با تمرکز بر روی هر چیز دیگری باشد. این رده شامل مشکلات حسی به عنوان یکی از علائم تشخیصی است و در اینجا ممكن است از حساسیت بیش از اندازه نسبت به صداهای خاص، بافت، یا محرک دیگر صحبت شود، این مشکلات حسی به گونه ای است که فرد نمی تواند در یک زمان مشخص این محرکها را تحمل کند، با توجه به مثال ذکر شده پیشین در مورد لالی انتخابی معیار های جدید پیشنهاد شده . راهنمای تشخیصی و آماری بیماری ها راه را برای تشخیص عینی تر و قابل اعتمادتری هموار می کند و در نتیجه اشتباهات ایجاد شده در روش های درمانی و مداخله ای را کمتر و محدودتر می کند.

درمان اوتیسم در کودکان

درمان اوتیسم در کودکان نیازمند رویکردی جامع و فردمحور است که بر اساس نیازهای خاص هر کودک طراحی می‌شود. در حالی که اوتیسم درمان قطعی ندارد، مداخلات به‌موقع می‌توانند به بهبود قابل توجه مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و شناختی منجر شوند. روش‌های درمانی مؤثر شامل کاردرمانی، گفتاردرمانی، تحلیل رفتار کاربردی (ABA) و درمان یکپارچگی حسی می‌شوند. این روش‌ها به کودکان کمک می‌کنند تا با چالش‌های روزمره بهتر کنار بیایند و استقلال بیشتری کسب کنند. کاردرمانی بر بهبود مهارت‌های حرکتی و روزمره تمرکز دارد، در حالی که گفتاردرمانی به تقویت زبان و ارتباط غیرکلامی می‌پردازد. ABA نیز یکی از پرکاربردترین روش‌هاست که با تقویت رفتارهای مثبت و کاهش رفتارهای نامناسب، به کودکان در یادگیری مهارت‌های جدید کمک می‌کند. علاوه بر این، درمان‌های تکمیلی مانند موسیقی‌درمانی، اسب‌سواری درمانی و بازی‌درمانی نیز می‌توانند در بهبود تعاملات اجتماعی و کاهش اضطراب مؤثر باشند. والدین نقش کلیدی در روند درمان دارند. همراهی خانواده، ایجاد محیطی ساختاریافته و استفاده از برنامه‌های آموزشی خانگی می‌تواند پیشرفت کودک را تسریع کند. در برخی موارد، داروها نیز برای کنترل علائم همراه مانند بیش‌فعالی، اضطراب یا مشکلات خواب تجویز می‌شوند، اما باید تحت نظر متخصص مصرف شوند.

تشخیص زودهنگام و شروع درمان در سنین پایین، شانس موفقیت را افزایش می‌دهد. اگر شک دارید که کودک شما نشانه‌های اوتیسم دارد، هرچه سریع‌تر با یک متخصص مشورت کنید. امروزه با پیشرفت روش‌های درمانی، بسیاری از کودکان اوتیستیک می‌توانند زندگی مستقل و پرباری داشته باشند.

منابع:

ventureacademy.ca

mayoclinic.org

autismsa.org.au

cdc.gov

science.direct.com

pmc.ncbi.nlm.nih.gov

سوالات متداول:

1-آیا کودکان اوتیستیک می‌توانند در مدارس عادی درس بخوانند؟
بستگی به شدت علائم دارد. برخی کودکان با حمایت مناسب (مثل معلم کمکی) در مدارس عادی موفق هستند، درحالی که برخی دیگر به محیط‌های تخصصی‌تر نیاز دارند.

2-بهترین سن برای تشخیص اوتیسم در کودکان چه زمانی است؟
برخی علائم از 12 تا 18 ماهگی قابل تشخیص هستند، اما تشخیص قطعی معمولاً پس از 2 تا 3 سالگی امکان‌پذیر است. هرچه تشخیص زودتر باشد، درمان مؤثرتر است.

3-آیا اوتیسم در نوزادی قابل تشخیص است؟

تحقیقات نشان می‌ دهد که برخی نشانه‌ های اوتیسم از شش تا دوازده ماهگی در نوزادان قابل مشاهده است؛ اما غربالگری‌ های استاندارد، به‌طور معمول در ماه‌ های ۱۸ و ۲۴ زندگی انجام می شود.